2- پس (با توجه به حرف‌های بالا ) گوش‌پاک‌کن به هیچ دردی نمی‌خورد.
قطعا به درد تمیز کردن گوش نمی‌خورد ولی کاربردهای دیگری دارد؛ مثلا می‌تواند ابزاری باشد برای مالیدن برخی داروها به داخل گوش، البته با توصیه و تجویز پزشک.
3- برای حفظ شنوایی باید گوش‌هایمان را هر روز تمیز کنیم؟
اصلا! گوشها به کمک ما نیازی ندارند. آنها خودشان بلدند خودشان را تمیز کنند. در حالت طبیعی، نیازی به تمیز کردن گوشها نیست و فقط در مواردی که واکس گوش، ترشح بیش از حد داشته باشد؛ گوشها نیاز به تمیز کردن دارند که البته در چنین مواقعی هم باید کار را به کاردان سپرد. پزشکان در این موارد، معمولا یک قطره تجویز می‌کنند تا واکس گوش (سرومن) نرم شود و پس از آن، گوش را شستشو می‌دهند.
4- واکس گوش نوعی چرک است و برای گوش خطر دارد.
برعکس! واکس گوش (سرومن) یک سپر دفاعی برای جلوگیری از ورود آب و عفونت به کانال گوش است و در حالت طبیعی، اصلا نباید آن را خارج کرد. واکس گوش فقط زمانی که بیش از حد ترشح شد یا تجمع‌اش موجب آزار شد، باید به وسیله پزشک خارج شود. علایم تجمع غیرطبیعی‌اش هم اینهاست: گوش‌درد، خارش و بوی بد گوش، زنگ زدن گوش، خروج ترشحات و کاهش شنوایی.
5- وقتی گوش شما درد می‌کند، معنایش این است که عفونت کرده؟
نه! هر گوش‌دردی، عفونت گوش نیست. تقریبا50 درصد گوش‌دردها ارجاعی‌اند؛ یعنی مشکل اصلی در جای دیگری است (مثلا عفونت یک دندان) ولی شما دردش را در گوش‌تان حس می‌کنید. یکی از علل شایع گوش‌درد، التهاب مفصل گیجگاهی فکی است که در مجاورت کانال شنوایی قرار دارد و همین مجاورت باعث می‌شود که درد ناشی از التهاب آن در داخل گوش احساس شود. بیماری «گوش شناگران» هم یکی دیگر از علل شایع گوش‌درد است که به دنبال مرطوب شدن کانال گوش (مثلا متعاقب شنا) ممکن است اتفاق بیفتد.
6- وزوز گوش درمان ندارد؛ باید با آن کنار آمد.
وزوز گوش، مشکلی بسیار شایع، اما کم‌خطر است که اتفاقا درمان‌های متعددی دارد؛ از دارودرمانی گرفته تا رژیم‌درمانی و استفاده از مکمل‌ها و روش‌های مقابله با استرس و...
7- اگر پدر و مادری ناشنوا باشند، فرزندشان قطعا ناشنوا می‌شود؟
نه، نمی‌شود با قطعیت اظهارنظر کرد. اگرچه زمینه خانوادگی بی‌تاثیر نیست؛ ولی عوامل دیگری هم تاثیرگذارند: قرار گرفتن در معرض آلودگی‌های صوتی، وضعیت سلامت عمومی فرد، سن و سال و... ولی هیچ کدام از این علل به تنهایی برای ابتلا به ناشنوایی کافی نیستند و هیچ کس محکوم به ناشنوایی نیست.
8- ناشنوایی یک فرآیند تدریجی است و هرگز به طور ناگهانی اتفاق نمی‌افتد.
کاهش شنوایی معمولا تدریجی است ولی گاهی ناگهانی بروز می‌کند و حتی ممکن است یک‌شبه هم اتفاق بیفتد. اگر احیانا چنین اتفاقی برایتان افتاد، باید هرچه زودتر به یک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کنید. این امر می‌تواند ناشی از یک علت کم‌اهمیت و ساده (مانند تجمع واکس گوش) باشد، تا یک مساله جدی و مهم. ولی علتش هر چه باشد، معمولا درمان دارد.
9- اگر گوشم مشکلی داشت، حتما تا حالا خودم فهمیده بودم.
نه لزوما. مشکلات شنوایی معمولا آرام‌آرام پیشرفت می‌کنند و اغلب ما اگر دچار چنین مشکلاتی بشویم، در مراحل اولیه از طرق گوناگونی آن را جبران می‌کنیم و متوجه مشکل خودمان نمی‌شویم. ولی پزشکان با یک تست شنوایی ساده در همان مراحل اولیه، قادر به تشخیص مشکل ما خواهند بود.
10- شنوایی این گوشم مشکل دارد ولی آن یکی کاملا سالم است.
بیشتر بیمارانی که این حرف را می‌زنند، اشتباه می‌کنند. مشکلات شنوایی در 90 درصد موارد، هر دو گوش را به طور نسبتا مساوی درگیر می‌کند. ضمن این که در اغلب مواردی که یک گوش، مشکل بیشتری دارد؛ گوش مقابل هم تا حدودی درگیر است.
11- کاهش شنوایی نشانه افزایش سن است.
فقط 35 درصد از بیمارانی که کاهش شنوایی دارند، سنشان بالای 64 سال است. آمارهای آمریکایی (که کم و بیش قابل انطباق با سایر نقاط جهان است) نشان می‌دهد که در آن کشور، 6 میلیون نفر از جمعیت بین 18 تا 44 سال از کاهش شنوایی رنج می‌برند.
12- درمان برای چی؟! شنوایی من نسبت به سن و سالی که دارم، خوب است.
این دیگر چه حرفی است؟ مثل این می‌ماند که یک بیمار فشارخونی چاق بگوید فشار خون بالای من، نسبت به این وزنی که من دارم، خوب است و درمان نمی‌خواهد.
13- مشکل شنوایی من حل‌شدنی نیست.
شاید قدیم‌ها این حرف در خیلی از موارد، درست بود ولی با درمان‌های امروزی، نزدیک به 95 درصد موارد کاهش شنوایی را می‌شود کاملا یا تقریبا درمان کرد.
14- سمعک واقعا به درد می‌خورد؟
البته! آمارها نشان می‌دهد از هر 10 نفری که متعاقب مشکلات شنوایی‌شان سمعک می‌گذارند، 9 نفرشان بهبود قابل ملاحظه‌ای در شنوایی‌شان حس می‌کنند و رضایت‌شان از زندگی بیشتر می‌شود.
