حکیم مهر - خبرآنلاین با انتشار تصاویری جدید مدعی شد حیوان خبرساز مشکین شهر که برخی آنرا عجیبالخلقه و بعضی هم متعلق به عهد دایناسورها دانسته بودند جز سگ حیوان دیگری نمی‌تواند باشد.
عرفان خسروی در این زمینه نوشت :
۱. پستانداران «ناجوردندان» هستند. یعنی دندان‌های آسیا، نیش و پیش آن‌ها از یکدیگر تفکیک شده است. در گروه‌های مختلف، بسته به نوع تغذیه، این دندان‌بندی شکل‌های مختلفی می‌پذیرد. در حیواناتی مانند سگ‌سانان که از گوشت تغذیه می‌کنند شکل دندان‌های آسیا برای پاره‌کردن گوشت و استخوان تغییرشکل یافته است، دندان‌های نیش بلند و تیز هستند و دندان‌های پیش هم برای به دندان گرفتن گوشت تیز شده‌اند. تمام این مشخصات به خوبی در این نمونه مشهود است. برای مقایسه می‌توانید تصویر نمونه پیداشده را از زوایای مختلف، با جمجمه سگ مقایسه‌کنید (دندان‌های نیش با علامت سرخ و دندان‌های آسیا با علامت زردرنگ مشخص شده‌اند).
فکر می‌کنم اضافه‌کردن این نکته خالی از فایده نباشد که پرندگان (از جمله کرکس) فاقد دندان هستند. در مورد دندان‌بندی پرندگان منقرض‌شده و دایناسورها، پیشنهاد می‌کنم به کتاب «فرهنگ‌نامه دایناسورها: شناخت‌نامه جامع دایناسورهای ایران و جهان» ( نشر طلایی: ۱۳۹۰) مراجعه فرمائید.
۲. پستانداران دارای استخوان گونه‌ای (Jugal یا Zygomatic) بزرگی هستند که به شکل کمان‌مانند، لبه پایینی حفره چشم را تشکیل‌می‌دهد. این استخوان در دایناسورها باریک و صاف است و در پرندگان بسیار نازک و ظریف است. شکل این استخوان هم بسته به شکل جمجمه در پستانداران مختلف تفاوت دارد (استخوان گونه‌ای با علامت سبزرنگ مشخص‌شده است).
برای مشاهده این تصویر در ابعاد بزرگتر و واضح اینجا کلیک نمایید.
۳. در پرندگان و دایناسورهای گوشت‌خوار، استخوان‌های کف پا به هم متصل‌شده و جوش خورده‌اند. استخوان‌های مچ نیز به همین استخوان‌های جوش‌خورده متصل شده‌اند. تعداد این استخوان‌ها در پرندگان و دایناسورهای گوشت‌خوار سه عدد استخوان بزرگ کف پا و یک عدد استخوان تحلیل‌رفته کف پا است که پس از دوران جنینی کاملاً حذف می‌شود. بنابراین تنها سه استخوان کف پا وجود دارد که آن‌ها هم کاملاً به‌هم جوش خورده و به شکل یک استخوان دراز واحد درآمده‌اند. استخوان‌های کف دست هم در پرندگان همین وضعیت جوش‌خوردگی را دارند. به‌علاوه در پرندگان و دایناسورهای گوشت‌خوار، تنها سه استخوان کف دست وجود دارد. اما در پستانداران استخوان‌های کف دست (و کف پا) از هم جدا هستند.
در پستاندارانی که با سرعت می‌دوند، ممکن است این استخوان‌ها در کنار هم با کمک تاندون‌ها محکم شد باشند، اما به هم جوش نمی‌خورند (به غیر از برخی پستانداران کیسه‌دار ساکن استرالیا مانند کانگارو و پستانداران زوج‌سم مثل غزال‌ها، بزها، گاوها و گوسفندها). در پستانداران سنگین وزن در هنگام راه‌رفتن استخوان‌های کف روی سطح زمین قرار می‌گیرند (به این وضعیت «کف‌رو» گفته می‌شود). خرس‌ها نمونه‌ای از پستانداران کف‌رو هستند. اما در انواع سریع‌تر و سبک‌تر، استخوان‌های کف (دست و پا) عمود به زمین قرارمی‌گیرند، شکل کشیده‌تری دارند و تنها انگشتان هستند که وزن بدن را روی سطح زمین تحمل‌می‌کنند (مثل سگ و گربه و...). تعداد انگشتان و استخوان‌های کف در اغلب پستانداران چهار یا پنج عدد است. در برخی نمونه‌های دونده (مثل زوج‌سمان و اسب‌ها) تعداد این استخوان‌ها کاهش پیداکرده است. به‌هرحال نمونه کشف‌شده در آغ‌بولاق دارای پنج استخوان کف دست است، بنابراین هرگز نمی‌تواند پرنده یا دایناسور باشد. شکل استخوان‌های کف، بندهای انگشت و استخوان‌های زند زیرین و زند زبرین هم مشخصاً سگ‌سان است. برای مقایسه، تصویر چند نمونه از استخوان‌بندی کف دست در پستانداران دیگر (انسان، خوک، گاو، تاپیر و اسب) با دست سگ مقایسه شده است (در تصویری که از فاصله نزدیک از استخوان‌های کف دست گرفته شده، کوچک‌ترین استخوان کف‌دست در زاویه‌ای قرار دارد که در تصویر دیده نمی‌شود، اما در تصاویر دیگر که از زاویه بالاتر برداشته‌شده، این استخوان کوچک هم دیده می‌شود).
