حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی: متولد ۲۸ دی‌ماه سال ۱۳۵۳ در اهواز در یک خانواده دانشگاهی است. جایی که تشویق و پشتیبانی همه جانبه نسبت به تحصیلات عالیه از اصلی‌ترین ارکان تربیت فرزندان به شمار می‌آمد. شاید به همین دلیل بود که از کودکی علاقه خاصی به معلمی و همین طور طبابت و حیوانات داشت.
«دکتر ترنر» سریال قدم به قدم که دامپزشک یک باغ وحش بود، انگیزه زیادی برای تبدیل شدن به یک دامپزشک به علی می‌داد. خودش می‌گوید: «خوشبختانه به کمک خانواده و اساتید ارجمندم به آرزوهایم رسیدم. اینکه امروز دامپزشکی برای من فقط شغل نیست بلکه یک عشق و راه زندگی است.»
اگرچه کسبه محل با حرفه او شوخی می‌کردند، اما این اتفاقات «دکتر علی تقی‌پور» را ناراحت نمی‌کرد، چرا که معتقد بود عدم شناخت جایگاه رشته دامپزشکی باعث ایجاد این نوع نگاه شده است. او حالا عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه آزاد کرج و یکی از محبوبترین اساتید در نزد دانشجویان خود است.
حکیم مهر: آقای دکتر، ریشه علاقه شما به دامپزشکی از کجاست؟
خانواده بنده دانشگاهی بودند و همواره من را به ادامه تحصیل تشویق می‌کردند؛ این یکی از مهمترین دلایل بود. در ضمن خاطرم هست در دوران کودکی سریال قدم به قدم که نقش اصلی آن دکتر ترنر که یک دامپزشک باغ وحش بود، انگیزه بیشتری در من ایجاد ایجاد کرد.
حکیم مهر: شما از محبوبیت خاصی در میان دانشجویان خود برخوردارید. فکر می‌کنید چرا؟
در ابتدا باید عرض کنم که این ناشی از لطف و محبت شما و این عزیزان پاک و سرمایه‌های ملی کشور ماست که بنده را محبوب فرض می‌کنید. اما در جواب سؤال باید بگویم که از همان کودکی یاد گرفتم و سعی کردم در برخورد با هر کس از هر قشری از جامعه، خودم را در جایگاه ایشان قرار دهم، قضاوت نکنم، از هیچ کس انتظاری نداشته باشم و اگر چیزی یا کاری برای خودم ناپسند است، به دیگران نیز روا ندارم. در واقع همیشه تلاش کردم تا اگر باری برنمی‌دارم، باری روی دوش کسی اضافه نکنم. البته اینکه تا چه حد موفق بودم؟ اگر از خودم بپرسید، می‌گویم که فقط تلاش کردم اینگونه باشم.
حکیم مهر: فضای دامپزشکی آن زمان که شما دانشجو بودید، به چه شکل بود؟
در آن دوران دامپزشکی بسیار ناشناخته و متأسفانه در برخی محافل مایه تمسخر و شوخی بود. خاطرم هست که کسبه محل جهت شوخی با همسایه‌ها بنده را درب مغازه یکدیگر فرا می خواندند و می‌گفتند: «فلانی، برایت دکتر آوردیم!» که صدالبته به دلیل عدم شناخت آن عزیزان بود. امروزه رشته دامپزشکی چه در ایران و چه در جهان از جایگاه خوبی برخوردار است. بارها و بارها همکاران پزشک متخصص از تبحر و تسلط دامپزشک در مباحث مختلف علمی و دستگاه‌های مختلف بدن و بیماری‌ها و جراحی در حیوانات متعدد ابراز تعجب، تقدیر و خرسندی کردند و همین طور با افزایش دانش و آگاهی و فرهنگ نگهداری از حیوانات و از آن مهمتر احترام به طبیعت در جامعه، سطح و جایگاه دامپزشکی به شدت رشد یافته است.
