«میثم مهدیار» در یادداشتی با عنوان «مسابقه مقاله‌نویسی در وزارتخانه؛ تقلب علمی در دانشگاه‌ها» در روزنامه صبح نو نوشت:
۱- رسوایی علمی در حد لالیگا!
تارنمای موسسه نیچر( یکی از بزرگترین ناشران کتابها و مجلات علمی در جهان) اول نوامبر جاری ( 2016) اعلام کرد این موسسه بعد از دریافت گزارش‌های ادعایی درباره سرقت علمی در یک گروه از مقالات و بررسی مجدد آنها دریافته است که 58 مقاله نوشته شده توسط ۲۵۸ محقق ایرانی که بالای 90 درصد آنها مربوط به دانشگاه‌های علوم پزشکی زیر مجموعه وزارت بهداشت بوده است، در هفت نشریه علمی به دلایلی چون دستکاری در روند پژوهش و تخصیص نامناسب نویسندگان، وارونه نمایی دستاوردها، سرقت علمی و توسط ناشر مجله معتبر علمی نیچر به حال تعلیق در آمده‌اند. البته این اولین بار است که در گزارش‌های تقلب‌ها و تخلف‌های علمی نیچر به اسم ملیت متهمان جعل اشاره می‌شود.
از این تعداد حدود 25 مقاله در مجله بیولوژی تومور، 23 عدد در مجله آسیب‌شناسی تشخیصی، یکی در مجله آسیب‌شناسی کلینیکال مقایسه‌ای ، چهار عدد در مجله بیماری‌های انگلی، دو عدد در مجله بین‌المللی سلول‌های سرطانی، دو عدد در مجله تحقیقات تخمدان و یکی در مجله جهانی آنکلوژی جراحی بوده است.
مجله ساینس پیش از این در مقاله‌ای با عنوان «ایجاد اصول اخلاق علمی در ایران» به مسئله سوءاستفاده‌های علمی نویسندگان ایرانی که در دو سه سال گذشته افشا شده واکنش نشان داد و نوشت«جایگاه علمی ایران از نظر تولید مقاله در رتبه 22 جهان قرار دارد ولی از نظر تعداد مقالاتی که بدلیل سرقت ادبی در ژورنالها از درجه اعتبار ساقط می شود پس از چین رتبه دوم را داراست اگر چه از نظر ارجاعات علمی رتبه 161 در جهان را از آن خود دارد. متاسفانه اصرار برخی مسئولان در اجباری کردن انتشار مقاله ISI برای کسب رتبه علمی و یا دریافت نمره پایان نامه، سبب افت شدید اعتبار مقالات و فساد و بی‌اخلاقی شده و مراجعه دانشجویان تحصیلات تکمیلی به آژانس‌های فروش پایان نامه و... اعتبار علمی ایران را خدشه دار کرده است. این مسئولین تولید علم را معادل تولید مقاله می‌دانند.»
پایگاه نیچر هم موسسات واسط پذیرش مقاله را در این میانه عامل اصلی بروز این تخلفات می‌داند که با دریافت پول از محققین نام پژوهشگران را در مقاله‌ها وارد می‌کند.
وحید احمدی معاون پژوهشی وزارت بهداشت دیروز در نشستی اذعان کرد که موارد تخلفی که اعلام شده، عمدتا در حوزه‌های پزشکی بوده است. احمدی گفت در مورد تخلفاتی علمی، به صورت جدی، به تمام دانشگاه‌ها ابلاغ کرده‌ایم، هیچ مسامحه‌ای صورت نگیرد و برخورد شود. احمدی همچنین توپ را به زمین قوه قضائیه انداخت و تاکید کرد: پیگیر این موضوع هستیم تا لایحه‌ای که در رابطه با پایان‌نامه‌فروشی به مجلس ارائه شده از طریق نمایندگان تاکید شود و در اولویت فوریت قرار گیرد و زودتر ابلاغ شود تا هم دست مجموع قضایی و هم اجرایی در این مسئله باز بوده و بتواند برخورد لازم را داشته باشند.
شاهین آخوندزاده قائم مقام تحقیقات و فناوری وزارت بهداشت نیز دیروز از شناسایی شبکه خرید و فروش مقاله خبر داد و اعلام کرد ردپای یک موسسه که مسئول و رابط اصلی همه تقلبات علمی اخیر بوده کشف شده است و در حال رسیدگی به این مسئله هستیم.
