کد خبر: ۳۲۷۸۴
 

جنبه های روانشناختی و درمانی ارتباط بین انسان و حیوان (قسمت دوم)

مصطفی قلاوند

دانشجوی دکترای عمومی دامپزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج

 

در مقاله گذشته (اینجا) به مزیت های روانی- اجتماعی که محققانی که نتایج AAA[1] و [2]AAT را مورد مطالعه قرار می دهند، پرداخته شد. (جدول 2)

جدول 2 - مزیت های روانی – اجتماعی HAI[3]

 

در میان کودکان مبتلا به اختلال اسپکتروم اوتیسم، محققان دریافتند که کودکان در جلساتی که یک سگ زنده وجود داشت، نسبت به جلساتی که سگ اسباب بازی یا توپ بود، توجه بیشتری در جلسات درمان دارند و احتمال دادن پاسخ مناسب بیشتر است. با فرض دشواری کودکان مبتلا به اوتیسم در توجه به صورت ها، یک حوزه ی مثمر ثمر در این موضوع می تواند این باشد که تا چه میزانی صورت یک انسان خوشایندتر از صورت انسان برای جلب کردن توجه کودک است.

در کل، شواهد بالینی از این امر پشتیبانی می کنند که افراد از طریق آنچه در ادامه می آید مزیت AAA و AAT دریافت می کنند:

- حواس پرتی از شرایط خود با برقراری ارتباط با حیوان

- احساس پذیرفته شدن توسط حیوان

- احساس خوشحالی، تنهایی کمتر و بیشتر دیده شدن

- منتظر چیزی خوشایند بودن برای مشارکت در جلسات پی در پی توسط حیوان و مربی اش

مالکان حیوانات اهلی که AAA را تجربه می کنند، معمولاً در خاطرات مربوط به حیوان قبلی یا در مقایسه با حیوان فعلی درگیر هستند. برانگیختن این فعالیت می تواند به خودی خود سودمند باشد و می تواند از بررسی موشکافانه علمی فایده ببرد.

مالکیت حیوانات اهلی و تاثیرات روانشناختی و روانی– اجتماعی

ممکن است حس خوبی به نظر برسد که وابستگی متقابل بین حیوان و خانواده انسان نسبت به تبادلات و ارتباطات کوتاه مدت رایج در AAA و AAT قویتر شود، که بنابراین افزایش نتایج مفید قدرتمندتر خواهد شد. این تحقیق فواید قابل توجهی را در پارامترهای مختلف نشان داده است که نشانگر سلامتی می باشد. یافته های تحقیق قبلی، کاهش فشار خون و واکنش تمدد اعصاب را برای افرادی که در ارتباط با حیوانات اهلی بودند نشان داد. برای مثال در واکنش به حضور سگ در موقعیتی که فرد درگیر موقعیت تنش زایی از قبیل تکمیل تمرین ریاضی دشواری بود، انگیختگی فیزیولوژیکی اش کم می شود. وقتی افراد در ارتباط با سگ های خودشان بودند،  واکنش های سودمند در تغییرات هرمونی – عصبی از لحاظ جهت دهی مشابه بود (حتی قویتر بود).