حکیم مهر: مهمترین مشکلات آموزش دامپزشکی را در چه چیزهایی می‌دانید؟
مشکلات بسیار است. البته این جمله را به شکل ناامیدانه مطرح نمی‌کنم، بلکه به‌واسطه افزایش سطح انتظار در این زمان، مشکلات بیشتر خودنمایی می‌کنند. جامعه دامپزشکی نیاز به همبستگی و دوستی بیشتر دارد، همه ما سوار بر یک کشتی هستیم و باید از جای جای این کشتی مراقبت و محافظت کنیم. دسترسی به منابع علمی ارزشمند و معتبر بسیار ساده شده ولی متأسفانه میل به مطالعه و مکاشفه در میان دانشجویان و همکاران از جمله خود بنده افزایش که هیچ بلکه کاهش یافته است. البته بنده و همکاران معلم بواسطه حرفه معلمی باید دائم در حال جستجو و مطالعه باشیم. همه و به‌خصوص جوانترها که نورچشم من هستند، علاقه‌مند به راه‌های آسان و زودبازده شده‌اند و صبر، تلاش و تحقیق کمرنگ شده است. راهکارهای مدیریتی آموزش و حرفه دامپزشکی مناسب نیست و باید مورد تجدید نظر قرار گیرند ولی از طرفی مطمئن هستم که با اراده همه همکاران به زودی تک تک این مشکلات حل خواهند شد و صدالبته مشکلات جدیدتری پیش رویمان قرار می‌گیرند که اساس زندگی، رشد و پیشرفت وجود مشکلات، صحبت در مورد آنها و پیدا کردن راه حل آنهاست.
حکیم مهر: اوضاع بخش خصوصی دام کوچک را چطور ارزیابی می‌کنید؟
به نظر بنده بخش خصوصی دام کوچک به شدت مظلوم واقع شده و موانع متعددی بر سر راه فعالیت آن وجود دارد. اول از همه یادمان باشد که اصل آموزش و تربیت یک دامپزشک معرفی آن فرد به بازار کار است. دامپزشکان مشغول در دانشگاه‌ها محدود و در اصل درگیر آموزش هستند. در بخش دولتی نیز تعداد دامپزشکان بالینی در زمینه حیوانات خانگی محدود بوده و فعالیت میدانی چندانی ندارند. بنابراین بزرگترین نیروی کار طب دام‌های کوچک در همه شاخه‌های عمومی و تخصصی (داخلی، جراحی، تصویربرداری تشخیصی، پاتولوژی و کلینیکال پاتولوژی و…) بخش خصوصی است. شما اگر وارد جریان اخذ پروانه تأسیس یک درمانگاه دامپزشکی بشوید، تازه متوجه خواهید شد که این عزیزان با چه مشکلاتی مواجه هستند. از طرفی درب‌های ده‌ها دانشکده باز شده و خروجی‌های سالیانه چهاررقمی محصول این دانشکده‌هاست و از طرفی به فارغ‌التحصیل به راحتی اجازه کار داده نمی‌شود.
حکیم مهر: پیشنهاد شما چیست؟
به نظر بنده حقیر باید یک شورای کوچک در یکی از ادارات وابسته به سازمان دامپزشکی تشکیل و یک راهکار ساده و کاربردی با موازین قاطع و شفاف ایجاد گردد تا در مدت کوتاهی تکلیف عزیزان متقاضی پروانه و یا تمدید آن به سرعت مشخص گردد. تازه بعد از آن مشکلات شهرداری‌ها، دارایی و مالیات، بهداشت محیط و … شروع می‌شود که هرکدام نیازمند ایجاد روابط بین سازمانی برای رفع مشکلات موجود دارد.
مشکل دیگر به نظر من کمبود محبت و همدلی مابین عزیزان فعال در بخش دامپزشکی و دید اقتصادی محور است که در برخی مواقع باعث نادیده گرفتن اخلاق حرفه‌ای می‌شود. البته که افزایش نامتناسب تعداد فارغ التحصیلان نسبت به نیاز بازارکار بر این امر دامن می‌زند ولی به نظر بنده هیچ چیز ارزش زیر سؤال بردن همکار و حرفه و اخلاق را ندارد.
از دیگر مشکلات، کمبود میزان دانش و مهارت‌های فردی و حرفه‌ای در طبابت حیوانات خانگی و بی‌توجهی به سیستم ارجاع است که باید برای دامپزشکی تعریف شود. این مساله البته به سادگی قابل حل است به شرطی که همانطور که قابلیت‌هایمان را می‌شناسیم، در شناخت و رفع ضعف‌هایمان نیز کوشا باشیم.
