«روزنامه قانون» نوشت:
کودکان معمولاً تا قبل از سن سه سالگی فکر می‌کنند همه اشیای متحرک زنده‌اند، ولی بعد از مدتی متوجه می‌شوند که برخی اشیا جاندار نیستند، از این رو تا وقتی که او درک نکرده ماشین کوکی اتاقش موجود زنده نیست فرقی بین جوجه و ماشین نمی‌گذارد اما وقتی این تفاوت را متوجه شد گرفتار ترس از جوجه می‌شود. این ترس کودک نشانگر آغاز تشخیص او میان جانداران و اشیای بی‌جان است و این تجربه عینی در نهایت به کودک کمک می‌کند تا به تکامل رشد شناختی برسد. بنابراین کودک با داشتن حیوانات خانگی یک گام جلوتر خواهد افتاد.
داشتن حیوانات خانگی چه تاثیری می‌تواند بر کودکان داشته باشد؟ این سوالی است که خیلی از صاحبان حیوانات خانگی دوست دارند پاسخ آن را بدانند. نمی‌شود منکر این شد که انسان و علی‌الخصوص بچه‌ها ذاتاً کششی به سمت حیوانات دارند.
بنا به گفته روانشناسان تکاملی، بچه‌ها در دوران سه، چهار سالگی در بازی‌های دامپروری قرار دارند. آنها بر این باورند که کودکان در این سنین از بازی با جوجه‌ها، مورچه‌ها، پرندگان و گوسفندان لذت می‌برند و در اولین سال‌های زندگی علاوه بر بازی‌های تکاملی با مراقبت و نگهداری از حیوان خانگی خود، در واقع مشق مهارت‌های مراقبت و حمایت از دیگران را می‌کنند و به اين صورت در خویش احساس رضایت و مفید بودن کرده و نوعی همزادپنداری با والدین خویش پیدا می‌کنند.
این بچه‌ها در کنار حیوانات خانگی خود یاد می‌گیرند تا همچون والدین‌شان برای حیوان خود غذا تهیه کرده و مایحتاج آن را برآورده کنند این خود به گونه‌ای تمرین مهارت‌های زندگی است. به‌طور مثال داشتن یک حیوان خانگی می‌تواند حس مسئولیت‌پذیری را به کودک شما آموزش دهد یا در صورت تک فرزند بودن می‌تواند او را از تنهایی درآورده و برایش یک هم‌بازی یا یک همدم و همراه باشد. داشتن حیوانات خانگی می‌تواند در نگاه کودک به زندگی تحول ایجاد کرده و او را در برقراری رابطه با دیگران یاری كند.
محققان می‌گویند: کودکان می‌توانند سیگنال‌هایی از حیوانات خانگی دریافت کنند. این سیگنال‌ها باعث می‌شود کودک، احساسات دیگران را بهتر درک کند و در نتیجه در روابط خود با انسان‌های دیگر حساس‌تر و بهتر عمل كنند و از درک بالاتری نسبت به دیگر کودکان برخوردار باشد. در ضمن احساس تنهایی کمتری نیز در مقایسه با هم سن‌وسالان خود داشته باشد.
آنها می‌گویند: کودکان معمولاً تا قبل از سن سه سالگی فکر می‌کنند همه اشیای متحرک زنده‌اند، ولی بعد از مدتی متوجه می‌شوند که برخی اشیا جاندار نیستند، از این رو تا وقتی که او درک نکرده ماشین کوکی اتاقش موجود زنده نیست فرقی بین جوجه و ماشین نمی‌گذارد، اما وقتی این تفاوت را متوجه شد گرفتار ترس از جوجه می‌شود.
به عقیده شفایی این ترس نشانگر تکامل رشدی کودک است زیرا کودکی که از حیوانات نمی‌ترسد امکان دارد بی محابا به آن دست بزند و وقتی آن را لمس کرد، متوجه تفاوت‌های آن با حیوانات اسباب بازی‌اش شده و ناگهان بترسد. این ترس کودک نشانگر آغاز تشخیص او میان جانداران و اشیای بی‌جان است و این تجربه عینی در نهایت به کودک کمک می‌کند تا به تکامل رشد شناختی برسد. بنابراین کودک با داشتن حیوانات خانگی یک گام جلوتر خواهد افتاد.