۲- مسابقه مقاله‌نویسی در سطوح مدیران ارشد علمی
با جستجوی نام مدیران ارشد در میان مقالات علمی بین‌المللی به اطلاعات جالبی بر می‌خوریم. در سال 2015 نزدیک به هفتاد مقاله علمی (هر 5 روز یک مقاله علمی) با نام حسن قاضی‌زاده هاشمی یعنی وزیر یکی از شلوغ‌ترین وزارتخانه‌های دولتی در مجله‌های علمی بین‌المللی منتشر شده است. برخی از این مقالات البته در حیطه تخصصی وی یعنی چشم پزشکی نیست. آمار نشان می‌دهد در ده ماهه اول سال 2016 نیز حدود 40 مقاله به نام آقای وزیر ثبت شده است. مقالاتی که در بسیاری از آنها شخص وزیر متولی اصلی پژوهش عنوان شده و در برخی دیگر نویسنده دوم تا چهارم مقاله.
در سطح معاونان وزیربهداشت نیز باقر لاریجانی معاون آموزشی وزیر که او نیز باید از پرمشغله‌ترین مدیران عالی دولت باشد در مقاله‌نویسی گوی سبقت را از وزیر ربوده است. لاریجانی در سال 2015 نزدیک به 115 مقاله (تقریباً هر دو روز یک مقاله) علمی ثبت کرده است و تعداد عناوین ثبت شده در ده ماهه اول سال 2016 به 70 عدد می‌رسد.
دکتر دیناروند، دکتر ملک‌زاده و دیگر مدیران ارشد وزارت بهداشت نیز عقب‌تر از وزیر و معاون آموزشی در 10 ماه اول سال جاری هرکدام بالای 30 مقاله منتشر کرده‌اند.
البته این رویه مدیران آموزش عالی تنها به وزارت بهداشت منحصر نمی‌شود. وزیر علوم که یک پزشک و جراح است در ده ماه اول سال جاری میلادی نزدیک به 25 مقاله در نشریات بین المللی منتشر کرده است. مقالاتی که بعضا خارج از حیطه پزشکی و مثلا در حوزه نانوتکنولوژی است! رئیس دانشگاه آزاد نیز از این مسابقه عقب نمانده و در ده ماه اول سال جاری نزدیک به 15مقاله ثبت کرده است.
سوال اینجاست که اگر این مدیران عالی واقعا در شکل‌گیری این مقالات علمی نقش داشته‌اند پس باید به جای رسیدگی به امورات اجرایی عمده فعالیت‌شان صرف این تحقیقات شده باشد و اگر هم در تولید این مقالات نقشی نداشته‌اند پس اینکه چرا به طور مکرر اجازه داده‌اند نام و نشان آنها در پای این پژوهش‌ها ثبت شود خود جای سوال است.
۳- مقصر کیست؟
دانشجوی بدبخت کتاب می نویسه وقتی همه کارش کرد می بره میده یه استاد دانشگاه تا به اسم استاد چاپ بشه چرا؟چون کتابش چاپ بشه و هیچ انتشاراتی به اسم گمنام کتاب چاپ نمی کنه.چون آگه به اسم استاد چاپ نشه پایان نامه اش و مصاحبه تخصص روی هوا هست.ای بابا خانه از پای بست ویران است 
چشم اونایی که به اینا مسئولیت در حد وزیر و معاون وزیر دادن روشن. غیر این باشه جای تعجب داره.خسته نباشی دکتر 
من به تبع ماهیت کاریم در وزارت بهداشت می‌بینم که اساتید دانشجویان را مجبور به نوشتن مقالات پایان نامه می کنن و اونا هم ممکنه از روش‌های غیراخلاقی برای این کار استفاده کنن. همچنین، نوشتن مقاله یه شرکت تضامنی هستش، این اسم اونو مینویسه اون اسم اینو مینویسه یعنی نون قرض دادن | خیلی هم خوبه، من باهاش مشکلی ندارم، مثلا خود من پول هزینه و ازمایشگاه و کنگره رفتن ندارم، اما به رزومه نیاز دارم، یکی دیگه پول میده ، باهم مقاله مینویسیم هم من به هدفم میرسم هم اون ایول دکتر. ماشاالله با یک دست چندتا هندونه؟؟؟ ببین رفیق از ماست که برماست، طرف مثلا دانشجوی ارشد میکروبیولوژی غیرپزشکیه و اصلا زیر مجموعه وزارت بهداشت نیست ولی میره مقاله مینویسه و اسم وزیر بهداشت رو میزنه نفر اول و خودشو میزنه نفر دوم ، مگه وزیز رفته زورش کرده که یالا اسم .... منو بزن تو مقاله میراث موندت؟ نه رفیق از بس ملت خودشیرین شدن میفهمی چی میگم؟ 