محققان دیگر دریافتند که داشتن حیوان اهلی همراه با میزان پایین تر تری گلیسیرید و کلسترول به ویژه در زنان بود. میزان بقای یک ساله ارتباط مثبتی با مالکیت سگ در میان بیماران مرخص شده از واحد مراقبت های عروق کرونری بدون توجه به سن، شدت بیماری، یا شرایط مربوط به آن داشت. داده های حاصل از 4435 بزرگسال نشان داد که ریسک نسبی مرگ از سکته قلبی برای آنهایی که هیچ وقت صاحب گربه ای نبوده اند 40 درصد بیشتر بود. یافته می توانند دلالت قابل توجهی بر هزینه های مراقبت سلامتی داشته باشند. آنها دریافتند که صاحبان حیوانات اهلی مسن تر ویزیت های کمتری با دکتر و سلامت بهتری داشته اند. صاحبان حیوانات اهلی سالم تر و ویزیت های پزشکی کمتری داشتند که دلالت بر پس انداز تخمینی 988 میلیون دلار در هزینه های بهداشت و درمان در استرالیا در یک دوره ی یک ساله داشت. این یافته مشابه با تحلیل داده آلمانی بود که در آن افرادی که به طور پیوسته حیوان اهلی داشتند، سالم ترین بودند و 15 درصد ویزیت های پزشکی کمتری داشتند. محققان برای پرداختن به علیت جهت دار یا نقد تحقیق HAI که افراد سالم تر احتمالا حیوانات اهلی نگه می دارند، سوابق قبلی سلامت و محدوده گسترده ای از متغیرهای پیچیده ی احتمالی دیگر را مورد بررسی قرار دادند.

صاحبان حیوانات اهلی مسن تر مسیر طولانی تری را پیاده روی می کردند و نسبت به افرادی که حیوان اهلی نداشتند تری گلیسیرید و کلسترول پایین تری داشتند. تعهد به سگ ها شامل تمرین دادن آنها می شود و از این رو باعث الگوهای فعالیت فیزیکی سالم تری می شود. پیاده روی با سگ می تواند یک عامل تشویق کننده افزایش فعالیت فیزیکی باشد. در استرالیا، صاحبان سگ ها 18 دقیقه در هفته بیشتر از افرادی که سگ نداشتند پیاده روی می کردند و به احتمال زیاد توصیه های فعالیت فیزیکی 150 min/wk را انجام می دادند. مطالعه ای در بریتانیا دریافت که صاحبان سگ به طور قابل توجهی ورزش بیشتری نسبت به صاحبان سگ یا بزرگسالان بدون حیوانات اهلیداشتند.

یافته های پژوهش ملی سفر خانگی[4] در ایالات متحده حاکی از آن بود که نصف بزرگسالانی که در سال 2001 با سگ پیاده روی می کردند، حداقل 30 دقیقه پیاده روی شدید از حداقل 10 دقیقه به طور روزانه داشته اند. یک آزمایش مداخله گر در ایالات متحده دریافت که صاحبان حیوانات اهلی که چاق هستند نسبت به کسانی که سگ ندارند فعالیت فیزیکی متعادل خود را افزایش دادند و اینکه اکثر این افزایش ناشی از فعالیت های مربوط به حیوان اهلی بوده است. این مطالعه نتیجه گرفته است که سگ های همراه می توانند به عنوان پشتیبان اجتماعی برای کم کردن وزن و حفظ یک ساله ی وزن به کار گرفته شوند. این الگوها می توانند در گروه های قومی متفاوت باشند که مطالعات اندکی به این موضوع پرداخته اند. برای مثال، اگرچه افراد مسن لاتین پیوند بسیار قوی با سگ های خانگی خود ابراز کرده اند، اما لزوما با آنها ورزش نمی کنند. پیامدها و نتایج حفظ عملکرد میان افراد بزرگسالتری که با حیوانات اهلی خود ورزش می کردند در حال بررسی می باشد. پیاده روی با سگ نقشی در جلوگیری از تاثیرات محدود کننده معلولیت و عملکرد بیماری مزمن دارد.

در زمان مطالعه ی دوره یک ساله، صاحبان حیوان اهلی مسن تر عملکرد بهتری در فعالیت های روزانه نسبت به کسانی که حیوان اهلی ندارند داشتند و نسبت به کسانی که حیوان اهلی ندارند، بدون توجه به تعداد و نوع رخ دادهای پرتنش زندگی که طی دوره ی مطالعه تجربه کرده اند قرار ملاقات های پزشکی کمتری هم دارند.

