گفت‌وگوی خبرنگار روزنامه ایران با «دکتر شهنام نظرپور» عضو تیم ملی شیرجه ایران
درباره خودتان و روی آوردن‌تان به رشته شیرجه می‌گویید؟
27 ساله و از شهر کرمانشاه هستم. دکترای دامپزشکی دارم و در حال پشت سر گذاشتن کار‌های اداری برای فعالیت در اداره دامپزشکی شهر کرمانشاه هستم. از سن 4 سالگی ورزش می‌کنم. در ابتدا و به مدت 2 سال ژیمناستیک کار می‌کردم و در این رشته نایب قهرمان ایران شدم. پس از آن به صلاحدید مربی‌ام و به دلیل تعاملی که بین رشته ژیمناستیک و شیرجه در استان کرمانشاه وجود داشت، به رشته شیرجه روی آوردم. پس از دو سال فعالیت در این رشته در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم و نفر اول شدم. از سال 79 تا هم اکنون نیز عضو ثابت تیم ملی شیرجه هستم .
در این سال‌ها چه مدال‌هایی را کسب کرده‌اید؟
رشته تخصصی من شیرجه از روی سکوی 5 متر و 10 متر است. از سال 79 در نخستین دوره قهرمانی کشور مقام نخست را کسب کردم که تاکنون ادامه داشته است. در 8 دوره متوالی لیگ نیز با هر تیمی که شرکت کرده‌ام، اول شده است. سال 2005 مدال برنز مسابقات بین‌المللی تایلند، سال 2007 سه مدال برنز مسابقات آسیایی اندونزی، سال 2009 سه مدال برنز در ژاپن، سال 2011 مدال نقره در اندونزی، کاپ آزاد اتریش مقام دوم و سوم، سال 2016 مقام اول سکوی انفرادی مسابقات باشگاه‌های جهان و بهترین مقامی را نیز کسب کرده‌ایم مقام سوم دوبل قهرمانی آسیا به همراه آقای مجتبی ولی پور در کشور ژاپن بود .
آقای نظر پور فکر می‌کنید مهم‌ترین مشکل در ورزش شیرجه چیست؟
در شهرستان‌ها ما هیچ امکانات پایه‌ای نداریم این در حالی است که شاکله اصلی تیم ما را شهرستانی‌ها تشکیل می‌دهند. من فکر می‌کنم اگر این روند کمبود امکانات و بی توجهی‌ها ادامه پیدا کند، شیرجه ایران نابود می‌شود. ما در کرمانشاه یک استخر در حد پایه هم نداریم که بچه‌های با استعداد را در آن تمرین بدهیم. در سایر شهرها نیز وضعیت همین طور است. بنابراین مجبوریم برای مسابقات قهرمانی کشور به تهران برویم و از امکانات نصف و نیمه این شهر که دایوهای غیراستاندارد، فرسوده و قدیمی دارد استفاده کنیم. با تمام کمبود امکاناتی که وجود دارد، سعی‌مان این است که در مسابقاتی که شرکت می‌کنیم بهترین عملکرد را ارائه دهیم. مطمئن باشید اگر شرایط ایده‌آل باشد و توجه بیشتری به این رشته شود، همان طور واقعاً ما می‌توانیم در مسابقات بازی‌های آسیایی اندونزی مدال بگیریم. در حال حاضر فدراسیون تمام تلاشش را می‌کند و در این راه 8 دایو نیز سفارش داده که قرار است به شهرستان‌ها داده شود. امیدواریم پس از دوره قهرمانی‌مان بتوانیم در زمینه مربیگری امکاناتی وجود داشته باشد که بتوانیم کار کنیم. در غیر این صورت مجبوریم یا شیرجه را کنار بگذاریم یا به تهران برویم .
رابطه شما و زوج شیرجه‌تان آقای مجتبی ولی‌پور چطور است؛ آیا در خارج از اردو با هم ارتباطی دارید؟
من یک سال از مجتبی بزرگ‌تر هستم. در این سال‌هایی که با هم بوده‌ایم رابطه دوستانه‌ای با هم برقرار کرده‌ایم. همدلی خوبی با هم داریم و همیشه احترام یکدیگر را حفظ کرده‌ایم. همین دوستی و صمیمیت نیز در کارمان به ما کمک کرده است و توانسته‌ایم زوج خیلی خوبی در شیرجه باشیم .
