حکیم مهر: جمعیتی از سگ‌های وحشی
که در نزدیکی منطقه ممنوعه چرنوبیل زندگی می‌کنند اکنون به دانشمندان نگاهی اجمالی
از چگونگی تأثیرِ قرار گرفتن در معرض تابش طولانی‌مدت رادیواکتیو بر نسل‌ها می‌دهند.
به گزارش حکیم مهر به نقل از همشهری آنلاین، طبق مطالعه‌ای
که در Science Advances منتشر شد، قرار گرفتن در معرض تشعشعات، هنوز
هم در چرنوبیل، چندین دهه پس از فاجعه هسته‌ای ۱۹۸۶ ممکن است اساساً ژنتیک جمعیت
سگ‌ها را تغییر داده باشد.
به گفته محققان، علاوه بر این، ژنتیک در جمعیت سگ‌هایی که در
معرض سطوح مختلف تابش قرار گرفته‌اند نیز از یکدیگر متمایز است.
سگ‌هایی که هنوز در اطراف منطقه ممنوعه زندگی می‌کنند،
احتمالاً نوادگان آن حیوانات خانگی هستند که پس از رفتن ساکنان اطراف نیروگاه
چرنوبیل از منطقه رها شده و یا جا مانده‌اند.
تیم موسو، دانشمند هسته‌ای از دانشگاه کارولینای جنوبی می‌گوید:
«آلودگی رادیواکتیو، جمعیت حیات وحش منطقه را ویران کرد، اما برخی از آنها جان
سالم به در برده و به تولید مثل ادامه دادند.»
طبق این مطالعه، محققان برای انجام کار خود، از نمونه‌های
خون نگهداری‌شده سگ‌ها که از بیش از ۳۰۰
مورد بین سال‌های ۲۰۱۷
تا ۲۰۱۹ در
مکان‌هایی با سطوح مختلف آلودگی جمع‌آوری‌شده استفاده کردند.
موسو گفت: «داوطلبان درمان و عقیم‌سازی سگ‌ها را در همان
زمانی آغاز کردند که ساخت محفظه جدید ایمنی راکتور هسته‌ای از کار افتاد، آغاز شد.
آن زمان، این نگرانی وجود داشت که سگ‌های ساکن در این منطقه ممکن است مشکل ساز
باشند.»
او افزود: «تاثیرات رادیواکتیوی که محققان در سگ‌ها و
حیوانات دیگر در اطراف چرنوبیل پیدا کردند، درست مشابه آن چیزی بود که در گذشته از
بازماندگان بمباران‌های هسته‌ای ژاپن در جنگ جهانی دوم به‌دست آمده بود.»
برای مثال، میزان آب مروارید در آنها افزایش یافته است، زیرا
چشم‌ها اولین بافت‌هایی هستند که نشانه‌های قرار گرفتن در معرض پرتوهای یونیزان را
نشان می‌دهند.
موسو گفت که دانشمندان همچنین به دنبال سایر ناهنجاری‌های
رشدی مانند تومورها، اندازه کوچک‌تر مغز و تغییر در تقارن هستند.»
الاین اوستراندر، محقق ارشد برجسته در مؤسسه تحقیقات ژنوم
انسانی مؤسسه ملی بهداشت نیز گفت: «محققان با هدف تشخیص جمعیت‌های مختلف سگ‌هایی
که در و نزدیک نیروگاه و همچنین در پریپیت (شهر متروکه‌ای حدود ۳ کیلومتر دورتر از نیروگاه
است) زندگی می‌کنند، اقدام به تحقیق کردند.»
این مطالعه نشان داد که تغییرات ژنومی گسترده در داخل و در
سراسر مکان‌های جغرافیایی در سرتاسر منطقه ممنوعه چرنوبیل، حاصل آن است که سگ‌ها
در نزدیکی یکدیگر زندگی، بین مکان‌ها حرکت و آزادانه تولید مثل می‌کنند.
اوستراندر گفت که محققان اکنون آماده هستند تا پیشرفت ژنتیکی
سگ‌ها را در چندین نسل گذشته تعیین و چگونگی زنده ماندن و تکثیر آنها از آن زمان
را بررسی کنند.
بر اساس این مطالعه، اگرچه قرار گرفتن در معرض پرتوهای
یونیزان به‌عنوان افزایش نرخ جهش ژنتیکی در گونه‌های مختلف گیاهی و جانوری شناخته
شده است، اما هنوز مشخص نیست که چگونه حیوانات بزرگ‌تر ممکن است در سطح جمعیت‌شان
تحت تأثیر قرار بگیرند.
به گفته محققان، تنوع ژنتیکی منحصربه‌فرد این سگ‌ها، آنها را
به نامزد ایده‌آل برای مطالعات آینده تبدیل می‌کند. تحقیقاتی که به دنبال درک
اثرات ژنتیکی طولانی‌مدت محیط‌های پرتوزا بر جمعیت پستانداران بزرگ هستند؛ به‌ویژه
در درک زیربنای بیولوژیکی بقای انسان در مناطقی با پرتوی بالا و مداوم.
اوسترندر گفت: «این نوع نمونه‌ها فقط یک بار در تاریخ بشر
وجود داشته‌اند که دانشمندان را برای چشم‌انداز یافته‌های آینده هیجان‌زده‌تر کرده
است.»
منبع: ای‌بی‌سی نیوز