وابستگی به حیوان اهلی به کاهش افسردگی (به ویژه در صاحبان حیوان اهلی مسن تر، افرادی که سندروم نقص ایمنی[5][AIDS] ) و در مطالعه ی دیگری برای بهبود خلق و خو ارتباط دارد.وقتی احساس و خلق و خوی مثبتی دارند، به احتمال زیاد به لحاظ اجتماعی ارتباط بیشتری با دیگران دارند، بیشتر در فعالیت های تفریحی شرکت می کنند و از بی تحرکی و موقعیت های جدا دوری می کنند. این ارتباط بین ذهن و بدن به خوبی در تحقیق ایجاد شده است و می تواند عاملی در حفظ سلامت بزرگسالان و جلوگیری و کاهش ناتوانی شود.

به طور گسترده درباره حیوانات به عنوان منبعی از عشق و حمایت بی قید و شرط و تسهیل کننده وابستگی در کودکان نوشته شده است و این حیوانات به عنوان موجودات سرگرم کننده، وابسته و آرامش دهنده مشاهده می شوند. مولفان دیگری درباره ی چند مزیت سلامتی از مالکیت حیوان اهلی گزارش داده اند که بیشتر آنها درگیری کمتری با اضطراب، افسردگی، جدا شدن از اجتماع و افزایش فعالیت فیزیکی داشته اند. طبق تحقیق ها سگ ها کاتالیزگر ارتباطات اجتماعی هستند (شکل 1).

 

شکل 1- یک مهمانی توله سگ (پاپی پارتی)[6] می تواند جشن عمومی[7] سرگرمی و جلسه ی آموزنده درباره ی ارتباط برقرار کردن با توله سگ ها، بازی کردن، و آموزش را ترکیب کند. مربی قدرت تقویت مثبت را در پاپی پارتی در کلینیک حیوانات آموزش می دهد.

 

افرادی که سگشان را برای پیاده روی به پارک می برند، نسبت به کسانی که تنها به پارک می رفتند، فرصت گفتگوهای بیشتری با افرادی که به پارک می آیند داشتند. محبوبیت فرد توسط دیگران توسط حضور یک سگ افزایش یافت. وقتی محققان در استرالیا دریافتند که ارتباطات اجتماعی (که به عنوان مشارکت اجتماعی، عمل متقابل اجتماعی یا به نفع دیگران کاری انجام دادن، اعتماد به دیگران، حس اجتماعی، مدیریت اجتماعی تعریف می شوند) صاحبان حیوانات اهلی نسبت به کسانی که حیوان اهلی ندارند، رتبه ی بالاتری داشته است، این یافته ها بیشتر گسترش یافتند. این یافته ها به متخصصان بهداشت و درمانی که به مراجعان درباره ی اینکه چگونه از لحاظ فیزیکی و اجتماعی فعال باشند توصیه هایی می کنند مرتبط می باشد، زیرا صاحبان حیوانات اهلی اشاره بر این داشتند که آنها با دیگر صاحبان حیوانات اهلی ملاقات داشته و سطوح مختلفی از تبادلات را با هم داشته اند، و همین که به خاطر سگ هایشان با دیگران نیز ملاقات داشته اند.

احتمال شرکت در کار داوطلبانه، فعالیت های مربوط به مدرسه، یا ورزش و کلوپ های تفریحی و فعالیت ها صاحبان حیوانات اهلی 57% بیشتر از کسانی که حیوانات اهلی نداشتند بود. مالکیت حیوان اهلی به طور معنادار و مثبتی با عمل متقابل (منفعت دادن و دریافت آن از دیگران) در ارتباط بود. صاحبان حیوانات اهلی احساس امنیت بیشتری در خانه های خود و در زمانی که با سگ خود پیاده روی می کردند، داشتند. علاوه بر این، حس اجتماعی بودن در صاحبان حیوانات اهلی به طور معناداری بیشتر بود که از نظر صاحبان حیوانات اهلی، نسبت به کسانی که حیوانات اهلی نگه نمی داشتند، برقراری ارتباط و شناخت دیگران راحت تر بود. یافته های مشابهی در افراد معلول که سگ کمکی داشتند یافت شد؛ در این مورد سگ به عنوان تسهیل کننده ارتباط اجتماعی یاد می شود.

