نهی اسلام از مسابقات منافی حقوق حیوانات

تفریح با حیوانات همواره مورد توجه بشر بوده است. اسلام همان طور که تفریحات و مسابقات سالمی مثل اسب دوانی و شتر سواری را تشویق می‌کند، اما از تفریحاتی که باعث تضییع حقوق حیوانات می شود، به شدت نهی کرده است.

در عصر جاهلیت بعضی افراد در کشتن شترهای خویش با یکدیگر مسابقه می‌گذاشتند و هر کس تعداد بیشتری از شترهای خود را می‌کشت، غلبه و پیروزی از آن وی بود. این عمل را معاقره می‌خواندند. در کتب لغت عقر به معنای قطع کردن پای حیوان است و وجه تسمیه کشتن شترها و معاقره این بود که اول یکی از چهار پای را با ضربه شمشیر قطع می‌کردند و وقتی به زمین می‌افتاد، نحرش می‌کردند. گویی قطع پای شتر پیش از کشتن یکی از شرایط این مسابقه بود و این خود نمونه واضح آزار و اذیت حیوان پیش از قربانی کردن بود. ریشه روانی این عمل، خود خواهی، تفوق طلبی، ریاکاری و فخر فروشی بود. مسابقه دهندگان گوشت شترهای نحر شده را به رایگان در اختیار عموم می‌گذاردند، و در واقع با این بذل و بخشش به کار خلاف اخلاق خود لباس فتوت و انفاق می‌پوشاندند و عمل قبیح خود را زیبا نشان می دادند. در لسان العرب آمده است: «فی الحدیث لاعقر فی الاسلام. ان النبی(ع) نهی عن معاقره الاعراب».

از دیگر تفریحات مرسوم در زمان جاهلیت که هنوز هم در جوامع و ملل گوناگون دیده می شود، مسابقه از طریق به جنگ انداختن حیوانات بود. طرفین مسابقه دو حیوان نظیر خروس یا سگ را وادار به جنگیدن با هم می کردند و هر حیوان که می برد، آن طرف برنده محسوب می‌شد و تماشاچیان هم بر سر برد و باخت آنها شرط بندی می‌کردند. پیامبر(ع) این کار غیر انسانی را به شدت نهی و قدغن کردند. « نهی رسول الله (ع) عن تجریش البهائم» ترجمه: «پیامبر(ع) از اینکه حیوانات را وا دارند که با هم بجنگند و زورآزمایی کنند نهی فرمود».

از امام ششم در مورد جنگ انداختن میان دو حیوان می‌پرسند. فقال: کلّه مکروه؛ «تمام اینها را مکروه می‌دانم». خداوند لعنت کند کسی را که یال و دم اسب را که وسیله دفاع اوست، قطع کند.