تا کی باید دست روی دست بگذاریم؟
دکتر علیاکبر کلانتری
«قرص تتراسایکلین دادم، لینکوجنتا زدم، مترو ماکس هم دادم، بازم کبوترام خوب نشدن. به نظر شما چکار کنم؟»؛ اینها حرفهای یک صاحب کبوتر به بنده کلینیسین است. نه پرنده را آورده و نه حاضر به پرداخت ویزیت است.
صاحب یک گله گوسفند 200 رأسی که حدود یک ماه با علائم اسهال و لاغری تلفات میداده، با یک کیسه پر از داروهایی مثل پانتریسول، اسکورز استاپ، تایلوزین، اکسی تتراسایکلین، دگزامتازون، فلونیکسین و چیزای دیگهای که یادم نیست، با دو رأس گوسفند بیمار مراجعه کردند. شکایتشان این بود که «هیچکدام از داروها اثر نکرده و تلفات کماکان ادامه دارد»؛ وقتی پرسیدم دگزا را برای چه مصرف میکنی؟، گفتند «این برای تب هست و به هر گوسفندی که تب داشته باشد، میزنم!». بیماری گله تیلریوز بود و با مصرف بوپارواگون مشکل حل شد.
صاحب مرغداری گوشتی زنگ میزند که آقا انرو-سولتریم دادم اثر نکرد، داکسی فلور هم دادم فایده نداشت، شما میگی چکار کنم!
اینها نمونههایی از مراجعهکنندگانی هستند که سالهاست همه روزه با آنها مواجه میشویم. به نظر بنده حداقل هفتاد درصد داروهای دامپزشکی به همین راحتی بیجا مصرف میشوند. چقدر ارز بابت این داروها به باد میرود؟ چه مقدار از این داروها وارد مواد تولیدی دامی میشود؟ چه زیانی به دامها و دامداران که از این درمانها نتیجه نمیگیرند وارد میشود؟
به نطر بنده که بیش از چهل سال سابقه کار درمانگاهی دارم، این یک فاجعه برای دامپزشکی کشور میباشد. چرا چنین شده؟ چه اشکالی در کار بوده که به اینجا ختم شده؟ آیا مسئولین ما متوجه این روند معیوب نیستند؟ اگر میدانند، چرا اقدام موثری انجام نمیدهند؟
یکی دوسالی بود که به اتفاق چند تن از کلینیسینهای استانهای مختلف، مصدع اوقات رؤسای سازمان دامپزشکی و نظام دامپزشکی کشور شدیم و امیدوار بودیم که کاری صورت گیرد ولی متاسفانه اقدامی که گرهگشا باشد انجام نشد. به نظر میرسد مسئولین به این نتیجه رسیده اند که کاری نمیشود کرد! شاید هم به قول بعضی از همکاران، نیروهایی که از این آشفتهبازار سود میبرند، آنقدر قدرت دارند که مانع اقدامی اساسی میگردند. اما حضور کلینیسینهای مجرب و دلسوز و صاحبنظر در استانهای مختلف این نوید را میدهد که میتوان کاری انجام داد.
جا دارد که مسئولین بیش از این دست روی دست نگذارند و با استفاده از دستآوردهای جهانی و خرد جمعی همکاران صاحبنظر، اقدامی عاجل به عمل آورند.
..................