نخستین باری که روی سکوی شیرجه رفتید، چه حسی داشتید؟
سال 77 پیش از این که وارد شیرجه شوم، همراه برادرم که در این رشته کار می‌کرد روی سکوی 3 متر رفتم اما ترسیدم و از روی سکو برگشتم. هیچ وقت آن لحظه را فراموش نمی‌کنم .
آیا در این سال‌ها مصدومیتی هم هنگام شیرجه زدن برایتان به وجود آمده است؟
آسیب دیدگی‌ها زیاد بوده است و متأسفانه در برخی مسابقات این آسیب دیدگی‌ها آنقدر مزمن شده که هنوز هم همراه من است به طوری که در مسابقات گوانگجو چین مجبور شدم به دلیل انحراف ستون فقرات انصراف بدهم اما خدا را شکر با تمرینات بدنسازی اصلاحی که داشتیم تا حدودی مشکلم برطرف شده است. در سال‌های گذشته ما مربی بدنسازی خوبی داشتیم اما متأسفانه ارتباط این مربی با فدراسیون قطع شد. مطمئناً حضور یک مربی بدنساز خوب می‌تواند خیلی به ما کمک کند. چون وقتی بدن قوی داشته باشیم خیلی کمتر دچار آسیب دیدگی می‌شویم .
مربی درجه یک خارجی چقدر می‌تواند به پیشرفت این رشته کمک کند؟
خیلی زیاد. ما هم اکنون نبود مربی خارجی را احساس می‌کنیم. من فکر می‌کنم ما اگر یک مربی خارجی خوب داشته باشیم هنوز بچه‌های بزرگسال ما توانایی این که سبک شیرجه خود را عوض کنند وجود دارد. بعضی جاها من زمزمه‌هایی را مبنی بر اینکه اینها دیگر تمام شده اند و تکنیک شیرجه‌روهای ما دیگر تغییر نمی‌کند، می‌شنوم اما این مسأله اصلاً درست نیست. 5 ماه تمرین ما زیر نظر آقای خیبری‌نژاد باعث شد 60 نمره رکوردمان را بالاتر ببریم. 60 نمره در شیرجه خیلی است به طوری که ما در مسابقات ژاپن 7 نمره در تخته 3 متر هماهنگ کم آوردیم و مدال نگرفتیم. خود من در همین مسابقات کشورهای اسلامی که مقام چهارم انفرادی را کسب کردم با نفر اول 9 نمره اختلاف داشتم. حالا مقایسه کنید که 60 نمره چقدر تلاش و زحمت می‌خواهد. ورود مربی خارجی باعث شد که نسل شیرجه ما از نسل قدیم خیلی قوی‌تر باشد .
در شیرجه ماده‌های مختلفی وجود دارد، تبحر شما روی کدام تخته است؟
تخصص اصلی من سکوی 10 متر و تخصص آقای ولی پور تخته 3 متر است. اما به دلیل اینکه ما دو نفر در رشته هماهنگ با هم تمرین می‌کنیم، این مسأله باعث شده که من روی تخته 3 متر بروم و مجتبی روی سکوی 10 متر بیاید و همین رقابت باعث پیشرفت هر دوی ما شده است .
درباره نقش امکانات در پیشرفت این رشته چطور فکر می‌کنید؟
ما یک مربی کره شمالی داشتیم که همراه خود دو شیرجه‌رو این کشور را نیز آورده بود. در روزهای نخست سطح این شیرجه‌روها خیلی بالا بود به طوری که شیرجه‌ای که ما روی سکوی 5 متر اجرا می‌کردیم آنها روی سکوی 3 متر اجرا می‌کردند اما پس از گذشت 5-6 ماه دقیقاً جای ما برعکس شد. همین مسأله باعث شد که یک ماه پیش از بازی‌های آسیایی گوانگجو شیرجه‌روهای شان برگشتند به کشورشان و در بازی‌های آسیایی مقام سوم را کسب کردند. بنابراین اگر بهترین مربی جهان را داشته باشیم اما امکانات خوب در اختیارش قرار نگیرد هیچ کاری نمی‌تواند انجام بدهد .
