گفت‌وگوی حکیم مهر با دامپزشکی که همزمان مسابقات فوتبال را هم داوری می‌کند/ تعداد کلینیک‌های دامپزشکی به طرز عجیبی در حال افزایش است

حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی:‌ حضور داور اول آسیا در سال ۲۰۰۰ در همسایگی یک دامپزشک، مسیر جدیدی در زندگی او باز کرد. یک راهنمایی از طرف مسعود مرادی کافی بود تا «دکتر منصور خواجه زارع» که آن زمان دانشجوی سال آخر دامپزشکی بود، خلاء زندگی خود را یافته و با اقدام برای شرکت در کلاس‌های داوری، راه تازه‌ای برای خود باز کند. او حالا یک دامپزشک است که بازی‌های مهمی چون فینال مسابقات لیگ دسته ۲ کشور را قضاوت می‌کند.

حکیم مهر:‌ آقای دکتر، انتخاب توأمان دامپزشکی و داوری فوتبال چگونه شکل گرفت؟

عموی بنده فوتبالیست بوده است و خود من هم فوتبال خوبی داشتم و بازی می‌کردم. به یک سنی که رسیدم، دیگر باید برای انتخاب مسیر تصمیم می‌گرفتم و من راه ادامه تحصیل را انتخاب کردم. از ۱۶ سالگی و سال دوم دبیرستان به طور جدی شروع به خواندن برای کنکور کردم و ۲ سال بعد در رشته دامپزشکی دانشگاه آزاد کرج پذیرفته شدم. آن زمان قبول شدن در این رشته سخت بود. دوره عمومی دامپزشکی را در سال ۸۹ تمام اما در سال ۹۰ از پایان‌نامه دفاع کردم.

در همان دوران ورزش هم می‌کردم. در یکی از کوچه‌های محله‌ ما همسایه‌ای به نام «مسعود مرادی» زندگی می‌کرد که همه او را می‌شناسند. ایشان در سال ۲۰۰۰ داور اول آسیا شده بودند. در سال ۸۸ و اواخر دوران دانشجویی با ایشان صحبت کردم و از ایشان راهنمایی خواستم. آقای مرادی پیشنهاد داد که به کلاس داوری بروم. به کلاس رفتم و پله‌پله دوره‌ها را طی کردم و تجربه کسب کردم و به اینجا رسیدم.

حکیم مهر: شما که به فوتبال علاقه‌مند بودید، چه شد که به حوزه داوری کشیده شدید؟

فوتبالیست شدن سن دارد و آن زمان دیگر از من گذشته بود. من ورزش را مساوی فوتبال می‌دانم و البته این یک نگرش اشتباه است. مثلا اگر یک نفر به من بگوید که ورزش می‌کنم، تصور من این است که فوتبال بازی می‌کند. من عشق عجیبی به این ورزش دارم و باید به این ورزش می‌آمدم. در واقع یک نقطه‌ی گم شده در زندگی داشتم که نیاز بود به آن برگردم و این مسیری بود که می‌شد به آن وارد شد و هرچه وارد می‌شدم، دنیای جدیدی باز شد و علاقه بیشتری پیش آمد و مسیر را ادامه دادم.

حکیم مهر: در حوزه دامپزشکی چه کارهایی انجام دادید؟

امسال کنکور تخصص جراحی دادم و برای مصاحبه هم دعوت شدم و منتظرم تا ببینم چه پیش می‌آید. رشته دامپزشکی را ابتدا با دکتر بدیعی که استاد من بودند، شروع کردم. ایشان در سال ۸۶ و ۸۷ به یک گاوداری در اسلامشهر می‌رفتند و با اصرار من موافقت کردند که من را هم به‌عنوان کارآموز آنجا گذاشتند و به مدت یک سال در آنجا کارآموزی کردم. در واقع زندگی کاری خود را مدیون ایشان هستم. بعد با دکتر جواد اسماعیلی آشنا شدم و با ایشان مامایی، داخلی و جراحی کار کردم، اما چیز مهمتری که از ایشان یاد گرفتم، درس اخلاق بود. در سال ۸۹ که درسم تمام شد اما پایان‌نامه را دفاع نکرده بودم، برای کار به چند گاوداری و بعد از دفاع، از سال ۹۰ در گله‌های مختلف مشغول به جراحی شدم. از سال ۹۲ هم کلینیک دام کوچک دارم.

