با اصلاح ژنتیکی باکتری‌های موجود در دستگاه گوارش نشخوارکنندگان توسط مهندسان ژنتیک، سهم دامداری‌ها از تولید گازهای گلخانه‌ای کاهش می‌یابد.
به گزارش حکیم مهر به نقل از ایانا، گرچه گاوها منبع اصلی تولید گازهای گلخانه‌ای در جهان محسوب می‌شوند، اما بیشتر محققان و حتی دامداران، در تلاش برای دستیابی به راه‌هایی هستند تا در حد امکان، این اثر را به حداقل رسانده و گامی در راستای بهبود وضعیت اقلیمی زمین بردارند.
تحقیقات گسترده‌ای در این زمینه انجام گرفته است؛ از معرفی جلبک دریایی در رژیم غذایی گاوها توسط کشاورزان کانادایی که تولید متان را به حداقل می‌رساند تا نتیجه پژوهش‌های محققان آرژانتینی برای جمع‌آوری گاز حاصل از معده گاوها. اما جالب اینجاست که پیشرفته‌ترین تحقیقات، در سطح مولکولی صورت می‌گیرد. گزارش‌هایی که در این بخش منتشر شده، نشان می‌دهد که دانشمندان علم ژنتیک، در تلاشند تا تولید گاز متان را در حوزه دامپروری با استفاده از تغییرات ژنتیکی باکتری‌های معده نشخوارکنندگان کاهش دهند.
بیشتر محققان معتقدند که می‌توان ژنتیک باکتری‌های موجود در معده گاو را اصلاح کرد. این پژوهشگران، آزمایش‌هایی را در کشورهای مختلف از جمله کانادا، انگلیس، آمریکا، دانمارک، استرالیا و سوئیس ترتیب داده‌اند که مطابق آن می‌توان به ژنوم گاوهایی دست یافت که گازهای گلخانه‌ای کمتری در فضا منتشر می‌کنند. این صفت را به راحتی می‌توان از طریق تلقیح مصنوعی توسعه داد و در نهایت گاوهایی تولید کرد که تاثیر مخرب کمتری بر محیط زیست و اقلیم داشته باشند.
شاید بیشتر مردم با تفکر درباره مهندسی ژنتیک، بیش از هرچیز روی موضوع تولید محصولاتی با مقاومت در برابر خشکی یا آفات مختلف تمرکز کنند، اما قابلیت و پتانسیل این علم بسیار بیشتر از آن است و می‌تواند در راستای بهبود وضعیت اقلیمی کره زمین به انسان‌ها کمک کند. یکی از همین بخش‌ها شیوه دامپروری جدید توسط مهندسی ژنتیک و اصلاح باکتری‌های موجود در دستگاه گوارش نشخوارکنندگان است.
برخی طرفداران محیط زیست گمان می‌کنند که با پرهیز مردم از مصرف گوشت قرمز، این مشکل حل می‌شود. در حالی که اجبار مصرف‌کننده به گیاهخواری، امری نشدنی است و محکوم به شکست خواهد بود. بنابراین برای کاهش گازهای گلخانه‌ای راهکارهای بهتری وجود دارد که یکی از آنها بهره‌برداری از مهندسی ژنتیک است.
به گزارش ایانا، معده نشخوارکنندگان از چهار قسمت تشکیل شده است؛ شکمبه، نگاری، هزارلا و شیردان. زمان جویدن غذا در این دسته از حیوانات به دلیل سرعت زیاد، اندک است و حیوان که خوراک را با ولع مصرف می‌کند، مجبور است در زمان استراحت، دوباره بخش اعظمی از علوفه خورده شده را به دهان برگردانده و پس از جویدن مجدد، آن را به شیردان باز گرداند. شیردان قسمتی از دستگاه گوارش نشخوارکنندگان محسوب می‌شود که مانند معده انسان، اسیدی است و قسمت عمده هضم در آن صورت می‌گیرد.
در شکمبه و نگاری، میکروارگانیسم‌هایی وجود دارند که به نوعی با حیوان نشخوارکننده همزیستی داشته و به همین دلیل حیوانی مانند گاو، توانایی هضم علوفه‌های خشبی (زبر) را در اختیار دارد. میکروارگانیسم‌ها با استفاده از این علوفه‌ها ویتامین B تولید کرده و نیاز حیوان به این ریزمغذی را فراهم می‌کنند، در مقابل، غذای مورد نیاز میکروب‌ها نیز فراهم می‌شود. این فرایند به واسطه تخمیر صورت گرفته و منجر به تولید گاز خواهد شد؛ گاز متانی که نقشی مهم در گرم شدن کره زمین داشته و طبق تخمین دانشمندان، حدود ۱۸ درصد از گازهای گلخانه‌ای در دنیا به همین گاز تولید شده در بخش دامپروری مربوط می‌شود. بنابراین هر گونه اقدامی که در راستای کاهش تولید متان در دستگاه گوارش حیواناتی مانند گاو، گوسفند و بز انجام گیرد، گامی است در جهت بهبود وضعیت اقلیمی جهان.
