حکیم مهر - بنیانگذار نخستین بیمارستان دامپزشکی ساری در گفتوگو با حکیم مهر ضمن یادآوری اینکه از بدو خصوصیسازی خدمات دامپزشکی و شروع به کار داروخانههای دامپزشکی، ارائه دارو بر اساس اظهارات دامداران و مشکل ادارات دامپزشکی برای مقابله با آن آغاز شد، گفت: «امروز در شهری مثل ساری، قریب به ۴۰ داروخانه دامپزشکی داریم و ۹۰ درصد دامداران مستقیماً به داروخانهها مراجعه و اغلب با کیسهای پر از دارو خارج میشوند که بی اهمیت شدن ارزش علم و تجربه که لازمه تشخیص بیماریها و بالطبع ارج و منزلت دامپزشکی در جامعه است، یکی از عواقب این معضل است.»
«دکتر علیاکبر کلانتری» ادامه داد: «عدم توسعه درمانگاههای دامپزشکی از نظر تأسیسات و تجهیزات و روشهای درمانی، مصرف بی رویه داروها که منجر به باقی مانده دارو در محصولات تولیدی و نیز هدررفت سرمایه ملی که صرف تولید دارو شده و همچنین متضرر شدن بسیاری از دامداران به دلیل مصرف بیجای دارو و مهمتر از آن عدم بهبود دامها و نیز سلب اعتماد از توانایی دامپزشکان در درمان بیماریها از دیگر آثار مخرب سیستم داروخانهمحور است.»
وی با تاکید بر اینکه ادامه این سیاست منجر به رونق کار افراد فاقد صلاحیت و خوددرمانی دامداران به دلیل دسترسی آسان به داروها میشود، تصریح کرد: «جذب شدن بسیاری از دامپزشکان نخبه کشور که حقاً باید در مراکز تحقیقاتی و آموزشی به کار گرفته می شدند، به عرصه فروش دارو و کارهای تجاری و رشد پدیدهای به نام "دامپزشک شدن به هر قیمتی با نیت داروخانهدار شدن" از دیگر پیامدهای منفی آن است.»
راهکار چیست؟
کلانتری در ادامه راهکار رفع این معضل را بها دادن به مراکز درمانی دامپزشکی و ملزم کردن دامپزشکان به اخذ پروانه درمانگاه برشمرد و ادامه داد: «این درمانگاهها میتوانند دارو، واکسن و امکانات پاراکلینیکی لازم برای تشخیص و درمان بیمارانشان را در اختیار داشته باشند. کمااینکه این یک الگوی کار دامپزشکی است که میتواند توسط یک دامپزشک در محدوده کوچکی مثل مراکز روستایی یا توسط یک تیم کامل دامپزشکی، در قالب پلی کلینیک یا بیمارستان دامپزشکی، اجرا شود.»
وی خاطرنشان کرد: «این مراکز را باید بهعنوان محور فعالیتهای دامپزشکی در نظر گرفت و زمینه رشد و قدرتگیری آنها را فراهم نمود. با قدرتگیری این مراکز، تمام معایبی که برای سیستم داروخانهمحور متصور بود، تغییر میکند. رقابت علمی افزایش می یابد، مراکز مجهزتری احداث میشود، امکان تشخیص و درمان صحیح و مصرف بهجای داروها و جلب اعتماد دامداران افزایش مییابد و نیز امکان بهکارگیری رستههای پایین دامپزشکی فراهم میگردد.»
این پیشکسوت دامپزشکی رونق فعالیت آزمایشگاههای تشخیص دامپزشکی را یکی از دستاوردهای تقویت مراکز درمانی برشمرد و ادامه داد: «شاید اقدام برای تغییر روال موجود، قدری سخت باشد اما باید پذیرفت که نمیتوان دست روی دست گذاشت و کافی است به این نتیجه رسید که راه درست کدام است و بر محور آن حرکت را آغاز نمود.»
