مورچه‌های کوچک و خون‌آشام «ماداگاسکار» شیوه بسیار عجیبی برای نشان دادن عشق خود به نوزادان‌شان دارند. با تولد لاروها توسط ملکه مورچه‌ها، ملکه و مورچه‌های کارگر سوراخی در بدن نوزادان ایجاد کرده و از این طریق خون بدن آنها را می‌مکند. دانشمندان تاکنون نتوانسته‌اند دلیلی برای این عمل بیابند. مورچه‌ها نوعی رفتار اجتماعی انتقال مایعات به یکدیگر را با این کار انجام می‌دهند. این عمل ممکن است تمرینی ابتدایی برای شکل‌گیری چنین رفتاری باشد. لارو مورچه‌ها با این کار نمی‌میرند ولی مکیدن خون از بدن آنها روش بسیار عجیبی برای نشان دادن عاطفه مورچه‌های مادر نسبت به نوزادان‌شان است.
از خودگذشتگی والهابرخی مادران در حیات‌وحش مجبورند برای محافظت از نوزادان خود مسافت‌های زیادی را طی کنند. وال‌های خاکستری اقیانوس آرام هزاران مایل را از آب‌های مملو از پلانکتون قطب شمال به تالاب‌های کم‌غذای سواحل مکزیک مهاجرت می‌کنند تا بتوانند فرزند خود را به دنیا بیاورند.
با وجودی که این مسافرت طولانی، وال‌های خاکستری را از منابع عظیم غذایی دور می‌کند، اما چون مناطق جنوبی، شرایط کم‌خطری را برای نوزادان وال‌ها فراهم می‌آورد، تن به این مهاجرت می‌دهند. چنین فضایی همچنین زمان لازم را برای تغذیه نوزاد وال از شیر مادر در اختیار آنها قرار می‌دهد. این نوع تغذیه، پیش از مهاجرت به مناطق یخبندان قطب شمال چربی لازم را در بدن آنها تولید می‌کند که به نوعی نقش محافظ را دارد.
مادر وال‌های خاکستری نیز همانند خرس‌ها، ماه‌ها گرسنگی می‌کشند، این در حالی است که هنوز به تولید شیر پرکالری برای تغذیه نوزادان خود نیاز دارند. آنها در طول این مدت بیش از هشت تن وزن کم می‌کنند.
قورباغه سمی توت‌فرنگی و وظایف مادرانهاینگونه از قورباغه‌ها برای نوزادان خود تلاش فراوانی می‌کنند تا وظایف مادرانه خود را به بهترین نحو انجام دهند. این قورباغه هر بار بیش از پنج تخم می‌گذارد و منتظر می‌ماند تا نوزادان سر از تخم بیرون آورند. سپس، آنها را یکی یکی و روی پشت خود بالای درخت انتقال می‌دهد و برای این منظور ارتفاع 35 متری را طی می‌کند.
با پایان کار انتقال نوزادان به بالای درخت، قورباغه مادر برکه آب شخصی پیدا کرده و هر برگ را برای یکی از نوزادان اختصاص می‌دهد و محیط امنی را برای رشد آنها فراهم می‌آورد. ولی این پایان وظایف مادری قورباغه سمی توت فرنگی نیست. پس از آن، این قورباغه نوزادان خود را طی مدت شش تا هشت هفته با تخم‌های بارور نشده، تغذیه می‌کند.
عنکبوت؛ اسوه فداکاری
در دنیای عنکبوت‌ها، جفت‌گیری در واقع به معنای نزدیک شدن به پایان عمر است. در گونه‌ای از عنکبوت‌ها موسوم به «Stegodyphus»، عنکبوت‌های مادر، پیله تخم را به شبکه تارهای تنیده متصل کرده و تا زمان بیرون آمدن نوزادان از تخم از آنها مراقبت می‌کنند. مادر پس از بیرون آمدن نوزادان از تخم همچنان به خوردن ادامه می‌دهد، ولی بخش اعظم مواد خورده شده را به عنوان سوپ غذایی برای نوزادان پس می‌زند. زمانی که نوزادان یک ماهه می‌شوند، مادر به پشت دراز کشیده و به آنها اجازه می‌دهد سم و آنزیم‌های گوارشی خود را به بدن او تزریق کرده و از بدن او تغذیه کنند. پس از خوردن مادر و پیش از خروج از شبکه تارهای تنیده، نوزادان عنکبوت بسیاری از خواهر و برادران خود را می‌خورند.
بقای دردناک شپش دریاییزایمان شاید یکی از دشوارترین کارهای دنیا باشد که در هر گونه‌ای از موجودات به شکلی صورت می‌گیرد. شاید عجیب‌ترین نوع تولد نوزادان را بتوان در شپش دریایی مشاهده کرد، به‌طوری که در زمان تولد صدها نوزاد شپش، نوزادان از درون، بدن مادر را می‌خورند تا وارد دنیای تازه‌ای شوند.
مادران کلسیم‌خوار
مرغ‌های مادر وظایف مادرانه خود را با جدیت کافی انجام می‌دهند. از مهمترین کارهایی که آنها باید انجام دهند، تولید مقادیر بالایی از «کربنات کلسیم» مورد نیاز برای رشد پوسته تخم‌مرغ است. چنانچه مرغ‌های مادر قادر به تولید کافی کلسیم نباشند و رژیم غذایی سرشار از کلسیم مصرف نکنند، استخوان‌های آنها برای تولید پوسته محافظ جوجه‌ها تجزیه شده و این امر باعث کاهش وزن جوجه‌ها می‌شود.
فاخته؛ مادری در لباس نامادری
این پرنده زیبا، شیوه منحصربه‌فردی را به کار می‌برد تا همسایگان او کار دشوار بزرگ کردن جوجه‌هایش را بر عهده بگیرند. فاخته مادر، تخم‌های خود را مخفیانه در لانه سایر پرندگان قرار می‌دهد و با این کار، همسایه خود را فریب داده و وظیفه پرورش و بزرگ کردن جوجه‌ها را برعهده پرنده دیگری می‌گذارد. جوجه فاخته معمولا نسبت به سایر پرندگان سریع‌تر رشد کرده و سایر جوجه‌ها را از لانه بیرون می‌کند که این امر منجر به مرگ بسیاری از این قبیل جوجه‌ها شده و درواقع با این کار، شانس زنده ماندن فاخته‌های نوزاد بیشتر می‌شود.