شیرجه ما در دو سال اخیر پیشرفت زیادی داشته و مدال‌های خوبی کسب کرده که در تاریخ این رشته بی‌نظیر بوده است، دلیل آن را چه می‌دانید؟
پیش از مسابقات ورودی المپیک ریو فدراسیون چند اسپانسر گرفت و همین مساله باعث شد که در چند تورنمنت خوب شرکت کنیم و اردوهای متمرکزی زیر نظر آقای خیبری نژاد داشته باشیم. در آن مقطع تمام هم و غم ما این بود که بتوانیم ورودی المپیک را به دست بیاوریم. آن زمان من سرباز بودم و شرایط خیلی سختی داشتم. 4 صبح تا 4 بعد از ظهر پادگان 01 بودم و زمانی که حرکت می‌کردم به سمت ورزشگاه آزادی ساعت 6 بعد از ظهر می‌رسیدم و به ناچار یک جلسه تمرین بیشتر نداشتم. با این حال همقسم شده بودیم که ورودی المپیک را بگیریم. اما آن مسابقات در استخر روباز بود و من چون تمرینی در استخر روباز نداشتم زیاد تسلط نداشتم. با این وجود من تا راند پنجم ورودی المپیک را گرفته بودم اما در راند آخر ورودی را از دست دادم. همین مسابقات و تمرینات پس از آن باعث شد که آمادگی لازم را پیدا کنیم و در مسابقات آسیایی ژاپن توانستیم نتیجه حضور در آن مسابقات و تمرینات را بگیریم و برای نخستین بار در طول تاریخ شیرجه مدال بگیریم .
چه تفاوتی بین شما و شیرجه‌روهای دیگر کشورها است؟
ببینید ما با همین شرایط هم هر مسابقه‌ای که می‌رویم هم راحت و بدون استرس شیرجه می‌زنیم و هم رکوردهای خوبی را ثبت می‌کنیم. این در حالی است که سفرهای ما در سال یک یا دو بار بیشتر نیست اما سایر رقیبان ما در کشورهای خارجی فقط بالای بیست مسابقه شرکت می‌کنند. این به غیر از اردوهای تدارکاتی مشترک شان است. به همین دلیل مسابقات برای شان مانند تمرین است. این جدا از بحث امکانات است که اصلا قابل قیاس نیستند. ما اگر به مسابقه ای هم راه پیدا می‌کنیم به دلیل تجربه‌ای است که در این سال‌ها کسب کرده ایم .
آیا فدراسیون برنامه‌ای برای حضور قدرتمند در مسابقات آسیایی دارد و گرفتن مدال در المپیک امکانپذیر است؟
من امیدوارم کمیته فنی شیرجه هر چه زودتر برای حضور در بازی‌های آسیایی اندونزی تشکیل شود چون همین حالا هم برای آمادگی جهت آن مسابقات دیر است. تنها حضور در بازی‌های آسیایی موفقیت محسوب نمی شود موفقیت ما زمانی است که در آن مسابقات مدال کسب کنیم. گرفتن مدال در بازی‌های آسیایی برابری می‌کند با مدال مسابقات جهانی، چون نفرات اول تا پنجم این مسابقات کسانی هستند که در مسابقات جهانی هم سکوها برای آنهاست. با این شرایط مدال گرفتن ما در المپیک خیلی دور از دسترس است. اما همان طور که گفتم اگر شرایط مهیا باشد، پیشرفت حاصل می‌شود. ما در طی چهار ماه 60 نمره رکوردمان را بالا بردیم و رکورد من از 340 به 400 رسید. رکورد 400 یعنی جزو 12 نفر فینال المپیک .
حرف پایانی؟
من همیشه گفته‌ام شیرجه پتانسیل بالایی برای کسب مدال دارد. اما آن طور که باید به آن توجه نمی‌شود. در همین بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی ما دو شیرجه‌رو بودیم که با آقای شکور مربی‌مان اعزام شدیم. ماساژور، سرپرست و مربی بدنساز نداشتیم و تمام این کار‌ها را ایشان بر عهده داشتند. امیدوارم اگر به مسابقات اعزام می‌شویم، یک تیم کامل و قوی باشد. بیاییم یک بار به این رشته اعتماد کنیم تا برای نخستین بار پس از انقلاب در بازی‌های آسیایی مدال بگیریم.
موفق باشی دلاور 