وی با تاکیدبر اینکه برای تحول در دامپزشکی کشور نباید از نیروهای بالندهای که امروز در بخش خصوصی فعال هستند، غافل بود، تصریح کرد: «مجموعهای از مطلعترین و با تجربهترین دامپزشکان مملکت، در این عرصه فعالیت میکنند.»
ظرفیتی به نام انجمن صنفی کلینیسینهای دامپزشکی
بنیانگذار نخستین بیمارستان دامپزشکی ساری با بیان اینکه انجمن صنفی کلینیسینهای دامپزشکی، مجموعهای از افراد مطلع، با تجربه و دلسوز به حال دامپزشکی کشور است، گفت: «باید در تدوین قوانین و آئین نامهها، از این انجمن کمک گرفت و حتی زمینه لازم برای صدور پروانهها و نظارت بر کار مراکز درمانی به آنها را فراهم نمود.»
وی افزود: «این انجمن کارهایی که سازمان دامپزشکی طی این سالها به دلیل ذینفع نبودن، نتوانست انجام دهد، انجام خواهد داد که از جمله این کارها، میتوان به ایجاد محدودیت در دسترسی دامداران به داروها و ممانعت از کار افراد فاقد صلاحیت اشاره کرد.»
دکتر کلانتری با تاکیدبر اینکه سازمان دامپزشکی و نظام دامپزشکی، باید به این نیروی اجتماعی اعتماد کنند و در اجرای برنامههای ملی و منطقهای خود، از کمک آن بهرهمند شوند، ادامه داد: «سازمان دامپزشکی، به جای صرف نیرو برای سازماندهی و نظارت بر مجموعههای رو به گسترش دامپزشکی خصوصی، بهتر است به سوی پایش بیماریهای مسری و تقویت قرنطینهها جهتگیری نماید. کمااینکه این امر هم به بهبود اوضاع اقتصادی شاغلین در این سازمان کمک میکند و هم به کنترل بیماریهای مسری مختلفی که طی این سالها، خسارتهای جبران ناپذیری به سرمایههای دامی کشور وارد نمودهاند.»
وی در پایان به ۳ آفت بزرگ، که ممکن است مانع موفقیت گردند، اشاره و خاطرنشان کرد: «این ۳ آفت شامل ترجیح دادن منافع سازمانی بر منافع ملی و بینالمللی، فدا کردن اصول علمی و حرفهای به پای اشتغالزایی صوری و مقطعی و افزایش بیرویه و روزافزون فارغالتحصیلان دامپزشکی هستند که تمام تنیدهها را پنبه خواهند کرد.»
جناب دکتر، شما میخواهید یک معضل خانمانسوز (فروش بدون نسخه و بیرویهی دارو و به دنبال آن دادن باقیماندههای دارویی به خورد مردم بیگناه و به دنبال آن بروز بیماریهای عدیده از جمله انواع سرطان در آنها) رو با یک معضل دیگر (جمع شدن دارو و درمان در دست یک نفر یا چند نفر مشترک المنافع) حل کنید؟! از کچا معلوم نیست همین مجموعهای که شما به عنوان راه حل پیشنهاد کردهاید برای کسب درآمد نامشروع، گور گور داروی بیمورد به مرغدار یا دامدار تحمیل نکند؟! برادر من، خانه از پای بست ویران است، با این راهکارها مشکل حل نمیشود. آن همکار داروخانهای بلا نسبت بیوجدانی که با علم به ضرر و زیانهای باقیماندههای دارویی تناژی و بدون نسخه و نظارت دامپزشک کلینیسین به مرغدار یا دامدار دارو میفروشد و حتی پیامدهای خطرناک آن را هم به مرغدار یا دامدار یادآوری نمیکند اگر در غالب کلینیک باشد وجدانش به نظر شما بیدار میشود؟!
اسغفرالله