نگاهی به زندگی «دکتر کالوین دبلیو شواب» پدر اپیدمیولوژی دامپزشکی - ترجمه: دکتر سید شهرام میرزمانی

نگاهی به زندگی «دکتر کالوین دبلیو شواب» پدر اپیدمیولوژی دامپزشکی

پروفسور بازنشسته اپیدمیولوژی دامپزشکی دانشگاه دیویس (1927 – 2006)

ترجمه: دکتر سید شهرام میرزمانی

«کالوین دبلیو شواب» دامپزشک، اپیدمیولوژیست، به عنوان احیاء کننده جنبش مدرن طب واحد[1] شناخته شده است. وی که فردی به همان اندازه رنگارنگ بود، درباره ارتباط نزدیک بین ادیان، حیوانات و فرهنگ‌ها نوشت و یک کتاب آشپزی لذیذ منتشر کرد که در آن غذاهای عجیب و غریبی که وی خوردن آنها در سراسر جهان لذت می برد، منتشر کرد. (از دانشکده دامپزشکی دانشگاه کالیفرنیا، دیویس).

کالوین دبلیو شواببه طور فراگیر به عنوان پدر اپیدمیولوژی دامپزشکی[2] شناخته می شود، در 24 ژوئن 2006 در خانه خود درگذشت. وی واقعاً یک مرد تحول آفرین، در یک حرفه 52 ساله بود. وی کمک های علمی مهمی در طیف گسترده ای از موضوعات از جمله اپیدمیولوژی، بیماری های حیوانی قابل انتقال به انسان، برهم‌کنش دامپزشکی و پزشکی، زئونوزهای انگلی و کنترل آنها، سلامت مناطق گرمسیری، عملکرد بهداشت عمومی،بهداشت دام در جوامع دامداری، خاستگاه باستانی پزشکی و دامپزشکی و فلسفه علم داشته است. کال یکی از اعضای هیئت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه دیویس، همچنین یکی از هشت هیئت علمی موسس دانشکده پزشکی دیویس بود.

کال در سال 1927 در نیوجرسی متولد شد و از دبیرستان در کورنوال، نیویورک فارغ التحصیل شد. وی در سال 1948 مدرک کارشناسی زیست شناسی [افتخارات] را از موسسه پلی تکنیک ویرجینیا، کارشناسی ارشد در جانورشناسی را از دانشگاه هاوایی در سال 1950، دکترای حرفه ای دامپزشکی(DVM) [بالاترین افتخارات] را از دانشگاه آبرن در سال 1954، کارشناسی عالی بهداشت عمومی (MPH) در بهداشت عمومی مناطق گرمسیری را در سال 1955 و دکترای علم (ScD) در انگل شناسی و بهداشت عمومی در سال 1956 از دانشگاه هاروارد دریافت کرد.

کال در سال 1956 کار خود را در دانشکده پزشکی دانشگاه آمریکایی بیروت، لبنان آغاز کرد. یک سال بعد او یک دپارتمان مشترک بهداشت گرمسیری در دانشکده های پزشکی و بهداشت عمومی در آن دانشگاه و یک دپارتمان اپیدمیولوژی و آمار زیستی در دانشکده بهداشت عمومی در سال 1962 تأسیس کرد و ریاست آن را بر عهده گرفت. او در بیروت بود که در آنجا به بیماری هیداتید و سایر زئونوزهای انگلی علاقه و برنامه تحقیقاتی قابل توجهی پیدا کرد که در تمام دوران حرفه ای خود ادامه داد. در سال 1960 به عنوان مشاور سازمان جهانی بهداشت [WHO]، برنامه تحقیقات و کنترل جهانی بیماری هیداتید را هدایت کرد. از سال 1964 تا 1966، در مرخصی از دانشگاه آمریکایی، برنامه‌های بیماری‌های انگلی سازمان جهانی بهداشت را مدیریت کرد.

در سال 1966، کال دعوت نامه ای را برای پیوستن به هیئت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه دیویس به عنوان استاد اپیدمیولوژی دامپزشکی و ایجاد یک دپارتمان اپیدمیولوژی و طب پیشگیری پذیرفت. او ریاست این دپارتمان را بر عهده داشت، اولین در نوع خود در هر دانشکده دامپزشکی در هر کجا که به زودی به سرچشمه آموزش اپیدمیولوژی دامپزشکی برای کل جهان تبدیل شد. وی همچنین برنامه مدرک کارشناسی ارشد دامپزشکی پیشگیرانه[3]، یک برنامه آموزشی حرفه ای با تأکید بر اصول و استراتژی های کنترل و پیشگیری از بیماری های جمعی در حیوانات را تأسیس کرد. از آن زمان این برنامه رهبران را در کنترل بیماری های دامی عمومی از سراسر جهان آموزش داده است. کال، با پروفسور هانس ریمان، همچنین آغازگر گروه فارغ التحصیلان اپیدمیولوژی دانشگاه دیویس بود.