حکیم مهر: بسیاری از منتقدان نسبت به تعداد زیاد فارغ‌التحصیلان دامپزشکی گلایه دارند. نظر شما در این خصوص چیست؟
تحصیلات از نظر بنده بسیار پسندیده است اما مساله اینجاست که فارغ‌التحصیل سطح توقع و نیاز بالاتری دارد. شما نمی‌توانید بگویید که در دنیای فعلی بیکارِ تحصیلکرده بهتر از بیکارِ بدون تحصیلات است. قطعاً آموزش و تحصیل علم بسیار عالی است به شرطی که نیازهای فردی و اجتماعی با صرف این هزینه و وقت تأمین شوند. بسیار دانشجویان با علاقه و استعدادی در دانشکده‌های دامپزشکی تازه تأسیس دیده‌ام که اگر در شرایط بهتری از نظر امکانات می‌بودند، به طور یقین آینده بهتری داشتند و چه بسا دانشجویانی که در بهترین دانشکده‌های دامپزشکی مشاهده کرده‌ام که متأسفانه هیچ‌گونه علاقه‌ای به این رشته نداشته و صرفاً به دلیل اینکه پزشکی قبول نشده‌اند، به اجبار تن به تحصیل دامپزشکی داده‌اند. به نظرم اگر دانشکده‌ها ادغام شده و بودجه آموزشی شان را روی هم بگذارند تا امکانات بهتری برای آموزش فراهم کنند و از طرفی تعداد پذیرش دانشجو را محدود نمایند، شرایط بهتر خواهد شد.
حکیم مهر: آیا با الحاق آموزش دامپزشکی به وزارت بهداشت موافق هستید؟
حکیم مهر: به‌عنوان حرف آخر...
در انتها از شما که این فرصت را برای بنده فراهم کردید بی‌نهایت سپاسگزارم. برای همه عزیزان، همکاران و دانشجویان آرزوی سلامتی، دل خوشی و موفقیت دارم و امیدوارم که یکدیگر را بیشتر دوست داشته باشیم و عاشقانه و با صداقت برای پیشبرد اهداف حرفه دامپزشکی تلاش کنیم.
حکیم مهر: ممنون از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید.
در پناه خدا باشید.
امیدوارم روزی الحاق به وزارت بهداشت محقق بشه و از این بن بست بیرون بیایم. واقعا هیچ چیزی ارزش اینو نداره بخوایم به هر دلیلی همکارمون رو تخریب کنیم . من بارها دیدم و شنیدم متاسفانه . فقط برای اینکه بتونن مشتری جذب کنن پشت سر همکار دیگه صحبت میکنن . هر دکتری یه نظری داره در هر زمینه ای حالا غلط یا درست . خیلی از مشتری ها از این غیبت کردن پشت سر همکاران خوششون نمیاد ولی به روی خودشون نمیارن. اگر هم همکارتون کار اشتباهی کرده باید بگید دکتر فلانی نظرشون این بوده نه اینکه بگید وااااای چراااا اینکارو کرد۰ به مرور زمان مردم خودشون قضاوت میکنن با کدوم دکتر کار کنن . 
در سایت حکیم مهر همه مشکلات مربوط به دامپزشک و دامپزشکی به خوبی توسط مردم و دامپزشکان و ...مطرح می شه و مشکلاتی که ممکنه صدها نفر تا الان به همون مشکل تاکید کرده و ابراز کرده اند و جالب اینه که هیچ حرکتی از سوی مسئولین بالارتبه صورت نمی گیره!!!یعنی سیاست ایران می گه که خواسته های مردم اگه زود اجرا بشه پررو می شن و نمی شه کنترل شون کرد!!! سیاست های کهنه دهه سی به پایین.و جالب تر اینه مسبب اصلی بعضی از مشکلات دامپزشک و فارغ التحصیلان دامپزشکی و شغل دامپروری،خود بی کفایتی های دولت هست!!ولی حضرات اصلا اهمیت نمی دن چه برسه به اصلاح و وارد عمل شدن!!!این حرفا گفتنش چه فایده ای داره معلوم نیست!!!خانه از پای بند ویران است
هنوز طعم بی پولی رو معلومه نکشیدید شماره دکتر تقی پور رو کسی داره؟ 
