حکیم مهر - استاد دکتر علی رضاخانی از اعضای شاخص گروه دامپزشکی فرهنگستان علوم در خبرنامه این فرهنگستان به شرح زندگی پربار خود پرداختهاند که جهت استفاده عموم بینندگان محترم حکیم مهر بازخوانی میگردد :
بنده در 25 تیر 1320 هجری شمسی در روستای دنبلسید طالقان در یک خانواده فرهنگی به دنیا آمدم. دوره تحصیلات ابتدایی را در دبستان همان روستا گذراندم و برای ادامه تحصیل در دوره متوسطه عازم تهران شدم. تحصیلات متوسطه را در دبیرستانهای تقوی، محمدرضا شاه و مرآت تهران به پایان رساندم و در سال 1340 در کنکور سراسری شرکت کردم و در دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شدم. دوره دکتری عمومی را با کسب بالاترین نمره در بین همکلاسیها سپری کردم و موفق به اخذ مدال درجه یک دانش شدم.
در دوره مقدس سربازی که بازهم به علت کسب بالاترین نمره در دوره آموزشی، در استان تهران (شهرری) در سپاه ترویج مشغول فعالیت بودم، توانستم در بخش دامپروری دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران همکاری آموزشی داشته باشم. پس از پایان خدمت سربازی و شروع بکار دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز با بورس آن دانشگاه عازم آمریکا شدم.
در آمریکا در دانشکده دامپزشکی دانشگاه پنسیلوانیا که از دانشکدههای طراز اول آن کشور است در رزیدنتی جراحی مشغول تحصیل شدم و پس از اتمام دوره برای اخذ PhD به دانشکده دامپزشکی دانشگاه بریستول انگلیس پیوستم. در سال 1353 (1974 میلادی) موفق به اخذ درجه دکترای تخصصی شدم و چون بورسیه دانشگاه شیراز بودم در تاریخ 1/6/1353 در این دانشگاه به عنوان استادیار شروع بکار نمودم. در آن زمان ریاست دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز بعهده آقای دکتر احمد افشار بود.
ایشان یکی از نمونههای نادر، مدیری توانا و دانشمند بود. آقای دکتر افشار مشوقی بارز بود و در همان مدت کوتاه توانست کادر هیأت علمی آن زمان دانشکده را برای انجام تحقیقات که چندان در آن زمان مرسوم نبود تشویق کند.
ایشان جدا از تشویق تئوری در فراهم نمودن امکانات و وسایل پژوهشی بیاندازه فعال بود. من در 34 سال خدمت در دانشکده به فرد دیگری که دارای خصوصیات ایشان باشد برخورد نکردم و امیدوارم همیشه و در هرجا که هستند سالم و پیروز باشند.
تشویقهای آقای دکتر افشار موجب شد که بنده در مدت دو سال، تعدادی مقاله به چاپ برسانم و بتوانم در سال 1356 به دانشیاری ارتقاء پیدا کنم. ادامه این روش موجب شد که در سال 1359 توانستم به درجه استادی ارتقاء یابم ولی بعلت معلق ماندن آییننامه ارتقاء، این موضوع تا سال 1365 طول کشید.
در طول خدمتم در دانشگاه شیراز از دو فرصت مطالعاتی استفاده کردم. مرتبه اول به مدت یک سال به دانشکده دامپزشکی دانشگاه Queensland استرالیا پیوستم و توانستم با همکاری یکی از اساتید جوان و فعال آن دانشکده به نام Prof. Atwell هفت مقاله در مجلات معتبر دامپزشکی به چاپ برسانم. در مرتبه دوم در دانشکده دامپزشکی دانشگاه Edinburgh اسکاتلند پذیرفته شدم که تجربه بسیار جالبی بود.
بنده عضو Who is Who Asia/Pacific ، Academy of Veterinary Cardiology و Who is Who in the World میباشم.
تا این زمان راهنمایی 90 پایاننامه دکتری عمومی دامپزشکی را بعهده داشته و عضو کمیته پایان نامه 103 نفر دیگر نیز بودهام. ضمناً استاد راهنمای 9 پایاننامه دکترای تخصصی و عضو کمیته 14 رساله تخصصی در دانشگاههای تهران و شیراز بودهام.
در دوران خدمتم در دانشگاه شیراز جدا از عضویت در کمیتههای مختلف دانشکده و دانشگاه، در سطح وزارت علوم نیز به عنوان عضو بورد تخصصی بیماریهای داخلی دامهای بزرگ فعالیت داشتهام. در سه دوره دو ساله به عنوان رئیس بخش علوم درمانگاهی، سه سال و اندی مدیرکل آموزش دانشگاه شیراز و دو سال و نیم رئیس مرکز نشر دانشگاه فعالیت داشتهام.
ضمناً در سه دوره دو ساله عضو هیأت ممیزه دانشگاه شیراز بودم. به مدت 8 سال بعنوان عضو وابسته گروه علوم دامپزشکی فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی ایران فعالیت داشتم و از سال 1385 نیز بعنوان عضو پیوسته پذیرفته شدم.
در دوران 34 ساله خدمت بنده در دانشگاه، 65 مقاله در مجلات بینالمللی (اغلب ISI) که برخی از آنها در Textbooks دامپزشکی ارجاع شده است و 23 مقاله در کنفرانسهای بینالمللی ارائه نمودهام. 65 مقاله در مجلات داخلی منتشر کرده و 60 مقاله در کنفرانسها و کنگرههای داخلی که اغلب بصورت سخنرانی بوده ارائه نمودهام. 13 جلد کتاب درباره بیماریهای قلب و عروق و ناراحتیهای اندامهای حرکتی بطور مستقل یا با همکاری اساتید دانشکدههای تهران و شیراز به چاپ رسانیدهام.
برای من جای بسی افتخار است که توانستهام با چاپ مقاله و شرکت فعال در کنفرانسهای بینالمللی سهمی هرچند مختصر در پیشرفت علمی کشور عزیزم ایران داشته باشم.
نشریه حکیم مهر برای استاد ارجمند جناب آقای دکتر رضاخانی از درگاه خداوند متعال، طول عمر باعزت توأم با سلامتی و دوام توفیقات آرزومند است.
استاد دکتر رضاخانی نمونه والایی از اساتید با تعریف والای معلم هستند. گمان کنم همین یک جمله به اندازه کافی گویا باشد.
تاسف عمیق اینجانب آنست که روش و دانش و تجارب فراوان ایشان - و البته دیگر اساتید بنام دامپزشکی - توسط اعضای هیات علمی جوانتر مورد استفاده قرار نمی گیرد! گاه خود دانشکده ها از جذب دانشمندان جوان - به بهانه های نادرست - سرباز می زنند و بسیار موارد هم افراد جذب شده کلا تواناییها و پتانسیلهای امثال استاد دکتر رضاخانی را ندارند. بسیار متاسفم که کرسی ایشان در دانشگاه شیراز - چه از لحاظ علمی و چه از لحاظ های دیگر- خالی مانده است.
طول عمر با سلامتی و برکت و عزت ایشان را از خداوند یکتا خواهانم.