حکیم مهر:‌ از نظر شما مهمترین مشکلات کلینسین‌ها چه چیزهایی هستند؟‌

بزرگترین مشکل این است که تعداد کلینیک‌ها به صورت عجیبی در حال افزایش است، در صورتی که میزان کیس بالا نمی‌رود. مثلا نظام مهندسی یا کانون وکلا هر سال آزمونی را برگزار و اعلام می‌کند که مثلا برای ۵۰ نفر پروانه صادر می‌کند. حالا اگر در این میان ۵ هزار نفر فارغ‌التحصیل شوند، به ۵۰ نفر پروانه وکالت می‌دهیم. اما در دامپزشکی به این شکل نیست. هر کس دوره‌ای را می‌گذراند و تعدادی امتیاز کسب می‌کند و بعد می‌تواند برای خود کاری راه بیندازد. با وضعیت بازاری که وجود دارد مشکلات دیگری نیز در کشور داریم که شرایط را برای کار محدود می‌کند.

حکیم مهر: مثلا چه مشکلاتی؟

متاسفانه در حال حاضر صاحبان دام و پت با محدودیت‌های جدیدی روبرو شدند. کسی نمی‌تواند حیوان خود را از خانه بیرون بیاورد، چرا که جرم محسوب می‌شود و اینها خود باعث نیاوردن کیس می‌شود. صاحب حیوان پیش خود می‌گوید که فعلا می‌ترسم و بعدا حیوان را به کلینیک می‌برم. الان هم که اقتصاد به خاطر کرونا به هم خورده است. اما من این رشته را رشته خوبی می‌بینم. خودم هر چه در زندگی دارم، اعم از اعتبار یا ریال از این رشته بوده است و خیلی خوشحال هستم که در این رشته تحصیل کرده‌ام.

حکیم مهر:‌ راهکار حل این مشکل چیست؟

همه جای دنیا در این حوزه تعریفی دارند و می‌گویند مثلا برای هر ۱۰۰ خودرو یک تعمیرگاه فعالیت کند. ما نیز باید جمعیت دام خود را مشخص کنیم و ببینیم که چند کیس داریم. مثلا در کرج چند صاحب حیوان خانگی داریم. با تقریب می‌توان این عدد را به دست آورد. بعد مثلا بگوییم به ازای هر ۵۰۰ کیس، ما نیاز به یک کلینیک داریم. پس مثلا در منطقه عظیمیه ۷ کلینیک نیاز است و طبق آن، خلاء را جبران ‌کنیم.

حکیم مهر:‌ به حوزه داوری فوتبال بپردازیم. اگر آقای مسعود مرادی در محله شما نبودند، بازهم داور می‌شدید؟

البته من با آقای مرادی رانتی نداشتم و ندارم؛ فقط نقطه شروع را نمی‌دانستم. شاید از ۴ سال قبل به این مساله فکر می‌کردم اما نقطه شروع را نمی‌دانستم. ایشان را یک لحظه دیدم و سؤال کردم و ایشان هم گفتند که به هیات فوتبال و کمیته داوران بروم. به آنجا رفتم و خیلی اصرار کردم و حدود ۶ ماه طول کشید تا کلاس‌ها برگزار شود. در نهایت نیز دیپلم داوری گرفتم. تمرین‌‌های بسیار باعث شد که بتوانم تا این نقطه پیش بروم.

حکیم مهر:‌ اخیراً هم که دیدار فینال مسابقات لیگ دسته دوم را قضاوت کردید.