تسهیل رابطه بین انسان و حیوان

رجوع به AAA یا AAT

با اعمال تحقیق موجود و شواهد بالینی بر تاثیرات سودمند HAI، امکان توصیه هایی برای تسهیل AAA و AAT با جامعه ها و موقعیت های خاص بیمار وجود دارد (جدول 3). اگر بیماران حالت های بیماری ناشی از اضطراب یا پروتکل های درمانی را تجربه می کنند، مانند بیماران سرطانی که تحت شیمی درمانی یا اشعه درمانی هستند، AAA می تواند برای آنها مفید باشد. در این جامعه، AAA می تواند پشتیبانی و حواس پرتی ایجاد کند. در جامعه هایی که نیازمند همراه هستند، AAA یا مالکیت حیوان اهلی می تواند برای افزایش ارتباطات اجتماعی و کاهش تنهایی، اضطراب و افسردگی مفید باشد. در بیماران چاق، AAA یا مالکیت حیوان اهلی می تواند انگیزه ای برای افزایش فعالیت فیزیکی باشد.

با این حال، ممکن است AAA یا AAT برای جامعه های مختلف بیماران مناسب نباشد، یا احتیاط های ویژه ای باید مقرر شود، ممکن است وارد کردن حیوانات مناسب نباشد یا ممکن است احتیاط های ویژه مورد نیاز نباشد.

جدول 3- راهبردهایی برای توصیه AAA، AAT و مالکیت حیوان اهلی

 

رایج ترین روش برای اشاره بر AAA یا AAT از طریق مددکاران اجتماعی یا سازمان کار اجتماعی می باشد. در برخی از امکانات بیمار بستری، سازمان درمان فیزیکی یا کاردرمانی[8] می تواند کانال مناسبی باشد که از طریق آن بتوان AAA یا AAT را تجویز کرد. برای متخصصان بهداشت و درمانی که در موقعیت توصیه یا تجویز AAA یا AAT هستند شناسایی مکانیسم مناسب برای این قضیه در موسسه شان الزامی است. اگر هیچ برنامه ی AAA یا AAT موجودی وجود نداشته باشد، می توان مراجعاتی مرتبط با این قضیه با نزدیکترین گروه دیدار با حیوانات حاصل شود. گروه هایی از این دست در کل امریکای شمالی زیاد است. اگر متخصصان بهداشت و درمان در این تسهیلات علاقمند به آغاز برنامه ی AAA/AAT در ارتباط با گروه دیدار با حیوانات باشند.

حوزه ی کار اجتماعی، به عنوان یک رشته، ارتباط در حال رشدی با گروه های AAA/ AAT و ارتباط بین پیوند انسان – حیوان و آموزش دانشجویان دامپزشکی درباره ی این پیوند از طریق به کار گیری آنها در آموزش دامپزشکی به بیمارستان دارد. برای مثال دانشکده تحصیلات عالی کار اجتماعی Denver، یک برنامه گواهی مداخله همراه با حیوان را با آماده سازی کارکنان برای استفاده از حیوانات پیشنهاد می کند. این برنامه برای دانشجویانی است که به دنبال مدرک کارشناسی ارشد در کار اجتماعی و کسانی که به دنبال گواهی پس از کارشناسی ارشد یا دکترا هستند.

در قسمت بعدی به توصیه های پزشکی برای مالکیت حیوانات اهلی و بیماری های عفونی پرداخته خواهد شد.

 


[1]Animal-Associated Activity

[2]Animal-Associated Therapy

[3]Human-Animal Interaction

[4]National Household Travel Survey

[5]Immunodeficiency syndrome

[6]Puppy party

[7] Open house

[8]Occupational therapy
 
نظر شما
ادامه