جیانی آلمانو، شهردار رم، مرگ وی را در بیانیه‌ای اعلام کرده و آن را یک فقدان بزرگ برای تمام بشریت خواند.
آلمانو این دانشمند بزرگ را فردی خواند که نشانگر وجدان مدنی، فرهنگ و روح پژوهش زمانه بوده است.
این بانوی ایتالیایی، یکی از دانشمندان برجسته کشور خود بود و جایزه نوبل پزشکی را در سال 1986 بطور مشترک با استنلی کوهن، بیوشیمیدان آمریکایی برای پژوهش پیشگامانه آنها در آمریکا دریافت کرد.
پژوهش مونتالچینی درک عموم را از بسیاری از بیماریها از جمله تومور، اختلالات رشد و زوال عقل مرتبط با پیری افزایش داده است.
ایتالیا در سال 2001 با بخشیدن عنوان «سناتور همیشگی» به مونتالچینی از وی تقدیر کرد.
این دانشمند ایتالیایی که از جثه ای کوچک و موهای سفید برخوردار بود، حتی در سالهای پیری نیز یک برنامه فشرده کاری داشت. وی در سال 2009 گفته بود: من در 100 سالگی بدلیل تجربیاتم نسبت به 20 سالگی از ذهن برتری برخوردارم.
پیرا لوی مونتالچینی، خواهرزاده این دانشمند در گفتگو با روزنامه Turin daily اظهار کرده بود که مرگ مونتالچینی بسیار آرام بوده و اینکه وی تا قبل از مرگ برای ساعتها بر روی پژوهشهای خود مطالعه می‌کرده است.
مونتالچینی در آوریل 1909 در یک خانواده یهودی در شهر تورین ایتالیا بدنیا آمد. وی در سن 20 سالگی توانست بر مخالفتهای پدرش در مورد اینکه زنان نباید درس بخوانند،غلبه کرده و در سال 1936 مدرک خود را در رشته پزشکی و جراحی از دانشگاه تورین دریافت کند.
وی تحت نظر جوزپه لوی، آناتومیست مشهور تحصیل می‌کرد و اغلب از وی به عنوان یکی از دلایل موفقیت خود یاد می‌کرد.
مونتالچینی پس از فارغ‌التحصیلی کار خود را به عنوان یک دستیار تحقیق در عصب‌شناسی آغاز کرد.
وی با نزدیک شدن به جنگ جهانی دوم در اتاق خواب خود یک آزمایشگاه موقت ایجاد کرده و پژوهشهای خود را بر روی رشد جنینهای مرغ آغاز کرد که در نهایت منجر به کشف بزرگ وی در مورد مکانیسمهایی شد که رشد سلولها و اندام را تنظیم می‌کنند.
این دانشمندان بزرگ چند ماه پیش از مرگ خود از یک درخواست برای توجه بیشتر به دانشمندان جوان نیازمند به کمک مالی در ایتالیا حمایت کرده بود.
مونتالچینی در سال 1947 به آمریکا سفر کرده و در آنجا عامل رشد عصب را که اولین ماده شناخته شده برای تنظیم رشد سلولهاست، کشف کرد. وی نشان داد که پیوند زدن تومورهای موش به جنینهای مرغ منجر به رشد سریع سیستم عصبی جنینی می‌شود. مونتالچینی نتیجه گرفت که تومور یک عامل رشد عصبی را از خود آزاد می‌کند که بر روی برخی سلولها تاثیر می‌گذارد.
این پژوهش بعدها منجر به کشف فاکتور رشد اپیدرمی توسط استنلی کوهن شد که تکثیر سلولهای اپیتلیال را تحریک می‌کند. هر دو دانشمند توانستند جایزه نوبل پزشکی را در سال 1986 بطور مشترک بدست بیاورند.
مونتالچینی در سال 1969 به ایتالیا بازگشت و ریاست آزمایشگاه زیست‌شناسی سلولی در شورای ملی پژوهش علمی را در رم بدست گرفت.
وی پس از بازنشستگی به عنوان استاد مهمان به کار خود ادامه داده و کتابهای زیادی را برای عمومی کردن علم نوشت. او همچنین بنیاد لوی مونتالچینی را برای اهدای بورسیه و ارتقای برنامه‌های آموزشی در سراسر جهان بخصوص برای زنان آفریقایی ایجاد کرد.
مونتالچینی هیچگاه ازدواج نکرد؛ چون بر این تصور بود که چنین تعهدی می‌تواند استقلال وی را تحت تاثیر قرار دهد!
روحش شاد 