به ندرت ضروری است که به تعداد انتشارات کال پرداخته شود، اگرچه خروجی خلاقانه او شگفت انگیز بود. از علوم پایه تا علوم کاربردی، حوزه تأثیرگذاری وی در بهداشت عمومی از طریق نوشته‌ها و خدمات حرفه‌ای‌اش در ارتقای سلامت جمعیت انسانی غیرقابل محاسبه است. مضامین نوشته‌های تشریحی وی با جاذبه‌ی یکسان، آن‌قدر متنوع و التقاطی بوده که از خلاصه سازی آن خودداری می‌کردند. از نظریات وی درباره همزیستی غیرقابل اجتناب پزشکی بین انسان و حیوانات (دامپزشکی و سلامت انسان، 1984) و تفکرات ظریف در مورد منابع غذایی غیرمحتمل (آشپزی غیرقابل وصف، 1988)، تا سفرهای معرفت شناختی وی (سریع و مردگان: نظریه بیومدیکال قدیمی در مصر، با اندرو گوردون، 2004، و علم، روح و تمامیت: حس خدای دانشمند کویکر، 2004)، کالوین جهان را در نهایت چیزی فراتر از «طب واحد[4]» داستانی می‌دید - او آن را زیست بومی با نسبت‌های سیاره‌ای متشکل از تمدن‌ها و فرهنگ‌های وابسته به هم می‌دید، که در آن تاریخ بشر و پیشرفت بشر به طور اجتناب‌ناپذیری با تکامل مشترک قلمرو حیوانات مرتبط بوده است.

انجمن پزشکی و انجمن دامپزشکی ایالات متحده آمریکادر سال 2008 قطعنامه‌هایی را در حمایت از «طب واحد» یا «سلامت واحد»[5] تصویب کرده‌اند که پل ارتباطی بین این دو حرفه باشد. مفهومی دور و جدید است. رودولف ویرشو، پدر آسیب شناسی مدرن، و سر ویلیام اوسلر، پدر پزشکی مدرن، مدافعان صریح این مفهوم بودند. این مفهوم در تکرار مدرن خود در نسخه 1984 «دامپزشکی و سلامت انسان» اثر کالوین شواب دوباره بیان شد. حرفه های آسیب شناسی دامپزشکی و پزشکی در تاریخچه ای غنی از «طب واحد» غوطه ور هستند، اما به طور متناقضی راه خود را از هم جدا کرده اند و رشته آسیب شناسی را در موقعیت ضعیفی برای کمک به علم معاصر قرار داده اند. زمان آن فرا رسیده است که نه تنها دانشمندان بلکه همه آسیب شناسان ارزش آسیب شناسی تطبیقی، عواقب نادیده گرفتن فرصت ها و مهمتر از همه، ضرورت آماده سازی نسل های آینده را برای رویارویی با چالش ذاتی شتاب مجدد «طب واحد» را تشخیص دهند. 

وی به عنوان مولد در دوران مدرن اپیدمیولوژی دامپزشکی تاثیر کمی نداشت. دانش‌آموختگان برجسته او که جهان را با نسل جدیدی از اپیدمیولوژیست‌های دامپزشکی پر کرده‌اند، رهبران این رشته را شامل مانند مایکل بریج (دانشگاه فلوریدا)، پیتر کوان (دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی)، اس وین مارتین (دانشگاه گوئلف)، مارگریت پاپیوانو (دانشگاه مینه سوتا) و پیتر شانتس (مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری) می‌شوند. امروزه به ندرت کسی در سراسر جهان در این زمینه وجود دارد که نتواند میراث خود را، چه به طور مستقیم یا غیرمستقیم، به کالوین شواب در طول مدت تصدی وی در دانشگاه دیویس ردیابی کند.

علایق و دستاوردهای علمی گسترده کال در زمینه های به ظاهر متفاوت، او را با مجموعه ای شگفت انگیز از همکاران در طیف وسیعی از رشته ها در پردیس دانشگاه دیویس و از سراسر جهان آشنا کرد. احترام بالایی که همتایان پردیس برای کال قائل بودند، زمانی آشکار شد که سنای آکادمیک او را به عنوان چهل و دومین مدرس سالانه پژوهشی دانشکده انتخاب کرد، که بالاترین افتخاری بود که توسط آن نهاد به وی اعطا شد. تعداد زیادی از دوستان، بازدیدکنندگان، همکاران و دانشجویان از گفتگوی هیجان انگیز و مهمان نوازی ویژه شواب در خانه وی لذت بردند، جایی که کال و همسرش، با رقص انگشتان خود، غذاهایی به همان اندازه فراگیر را که از تعداد زیادی دستور پخت جمع آوری شده از سراسر جهان سرچشمه می گرفت، به آنها معرفی کردند.

کتابخانه ملی پزشکی در بتسدا مریلند، کمک‌های ویژه کالوین شواب به زیست‌شناسی و پزشکی را به رسمیت شناخت و به مخزن مقالات زندگی او تبدیل شد، که در مجموعه تاریخ پزشکی همراه با خاطراتی که به درخواست کتابخانه تهیه کرده بود، قرار داده شده است.

Calvin W. Schwabe, Professor Emeritus of Veterinary Epidemiology,UC Davis,1927 – 2006. https://www.vetmed.ucdavis.edu/sites/g/files/dgvnsk491/files/inline-files/calvin_schwabe.pdf

Cardiff, R.D. et al. (2008). 'One medicine - One pathology': Are veterinary and human pathology prepared?February 2008Laboratory Investigation 88(1):18-26, DOI: 10.1038/labinvest.3700695