«دکتر احمد افشار» از بنیانگذاران دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز و نخستین رئیس این دانشکده به دیار باقی شتافت

خدا رحمت کنه دکتر افشار را. فردی اکادمیک با پرستیژ و پرنسیپ جهانی، و خلاق که دامپزشکی کشور مدیون او و همچون اوست.

آستادی بزرگ و عالمی فرهیخته که درد و رنج بسیاری را به واسطه بی مهری هایی که به او شد تحمل نمود. روحش شاد و در جوار حق در آرامش

این خبر مهم را در ستون اصلی عکسدار قرار دهید

یکی از اساتید بنام دامپزشکی با مقبولیتی جهانی که از خدماتشان مدتهاست که محروم مانده ایم !!! روحشان شاد و قرین رحمت الهی باشد

روحش شاد و قرین رحمت الهی باشد حتما گزارشی از خدمات و دستاوردهای ایشان در دامپزشکی و پزشکی تهیه شود

از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
جامعه علمی جهان گوهری گرانبها ، دانشمندی طراز اول و انسانی شریف را از دست داد. جدای بر نام بلندی که دکتر احمد افشار که در علم ویروس شناسی جهان داشته و دارند، در هر کجای کره خاکی که زیسته اند، منشا خدمات درخشانی به جامعه بشری و مایه سربلندی نام‌ایران و ایرانی بوده اند.
اولین روز هایی که کارم را به‌عنوان استادیار ویروس شناسی در دانشگاه تهران آغاز نمودم، استاد عزیزم زنده یاد اقای دکتر نقشینه به من یاد آور شدند که، میزی که تو الان پشتش نشسته ای، جای دکتر افشار بوده، مراقب باش. پند دکتر نقشینه همچنان در گوشم پژواک میکند. طی چند باری که افتخار ملاقات با این دانشمند والا مقام را در ایران و یا در کنگره های جهانی ویروس شناسی داشتم، ایشان را انسانی شریف، عاشق ایران و ایرانی و معلمی توانا یافتم.
کاش قدر چنین انسانهای والایی بیشتر دانسته شود.
خدایش بیامرزاد
دکتر فرهید همت زاده
استاد و مدیر گروه میکروبیولوژی و ایمونولوژی
دانشگاه آدلاید استرالیا

خدا رحمتش کنه .....................