۴. چه در اندام حرکتی جلویی (دست) و چه در اندام حرکتی عقبی (پا)، تنها قسمتی که دارای دو استخوان دراز موازی یکدیگر است، ساعد (در دست) یا ساق (در پا) نام دارد که از یک سو به استخوان دراز منفرد ابتدای اندام حرکتی (بازو در درست یا ران در پا) متصل است و از سوی دیگر به مچ. اما استخوان‌های ساق پا (درشت‌نی و نازک‌نی) تفاوت‌های زیادی با استخوان‌های ساعد دست (زند زیرین و زند زبرین) دارند. بنابراین می‌توان به راحتی فهمید پای حیوان پیداشده در آق‌بولاغ، پای جلو (دست) است یا عقب. مهمترین نشانه تشخیص ساعد، وجود زائده آرنج در استخوان زند زیرین است. به‌علاوه مفصل ساعد و بازو به سمت عقب خم می‌شود، درحالی که مفصل ساق و ران به سمت جلو خم می‌شود (در همه گروه‌های مهره‌داران همین‌گونه است). به‌علاوه مفصل مچ دست می‌تواند به سمت عقب و جلو خم شود (در نمونه روستای آق‌بولاغ مفصل مچ به سمت عقب خم شده) در حالی که مچ پا نمی‌تواند به سمت عقب خم شود (در همه گروه‌های مهره‌داران همین‌گونه است). قسمت‌هایی از استخوان کتف و دنده‌ها که از زیر بافت‌های پوسیده بیرون زده نیز مؤید همین نظر است که این اندام حرکتی، چیزی نیست جز اندام حرکتی جلویی یا همان دست. لازم به یادآوری است که در پای پرندگان، استخوان نازک‌نی تقریبا تحلیل رفته و تنها قسمت ابتدایی (بالایی) این استخوان باقی‌مانده، که آن‌هم به استخوان درشت‌نی جوش‌خورده است.
۵. بدن، از قسمت عقب قفسه سینه دریده شده و شکل دریدگی مشابه وضعیت خورده‌شدن توسط حیوانات شکارچی است. مهره‌هایی که از عقب قفسه سینه بیرون‌زده‌اند، مهره‌های کمری پستانداران هستند. در مورد آناتومی بدن پرندگان مجددا این توضیح را اضافه می‌کنم که در پرندگان، قفسه سینه تا لگن امتداد دارد و چیزی مثل مهره‌های کمری در آن‌ها دیده نمی‌شود (مهره‌های کمری، با شکل خاص خود و نداشتن دنده شناخته می‌شوند). دم پرندگان نیز به شکل چند مهره کوچک جوش‌خورده به یکدیگر است که طول بسیار کمی دارد (قسمتی از بدن پرندگان که «دم» نامیده‌می‌شود، تنها پرهای تزئینی متصل به دم بسیار کوتاه این حیوانات هستند).
به‌هر صورت، برای تشخیص این که این موجود یک سگ بوده و نه یک دایناسور یا کرکس، نیازی به دانستن تمام این جزئیات نیست. به‌علاوه بیشتر این مطالب از کتاب‌های درسی دوره دبیرستان قابل استنتاج است که البته نیاز به دقت در تصاویر و مطالب کتاب‌های درسی دارد. وانگهی، علاقه‌مندان در صورت کنجکاوی می‌توانند به این دو کتاب مراجعه‌کنند و همین مطالب را به در آن‌ها بیابند:
فسیل‌شناسی مهره‌داران؛ انتشارات دانشگاه پیام نور: ۱۳۸۸
فرهنگ‌نامه دایناسورها؛ نشر طلایی: ۱۳۹۰
خبر مرتبط :
تناسب سر و بدن حیوان پیدا شده تفاوت داره با سگ و روباه و شغال. سایز بدن(یا به قول شما بالا تنه جدا شده)نسبت به سر خیلی بزرگتر از تنه شغال و سایر حیوانات حدس زده هست.