بیانیه مشترک سه تشکل بزرگ دامپزشکی کشور به مناسبت روز ملی دامپزشکی

سازمان نظام دامپزشکی ج.ا.ا.، جامعه دامپزشکان ایران و جامعه اسلامی دامپزشکان به عنوان سه تشکل بزرگ دامپزشکی کشور در بیانیه‌ای مشترک بر لزوم انسجام بیشتر بین اعضای خانواده بزرگ دامپزشکی کشور، برقراری ارتباطات مناسب با جوامع علمی بین‌المللی، روزآمد شدن منابع و روش‌های آموزش دامپزشکی، حضور پررنگ دامپزشکان در صیانت از حیات وحش و حفظ ذخایر ژنتیکی کشور و کاهش تصدی‌گری و افزایش نقش تسهیل‌گری و هدایت‌کنندگی دولت برای توسعه و اعتلای جامعه تأکید کردند.

به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل سازمان نظام دامپزشکی جمهوری اسلامی ایران این بیانیه مشترک که به امضای آقایان دکتر محمدرضا صفری رئیس سازمان نظام دامپزشکی جمهوری اسلامی ایران، دکتر حمید قماشچی رئیس هیأت مدیره جامعه دامپزشکان ایران و دکتر حسینعلی عرب دبیر جامعه اسلامی دامپزشکان ایران رسیده است به شرح ذیل می‌باشد:

بسمه تعالی 

در آستانه‌ی ۱۴ مهرماه، «روز ملی دامپزشکی»، صمیمانه‌ترین تبریکات را به خانواده‌ی بزرگ دامپزشکی کشور عرض می‌نماییم. جامعه‌ای که علاوه بر سابقه‌ی تاریخی کهن‌تر از طب، از شکل‌گیری ساختار مدرن و آکادمیک آن نیز نزدیک به یک قرن می‌گذرد. گرامی‌داشت روز دامپزشکی فرصت مناسبی است تا ضمن ارج‌گذاری به خدمات ارزنده شاغلان این حرفه، نقش و جایگاه دامپزشکی مورد تبیین قرار گیرد تا با درس‌آموزی از تجربیات تلخ و شیرین گذشته و بررسی و نقادی وضعیت فعلی، راهبرد روشنی برای آینده ترسیم شود. بر این اساس، دست‌اندرکاران دو تشکل و یک دستگاه غیر دولتی فعال در دامپزشکی یعنی سازمان نظام دامپزشکی جمهوری اسلامی ایران، جامعه دامپزشکان ایران و جامعه اسلامی دامپزشکان بر آن شدند تا تحلیل‌ها و دیدگاه‌های خود را به اختصار در چند بند به حضور مسؤولان محترم و خانواده بزرگ دامپزشکی کشور عرضه بدارند:

1- توسعه، فرایندی همه جانبه است که حاصل یک نظام منسجم، هماهنگ و فراگیر تصمیم‌سازی، تصمیم‌گیری و اجراست. لازمه‌ی این امر، شکل‌گیری و تقویت گروه‌های مختلف جهت تحت پوشش قرار دادن افراد مرتبط با حرفه می‌باشد که تشکل‌های صنفی نمونه‌ای از این گروه‌ها هستند. پر واضح است که در کنار تشکیل این گروه‌ها، باید نظام و فرایندهای تبادل اطلاعات، تصمیم‌گیری و اجرا به خوبی طراحی و پیاده‌سازی شود. دست‌یابی به توسعه، علاوه بر تعیین اهداف درست توسعه‌ای در تمامی ابعاد و تبیین مناسب وضع مطلوب با توجه به اسناد بالادستی و شرایط کشور در کنار ترسیم واقع‌گرایانه از وضع موجود، نیازمند نقشه راهی است که بتواند نیازهای جامعه را به درستی شناسایی و جامعه را در طی فاصله بین وضع موجود و مطلوب راهنمایی کند. تدوین و اجرای چنین نقشه راهی بدون مشارکت ذی‌نفعان، نخبگان و کارشناسان در تمام زمینه‌های حرفه و از گروه‌های مختلف دانشگاهی- تحقیقاتی، صنفی و اجرایی امکان‌پذیر نمی‌باشد. تحقق شعارها و اهداف توسعه، نیازمند نگاه بلند مدت و پرهیز از کارهای نمایشی و کوتاه مدت است. در سال‌های اخیر همه شاهد بوده‌ایم که روزمرگی، سیاست‌زدگی و اختلافات، ضربه‌های سنگین و بعضاً جبران‌ناپذیری بر پیکره‌ی این حرفه وارد آورده است، و لذا لازم است تمام اعضای خانواده بزرگ دامپزشکی کشور با محوریت منافع ملی و حرفه دامپزشکی، دست در دست یکدیگر برای تعالی جامعه متحد و همگام شوند.

2- بر کسی پوشیده نیست که حرفه‌ی دامپزشکی علاوه بر این‌که در بهداشت و مبارزه با بیماری‌های دامی و افزایش بهره‌وری تولیدات دامی و امنیت سرمایه‌گذاری که سبب رونق کسب و کار و توسعه اقتصادی کشور می‌گردد، نقش اساسی ایفا می‌نماید. جایگاه بی‌بدیل این حرفه در بهداشت عمومی جامعه و تأمین سلامت به خصوص در مبازه با بیماری‌های قابل انتقال بین انسان و حیوان، غیر قابل کتمان می‌باشد. بر این اساس، امروزه کارشناسان و اندیشمندان بخش بهداشت و سلامت، تفکیکی بین بهداشت انسان، بهداشت محیط و بهداشت دام قائل نیستند، بلکه معتقدند سلامت واحد (One health) وجود دارد که شامل هر سه بخش است. این موضوع هر چند که از نظر منطقی قابل پذیرش است، توجه جدی به آن در دنیای امروز که به نام عصر انفجار ارتباطات و اطلاعات نام‌گذاری شده و با توجه به گسترش کمی و کیفی ارتباطات، حمل و نقل و تبادل اطلاعات، تسهیل و گسترش سفرهای انسانی و انتقال حیوانات بین کشورها، امری اجتناب‌ناپذیر می‌باشد. شاید به همین علت باشد که بعضی از متفکران پا را از این فراتر گذاشته و عبارت «جهان واحد، سلامت واحد» را مطرح کرده‌اند. لذا همکاری سیستماتیک و تنگاتنگ بین تمامی دستگاه‌های و سازمان‌های مرتبط با بهداشت و سلامت از جمله وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، وزارت جهاد کشاورزی و سازمان حفاظت محیط زیست ضروری می‌باشد. از طرفی گستردگی ارتباطات و اطلاعات که دنیا را به دهکده‌ی جهانی تبدیل کرده است، سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌ها در پشت درهای بسته و به صورت منطقه‌ای نه تنها در اقتصاد که در سلامت، آموزش، تحقیقات و ... پاسخ‌گوی نیازهای جوامع نیست. چگونه می‌توان بر مرزهای دانش حرکت کرد و از آخرین دستاوردهای دانش بشری استفاده کرد، بدون این‌که ارتباطات مناسبی با جامعه علمی بین‌الملل برقرار کرد. در شرایطی که تسهیل و گسترش سفرهای انسانی و انتقال حیوانات بین کشورها با اهداف تجاری به مهاجرت طبیعی حیوانات اضافه شده و هر روز شاهد ظهور گونه‌ها و سویه‌های جدید از عوامل بیماری‌زا هستیم، آیا می‌توان تصور کرد بدون داشتن ارتباطات مناسب بین‌المللی و وجود هماهنگی بین کشور بتوان با بیماری‌هایی مانند آنفلوانزای