«روبی»، روباهی اسیر خودخواهی آدم ها

وقتی کنار قفس روباه ها قرار می گیری، خیلی خوب می فهمند که به تماشایشان ایستاده ای و هر یک به فراخور احساسی که نسبت به بیننده دارد، حالتی خاص به بدنش می دهد.

در مرکز بازپروری پارک پردیسان معمولا روباه هایی نگهداری می شوند که نیازمند رسیدگی هستند. روبی یکی از آنهاست. او را رهگذری از کنار جاده و در حالی که بی رمق و ناتوان از حال رفته بود، پیدا کرد و به پردیسان آورد.

روبی باهوش است و به رنگی حنایی که به قرمزی می زند؛ از بقیه روباه ها پررنگ تر است با دمی بسیار زیبا. وقتی به پردیسان آوردندش بعد از معاینات اولیه مشخص شد از مشکل قلبی رنج می برد. نداشتن دندان های نیش بالا و پائین نشان از کنده شدن دندان ها می داد. همین طور دامپزشک مجموعه تشخیص داد که مشکل کلیوی نیز دارد.

برای درمان قطعی روبی، آزمایش های خون و فاکتورهای سرمی کبدی، کلیه و اکو از قلب انجام شد. این آزمایش ها نشان داد که مشکلاتش بسیار جدیست. حالا همه در کلینیک می دانند که روبی برای همیشه باید تحت درمان باشد و از داروهای خاص برای مشکل قلبی و کبدی و کلیه استفاده کند. این داروها باید سر ساعت مشخص به او داده شود. برای همین نمی شود او را در طبیعت رها کرد. یعنی روبی هیچ شانسی برای آزادی و برگشتن به طبیعت ندارد، به علاوه کشیده شدن دندان های نیش، کار شکار و خوردن غذا را برای او سخت تر کرده است.

قصه روبی، قصه غم انگیزی است. او هر روز باید قرص قلب بخورد. رشد بیش از حد ناخن ها و نرمی پد داست ها و پاهای حیوان، همچنین رشد موهای بین انگشت ها و از همه مهم تر رفتار روبی نشان از دست آموز بودن او می دهد. در حالی که روباه حیوان خانگی نیست و ایجاد چنین شرایطی برای او کاری سنگدلانه است. مثل این می ماند که انسانی را در قفس بیاندازی و زندگی اجتماعی را از او بگیری.

روبی مثل خیلی حیوانات دیگر گرفتار خودخواهی آدم ها شده و به دلیل نگهداری غلط و تغذیه نامناسب شانس برگشتن به طبیعت را برای همیشه از دست داده است.

تنها شانس او این است که حالا در کلینیک حیات وحش پردیسان دوستش دارند و سر ساعت برای دادن داروها کنارش می آیند و از او پرستاری می کنند.