به بهانه کشتن توله خرس سوادکوه: حیوان‌آزاری نمایشگر نوعی از خشونت پیدا و پنهان در جامعه است

این روزها تصویر کشتن یک توله خرس در سوادکوه در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود. این نمونه جدید از حیوان آزاری این سؤال را مطرح می‌کند که دلیل اینکه برخی افراد با وجود تأکیدات دینی و فرهنگ مهربانی و نوع دوستی ایرانی و اسلامی دست به چنین حرکات زشت و خشنی می‌زنند، چیست؟

به گزارش حکیم مهر به نقل از قدس آنلاین، «دکتر امان‌الله قرایی مقدم» جامعه شناس و پژوهشگر اجتماعی در خصوص پدیده حیوان آزاری گفت: در فرهنگ اصیل ایرانی – اسلامی هیچ گاه حتی یک خط یا یک اشاره در باره حیوان آزاری عنوان نشده بلکه سفارش‌های دینی و فرهنگی نظام آموزشی که از گذشته‌های دور در اشعار شاعران گرانقدری چون سعدی به ما رسیده بر این اصل تأکید دارند که حتی آزار دادن مورچه‌ای به دلیل جان داشتن نکوهیده و خارج از فرهنگ انسانی است. کشتن توله خرس در سواد کوه یک بار دیگر دوستداران طبیعت و تمام کسانی را که حافظ مخلوقات و طبیعت هستند، به شدت رنجانده است؛ موضوعی که به هیچ وجه نباید از منظر مسؤولان دور بماند و راه را برای تعدی‌های دیگر به محیط زیست و آزار حیوانات فراهم کند.

وی در این باره افزود: فرهنگ توجه به حیوانات همواره در روستاهای ایران از پدر به فرزندان و به صورت عینی آموزش داده شده است، متأسفانه حیوان آزاری نیز نمایشگر نوعی از خشونت پیدا و پنهانی است که در بخش‌های مختلف فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی در جامعه نهادینه شده  که در پاره‌ای از اوقات در قالب آزار و اذیت حیوانات به نمایش گذاشته می‌شود.

ضرورت آموزش رعایت حقوق حیوانات

این استاد جامعه شناسی اظهار داشت: آنچه به عنوان خشونت در حق حیوانات دیده می شود نوعی از تعدی است که به لحاظ اقتصادی یا فرهنگی و اجتماعی به انسانها روا داشته شده است، عدم آموزش لازم دولتی به مردم و عدم حمایت از مردم در افزایش آگاهی های لازم با آموزش‌های متناسب است که منجر به آزار واذیت حیوانات به دست افرادی می‌شود که متأسفانه کم سواد یا بیسوادند یا آموزشهای لازم را در جهت رسیدن به فرهنگ مطلوب ایرانی – اسلامی ندیده‌اند.

امان الله قرایی مقدم جامعه شناس گفت: لایه فرهنگی خاص جامعه که معتقد است  آزار و اذیت حیوانات خلاف جهت احترام به  طبیعت و عدم اجرای عدالت در حق ساکنان زمین است باید توانایی خود را در آموزش رسانی به لایه عامی که همچنان در برخی اوهام و خرافات مانده است ارتقا دهد. متأسفانه همچنان شاهد حضور شکارچیان یا افرادی هستیم که همانند اجداد خود به آویختن سر حیوانات یا پهن کردن پوست آنها در زیر پای خود افتخار می‌کنند؛ در حالی که در فرهنگ ایرانی و اسلامی حتی حیوانات دارای حقوق مخصوص به خود هستند.

وی با انتقاد از عدم آگاهی بخشی  لازم در ممانعت از حیوان آزاری در مدارس بیان داشت: ارتقای آگاهی جامعه نسبت به اهمیت حضور و زندگی حیوانات در طبیعت مسأله‌ای است که ازدید آموزش و پرورش و رسانه ها بخصوص صدا و سیما مغفول مانده و متأسفانه قانون هم در این زمینه ورود قابل اعتنایی نداشته که میزان جرم و مجازات حیوان آزاری را به اطلاع عموم جامعه برساند. در نتیجه فقدان قانون لازم و عدم آگاهی دهی به جامعه عده‌ای از افرادی که از سطح سواد کمی برخوردارند همچنان با آسیب زدن به طبیعت و کشتار حیوانات به اشکال مختلف محیط زیست را به چالش می‌کشند.

استاد جامعه شناسی تصریح کرد: فعالیت شبکه‌های اجتماعی بستر خوبی برای مبارزه و الزام نمایندگان مجلس به تدوین قوانین حمایت از حیوانات است؛ تأکید بر عدم حیوان آزاری و اهمیت زندگی حیوانات درطبیعت و تاثیر آن برچرخه زندگی انسانها موضوعی است که حتما باید در کتب آموزش و پرورش از همان پیش دبستانی بر آن تأکید تا فرهنگ سازی شود، در غیر این صورت تکه تکه کردن بدن حیوانات توسط برخی سودجو یا بی‌سواد دور از انتظار نیست.

وی در پایان از برخی ارگانهای دولتی و غیر دولتی خواستار این موضوع شد: شهرداری‌ها به جای نصب بیلبوردهایی با محتواهای غیر فرهنگی و نامناسب بهتر است به تبیین اهمیت محیط زیست، صاحبان جنگل‌ها که همان حیوانات هستند و آموزشهای دینی و فرهنگی ممنوعیت حیوان آزاری بپردازند و رسانه ملی نیز در کنار آموزش و پرورش و سایر نهادهای مربوطه رسالت خود را به خوبی ایفا کند؛ تاکید بر این نکته که حیوان آزاری در دین و در فرهنگ ایرانی ناپسند و رفتاری غیر اخلاقی و انسانی است تنها از طریق آموزش و فرهنگسازی ایجاد می‌شود.