با سلام خدمت همه دوستان و همکاران عزیز
اردیبهشت 95 کنگره بیماری های داخلی به همراه بزرگداشت اساتید بزرگوار بخش داخلی آقایان دکتر مستغنی و دکتر رضاخانی در دانشکده دامپزشکی شیراز برگزار شد.اساتید بزرگوار و فرهیخته ای از جمله دکتر نادعلیان،دکتر نوروزیان،دکتر نوری و ... تشریف داشتند.دکتر رضاخانی از طرف خود و نیز به نیابت از یار صمیمی و دیرین خود جناب استاد مستغنی که به دلیل بیماری در جلسه حاضر نیودند،سخنرانی مفصلی در بزرگداشت جناب دکتر افشار ارائه دادند و از فضایل اخلاقی ،علمی و پشتکار و وطن پرستی این مرد بزرگ خاطرات بسیاری تعریف کردند.حرفها و خاطرات تلخی توسط استاد رضاخانی مرور شد که جای گریه و افسوس داشت.گلایه های زیادی کردند.پینشهادات زیادی هم دادند.از جمله این که چرا برای جناب دکتر افشار چنین مراسمی برگزار نشد؟چرا طی سال های متمادی حتی تماس تلفنی برای احوال پرسی با منزل دکتر افشار توسط مسئولین دانشگاه و دانشکده گرفته نشد؟این که دکتر افشار با چه خون دل خوردنی پا به پای کارگران،دانشکده دامپزشکی را بنا نهادند.این که یکی از پیمانکاران خارجی دانشکده افسوس خورده بود که ای کاش تحصیلات دکتر افشار،عمران می بود تا از وجود ایشان با چنان پشتکار و انگیزه ای برای ساخت پروژه های عمرانی کلان در آمریکا استفاده می کردند.
از نحوه آموزش دکتر افشار برای افزایش توانمندی هیئت علمی(از جمله دکتر مستغنی و دکتر رضاخانی)در انتقال اندوخته ها به دانشجویان و چگونگی مدیریت کلاسهای درس یادآوری کردند.
از انصاف و عدالت ایشان در برخورد با همکاران به ویژه در روند ارتقای درجه اعضای هیئت علمی که حتی ارتقای درجه همکاری که با دکتر افشار درگیر لفظی هم شده بود در موقع مقرر انجام شده بود.
استاد رضاخانی از بی مهری ها(به فرموده استاد عزیز جناب دکتر نوری)و از روزهای سختی گفتند که توبیخ و از کار برکنار شدند و حتی مجوز درمانگاه سیار از سوی مسئولین وقت(که شاگرد دکتر رضاخانی هم بوده اند!)به این اساتید دلسوز و وظیفه شناس برای امرار معاش داده نشده بود!اساتیدی که اگر اراده می کردند بهترین مراکز آموزشی و پژوهشی دنیا پیش پایشان فرش قرمز می انداختند.
نامگذاری بخشی از دانشکده (سالن اجتماعات یا ساختمان بخش یا گروه )به نام زنده یاد دکتر افشار خواسته ای بود که جناب دکتر رضاخانی به عنوان پیشنهاد مطرح نمودند.خواسته ای که زیاده خواهی و دور از دسترس نبوده و نیست اما هیچگاه محقق نشده و احتمالا نخواهد شد.از آن روز تاکنون،5 سال می گذرد و گوش شنوایی برای نصایح استاد رضاخانی پیدا نشد و اینک طبق روال همیشه پس از مرگ بزرگان یادشان می کنیم و ظاهراً این روال همیشه ما خواهد بود.
کنگره سال 95 همزمان با هفته گرامیداشت شیراز بود و مزین به نام شیخ اجل و خواجه شیراز و از این رو، دلنوشته خود را در یادبود شادروان دکتر افشار که از قضا و اتفاق روزگار در هفته گرامیداشت شیراز از این جهان رخت بر بستند با ابیات استاد سخن سعدی شیرازی می آرایم:
جوانمرد و خوش خوی و بخشنده باش
چو حق بر تو پاشد تو بر خلق پاش
نیامد کس اندر جهان کاو بماند
مگر آن کز او نام نیکو بماند
نمرد آن که ماند پس از وی به جای
پل و خانی و خان و مهمان سرای
هر آن کاو نماند از پسش یادگار
درخت وجودش نیاورد بار
وگر رفت و آثار خیرش نماند
نشاید پس مرگش الحمد خواند
چو خواهی که نامت بود جاودان
مکن نام نیک بزرگان نهان
امیدوارم روزی به این نصیحت جاودانه سعدی بیندیشیم و عمل کنیم که نام نیک بزرگانمان را نهان کردن مجازاتی سخت در روند طبیعی دنیا در پی دارد.
و وقتی به محتوای تسلیتی که جناب استاد دکتر نوری در این صفحه گذاشته اند- و نیز مطالبی که قبلا هم به اختصار و از سر دلسوزی و بزرگواری در حکیم مهر می نگارند -دقیق می شوم درد و رنجی را که به آن اشاره فرموده اند،در می یابم.این واگویه های دردآلود و بی نتیجه بیتی از حضرت حافظ را به یادم می آورد:
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت!
سخت است دیدن و شنیدن کم لطفی هایی که به نخبگان و بزرگان علم و فرهنگ کشور روا داشته شده است.نخبگانی که به جای قلبمان،در فراموشخانه حافظه مان جایشان داده ایم و تنها یادآوری از آنها فاتحه ای است و بس.

متاسفانه این استاد بزرگ مورد بی مهری دو نفر از اساتید ذی نفوذ آنزمان دانشکده قرار گرفت و با اینکه پرونده ای شفاف و بی عیب داشت بالاجبار جلای وطن کرد .افسوس از این همه تنگ نظری ها و حسادت ها و تندروی ها که دانشکده را از داشتن بهترین ها محروم کرد .....

توفیق دیدار نزدیک ایشان هیچوقت برایم میسر نشد ولی در طول دوران تحصیلم در دانشکده دامپزشکی شیراز، همواره ذکر خیر ایشان را از پیشکسوتان دامپزشکی می شنیدم

این بزرگان که خدمات اثر گذاری در کشور از خود به جا گذاشتند رحمت شده هستند .