«دکتر فرید رزمگیری» در شهروند نوشت:
بیماری‌های ویروسی، ازجمله بیماری‌هایی هستند که در هیچ‌دوره‌ای و به هیچ‌وجه از بین نمی‌روند. تنها اتفاقی که درباره آنها می‌افتد، این است که در یک دوره‌ای پنهان می‌شوند. برخلاف باکتری‌ها که می‌توانند در دوره‌ای از بین بروند، از بین رفتن بیماری‌های ویروسی به‌راحتی ممکن نیست، تب‌برفکی نیز ازجمله همین بیماری‌هاست. بیماری‌ای که بیش از هرچیز خسارت اقتصادی گسترده‌ای برای دامدار و درنهایت کشور به‌همراه دارد.
دام‌ها در ابتدای این بیماری دچار نازایی می‌شوند. شیر تولیدی آنها با کاستی بسیار روبه‌رو می‌شود، افت تولید رخ می‌دهد و چون بخش عمده‌ای از منابع‌غذایی ما به لبنیات وابسته است و دامدار هم تمام زندگی‌اش به دامپروری‌اش وابسته است، به همین خاطر دامداران با شرایط سختی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. شرایطی که می‌تواند زندگی آنها را از هر حیث تحت‌تأثیر قرار دهد و در نتیجه تبعات اجتماعی گسترده‌ای نیز به بار آورد.
ویروس تب برفکی طی سالیان متمادی که در کشور وجود داشته، دوره‌های شدت و خفتگی را از سر گذرانده و به همین‌خاطر همواره کشور با این ویروس مواجه بوده است و تلاش شده تا نحوه مواجهه با انواع جدید این ویروس را به دست آوریم. همین امر عاملی شد تا تولید واکسن داخلی کاهش پیدا کند، این درحالی رخ داد که در تست نمونه‌های مقاوم‌تر هم موفقیت شایانی نداشتیم. امسال توقع دامپزشکان و دامداران این بود که با رفع تحریم‌ها بتوان مشکلات موجود برای ساخت و واردات واکسن تب‌برفکی را از بین ببریم و حال آن‌که وضع بسیار بدتر از گذشته شد.
من از سال ٨٢ تا ٩٠ در شهرستان لیقوان از توابع تبریز حضور داشتم. در آن سال‌ها سازمان دامپزشکی، واکسن‌های تب‌برفکی را به‌صورت رایگان میان دامداران پخش می‌کرد. همین عاملی شد تا در آن دوره شاهد کاهش و مهار بیماری باشیم. در آن زمان واکسن‌ها به‌صورت مستقیم به دست دامداران می‌رسید یا به درمانگاه‌های خصوصی داده می‌شد و دامداران از این طریق واکسن را تهیه می‌کردند.
در سال‌های اخیر شاهد وضع وخیمی هستیم. چراکه موفقیت در برنامه ریشه‌کنی بیماری وابسته به قاطعیت سازمانی است که مسئولیت آن را برعهده دارد. حال آن‌که چنین عزمی دیده نمی‌شود و رشته‌های تمام سال‌های قبل هم پنبه شده است. این موارد در کنار عدم آگاهی دامپروران از نحوه مقابله با این بیماری، عاملی‌شده تا تلفات افزایش بیشتری داشته باشد.
باید نظام دامپزشکی از اساتید این حوزه برای آموزش استفاده کند و در طول سال برنامه‌هایی را برای دامداران برگزار کند تا از ابتدایی‌ترین راه‌های مقابله با تب‌برفکی را بشناسند. مشکل حال‌حاضر دامپروری ما، دامدارانی است که به‌صورت سنتی به این کار مشغولند، چراکه دامداران صنعتی از امکانات بیشتر بهره‌مندند. دامپزشک دارند و در صورت مشاهده علایم بیماری می‌توانند آن را با سرعت بیشتری مهار کنند. به همین دلیل نیاز است تا برای دامداران سنتی جلساتی برگزار شود تا به آنها بگوییم که اگر آب‌آهک یا اسید را با آب قاطی کنید و مقابل در طویله قرار دهید که حیوانات از داخل آن عبور کنند، می‌تواند تا ٥٠درصد از ابتلا و شیوع تب‌برفکی جلوگیری به عمل آورد. چراکه یکی از مناطق اصلی رشد ویروس سُم‌حیوانات است. این ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین مورد آموزشی است که می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد. حال آن‌که بسیاری از دامداران از چنین چیز ساده‌ای هم مطلع نیستند. به این ترتیب آموزش یکی از مواردی است که کمبود آن بسیار به چشم می‌آید. هرچند آموزش هم درکنار تأمین به‌موقع واکسن می‌تواند اثربخش باشد. هستند بسیاری از دامدارانی که بیماری دام‌هایشان را تشخیص داده‌اند اما هیچ‌یک نتوانسته‌اند برای نجات دامشان کاری انجام دهند. چراکه واکسن به‌موقع و به مقدار موردنیاز تأمین نشده است که این خود جای پرسش بسیار دارد که سازمان دامپزشکی و سایر سازمان‌های ذیربط باید پاسخگوی آن باشند.
دکتر رزمگیری بزرگوار کاملا موشکافانه به موضوع نگاه کردید... 