بله. آخرین بازی فینال لیگ دسته ۲ بود که تیم چوکای تالش قهرمان شد و من هم یک نمره خوب از ناظر بازی گرفتم و باید منتظر بمانم و ببینم که در آینده چه اتفاقی می‌افتد و چه ابلاغ‌هایی به من می‌دهند که هم من خوشحال شوم و هم جامعه دامپزشکی.

حکیم مهر: اگر جایی بخواهید خود را معرفی کنید، خود را دامپزشک معرفی می‌کنید یا داور فوتبال؟

قطعاً خود را دامپزشک معرفی می‌کنم و توأمان داور هم هستم. در فدراسیون فوتبال چند نفری که من را می‌شناسند، می‌دانند که دامپزشک هستم؛ چون من همیشه خود را دامپزشک معرفی و به آن افتخار می‌کنم.

حکیم مهر: اشاره کردید منابع مالی شما از حوزه دامپزشکی بوده است. آیا درآمدی از داوری ندارید؟

خیر. البته آنجا درآمد مالی هست اما بخشی از داوری فوتبال درآمد دارد و بخش زیادی از آن عشق است. به طور کلی منابع مالی زیادی از راه داوری فوتبال نمی‌توان به دست آورد، اما عشق و علاقه‌ای که در داوری فوتبال به دست می‌آید، هم باعث رشد روحی فرد شده و هم رشد اجتماعی. همچنین فرد دوستان بسیار زیادی در این حوزه پیدا می‌کند.

حکیم مهر: آیا در این مدت نقطه اشتراکی بین دامپزشکی و داوری پیدا کردید؟

من به واسطه شغل داوری تقریبا هر روز صبح دوندگی می‌کنم و یک روز در میان ۶ تا ۱۰ کیلومتر مسیر را می‌دوم که این باعث آمادگی جسمانی من می‌شود و زندگی را زیباتر کرده است.

داورها از بدن آماده‌تری نسبت به فوتبالیست‌ها برخوردار هستند. چون توپ هر جا که می‌رود داور وسط باید آنجا باشد. اما مثلا یک فوتبالیست مدافع راست نهایتا تا وسط نیمه زمین جلو می‌آید و یک محدوده‌ مشخص دارد. وقتی ضربان بالا می‌رود، تصمیم‌گیری سخت می‌شود و اگر اکسیژن پایین باشد، تصمیم درستی نمی‌توان گرفت. من کمک‌داور هستم. باید لحظه‌ای که بازیکن از هر جای زمین به توپ ضربه می‌زند، آن لحظه را مدنظر داشته باشم. باید بدانم مدافع ماقبل آخر کیست و اینکه آیا مهاجم جلوتر یا عقب‌تر از او بوده است یا خیر؟

نقطه اشتراک داوری فوتبال با دامپزشکی بیشتر از نظر روانی است. بالاخره من دانش پزشکی دارم که این مهم کمک زیادی به من می‌کند. اینکه چه بخورم و چه نخورم و در لحظات بازی چطور ضربان قلب را کنترل کنم. علاوه‌بر آن اینکه در زندگی به من کمک می‌کند. من در این راه دوستان زیادی پیدا کردم و بدن آماده باعث می‌شود که بهتر کار کنم. بهتر زندگی کنم و سالم باشم. تا امروز سالم بودم و اگر خدا بخواهد باز هم سالم می‌مانم.

حکیم مهر:‌ به‌عنوان حرف آخر...

ارادتمندم. خوشحال هستم که دامپزشکم و به آن افتخار می‌کنم. امیدوارم قشری که در این کشور زحمت زیادی برای سلامت جامعه می‌کشند، روزی به حق واقعی خود برسند. رشد جامعه دامپزشکی چیزی است که باعث خوشحالی همه است.

در پایان لازم می‌دانم که از خانواده، به خصوص همسرم تشکر کنم. همچنین اساتید خودم که از جمله آقایان دکتر بدیعی، دکتر محیط معافی، دکتر مرجانی، دکتر دارستانی و سایر اساتیدم.

حکیم مهر: ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید.