تنها چند هفته پس از آن که مقامات تعداد رو به افزایش عقاب‌های گَر را در ایالات متحده جشن گرفتند مطالعه‌ای جدید نشان داد سمی که برای از بین بردن موش‌ها استفاده می‌شود جان این پرندگان باشکوه را تهدید می‌کند.
به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، در بدن بیش از ۸۰ درصد عقاب‌های مرده‌ی گَر و طلایی که در طول سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ مورد بررسی قرار گرفتند مرگ موش یافت شد. این سم مهلک باعث رقیق شدن خون موش شده و در نهایت منجر به مرگ آن می‌شود.
این ماده به گونه‌ای طراحی شده که در بدن قربانی خود برای مدت طولانی باقی می‌ماند و می‌تواند وارد بدن پرنده‌ای شود که موش مرده را شکار می‌کند.
تنها درصد کمی از پرندگان در اثر این سم از پا درآمدند اما آن دسته‌ای که در اثر سم جان خود را از دست دادند خونریزی شدید داخلی داشتند و قادر به لخته کردن خون نبودند.
متخصصان می‌گویند که وجود این ماده‌ی سمی به طور گسترده در میان گونه‌ای که به تازگی از خطر انقراض رهایی یافته هشدار دهنده است.
محققان بقایای ۳۰۳ عقاب گَر و طلایی را مورد بررسی قرار دادند و در ۸۲ درصد آن‌ها میزان قابل اندازه‌گیری از مرگ موش یافتند.
این سم با جلوگیری از لخته شدن خون باعث ایجاد خونریزی داخلی و در نتیجه مرگ می‌شود.
این پرندگان توسط ۱۸ آژانس مختلف حیات‌وحش در سراسر کشور جمع‌آوری شده بودند که این بدان معناست که این مشکل یک مسئله‌ی منطقه‌ای نیست.
«مارک رودر»(Mark Ruder) متخصص بیماری‌های حیات وحش از دانشگاه دامپزشکی جرجیا به گیزمودو گفت: این زنجیره‌ی غذایی است و عقاب‌ها در اثر ترکیباتی قرار می‌گیرند که شکارشان خورده است.
اگرچه بیشتر عقاب‌هایی که در بدن آن‌ها مرگ موش یافت شده قابل درمان هستند اما یک عقاب از کیپ کد(Cape Cod) ماساچوست زیاد خوش‌شانس نبود.
این عقاب در سال ۲۰۱۸ زمانی که مشخص شد خونریزی شدیدی دارد و بدنش خون را منعقد نمی‌کند تحت درمان قرار گرفت. این نشانه‌ها علائم مسمومیت ضد انعقادی است و متاسفانه این پرنده‌ی با شکوه زنده نماند.
رودر که این هفته یافته‌هایش در مجله‌ی "PLOS One" منتشر شد می‌گوید: محققان تاثیرات این سم را بر روی سایر پرندگان مانند جغدها و شاهین‌ها بررسی کرده بودند اما بر روی عقاب‌ها نه.
نسل اول سموم ضد انعقادی از قدرت کمتری برخوردار بودند و موش‌ها باید میزان زیادی از آن می‌خوردند تا تاثیر لازم را بگذارد بنابراین سازندگان نسخه‌ی جدیدتری ساختند که قوی‌تر است و در بدن حیوان برای مدت طولانی‌تری باقی می‌ماند و آن را سریع‌تر از پا در می‌آورد.
اما این سم می‌تواند وارد بدن شکارچیانی شود که از این حیوانات تغذیه می‌کنند. رودر به گیزمودو گفت: ماندگاری بالای سم در بدن مشکل‌ساز شده است.
عقاب‌ها که شکارچیان توانایی هستند بیشتر در معرض این سم قرار می‌گیرند. رودر می‌گوید تنها چهار درصد پرندگان در اثر مسمویت از بین رفته بودند و بیشتر آن‌ها در اثر مواردی چون برق‌گرفتگی، تصادف با اتومبیل و یا در اثر گلوله از بین رفته بودند. اما وجود گسترده‌ی این سم نگران کننده است خصوصا این که مشخص نیست آیا این سم بر روی تولید مثل آن‌ها اثر می‌گذارد و یا باعث مشکلات سلامتی می‌شود یا خیر.
آژانس محافظت از محیط زیست استفاده از این سم را ممنوع کرده است.
رودر به نیوساینتیست گفت: این موضوع نشان می‌دهد به رغم تلاش‌ها برای محافظت از این گونه‌ی پرندگان شکارچی، باز هم آن‌ها در معرض این سم قرار گرفتند و از آن‌جا که عقاب‌ها به طور معمول از جوندگانی که در معرض سم هستند تغذیه نمی‌کنند ممکن است این سم به گونه‌ی دیگری به بدن آن‌ها راه پیدا کرده باشد.
سم موش تنها عامل تهدیدکننده برای این عقاب‌ها نیست. دانشمندان به تازگی کشف کردند که بُرُم، یک ماده‌ی شیمیایی در حشره‌کش‌ها، رنگ‌ها و صنعت داروسازی، عامل مرگ صدها عقاب در جنوب شرقی ایالات متحده است.
از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸، ۵۹ پرنده که در نزدیکی دریاچه‌ی مصنوعی در آرکانزاس(Arkansas) زندگی می‌کردند در اثر نوعی بیماری عصبی به نام "avian vacuolar myelinopathy" جان خود را از دست دادند.
از آن زمان تاکنون ده‌ها پرنده‌ی دیگر نیز در همان منطقه جان خود را به دلیل همین بیماری از دست دادند. این بیماری به مغز و نخاع حمله می‌کند و در نتیجه باعث گیجی پرنده می‌شود. پرنده‌ها به صخره‌ها برخورد می‌کنند و یا در اثر گرسنگی ناشی از ناتوانی در شکار جان خود را از دست می‌دهند.
در گزارشی در ماه مارس در مجله‌ی ساینس محققان عامل این موضوع را گیاهی به نام "water-thyme" دانستند. این گیاه زیر آب در آب‌های محل زندگی پرندگان رشد می‌کند. ماهی‌ها و پرندگان پس از خوردن این گیاه تعادل‌شان را از دست می‌دهند، ضعیف شده و تبدیل به طعمه‌های آسانی برای شکار توسط عقاب‌ها می‌شوند.
مشخص شد میزان زیاد سم بُرُم در آب این گیاهان، باعث رشد یک سیانوباکتری بر روی برگ آن‌ها شده است.
بُرُم یک ماده‌ی شیمیایی طبیعی است اما میزان بُرُم موجود در این گیاهان ۱۰۰۰ برابر بیشتر از آب‌های دیگر است.
«تیمو نیدرمایر» (Timo Niedermeyer)، شیمی‌دان مواد طبیعی از دانشگاه مارتین لوتر، آلمان به "Chemistry World" گفت: ما می‌دانیم که مسئول مرگ حیوانات سیانوباکتری است اما نمی‌دانیم این بُرُم از کجا می‌آید. او این فرضیه را مطرح کرد که شاید این بُرُم ناشی از ضد علف‌هایی باشد که توسط پارکبانان استفاده می‌شود و یا از فاضلاب‌های نیروگاه‌های منطقه وارد آب شود.
بر طبق آمار مرکز شیلات و حیات‌وحش، خبر خوش این است که جمعیت عقاب‌های گَر در ایالات متحده آمریکا طی ده سال گذشته چهار برابر شده است.
اکنون ۳۱۶ هزار عقاب گَر در قاره آمریکا وجود دارند. این تعداد بیشتر از ۷۲۴۳۴ موردی است که در سال ۲۰۰۹ ثبت شد.
یک حشره‌کش محبوب در طول جنگ جهانی دوم به نام دی‌کلرو دی‌فنیل تری‌کلرواتان "DDT" باعث آلودگی ماهی‌ها و گیاهانی می‌شد که طعمه‌ی عقاب‌ها بودند و باعث می‌شد این پرندگان تخم‌هایی با پوسته بسیار نازک بگذارند که هنگام نشستن روی آن می‌شکست. در دهه‌ی ۱۹۶۰ جمعیت عقاب‌ها به کمترین حد خود یعنی ۴۱۷ جفت رسید. استفاده از سم DDT در سال ۱۹۷۲ در ایالات متحده ممنوع شد و این پرنده در دسته‌ی حیوانات در حال انقراض قرار گرفت تا سفر طولانی خود برای احیا را آغاز کند.
منبع: دیلی‌میل
