چرا در کشور دامپزشکی پیشرفته‌ای نداریم و همچنان نتوانستیم هیچ بیماری را حذف کنیم؟

حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی: استاد تمام بازنشسته دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز در گفت‌وگو با «پایگاه خبری حکیم مهر» ضمن گلایه از اینکه دامپزشکی پیشرفته‌ای در کشور نداریم و همچنان بیماری‌ها سر جای خود هستند، گفت: «در طول ۴۰ سال گذشته هیچ نوعی از بیماری را نتوانستیم ریشه‌کن کنیم و تمام بیماری‌ها در گاوداری‌ها وجود دارند. دامداری‌ها و گاوداری‌های فرسوده‌ای داریم و هیچ اقدامی هم برای برای بهبود وضعیت اینها نکردیم.»

«پروفسور محمد نوری» با بیان اینکه آموزش دامپزشکی و عدم پیشرفت در این رشته، دو مشکل بزرگ دامپزشکی کشور محسوب می‌شوند، تصریح کرد: «ما در بخش آموزش دامپزشکی مشکلات وحشتناک داریم. بنده در سال‌های حضور در کشورهای انگلیس و آمریکا، بیشتر به این مساله توجه می‌کردم. آموزش دامپزشکی متفاوت از سایر رشته‌ها است و در سطح دامپزشکی باید فارم‌های آموزشی داشته باشیم تا دانشجویی که درس‌ خود را تمام می‌کند، به فارم برود. این در حالی است که همه دانشکده‌های دامپزشکی ما فاقد فارم آموزشی هستند و زمانی که دانشکده‌ای فاقد فارم آموزشی باشد، فعالیت آن بی‌معنی است.»

وی با اظهار تاسف از اینکه آنچه در دانشکده‌های دامپزشکی ایران تدریس می‌شود، صرفا یک سری مسائل تئوری است، خاطرنشان کرد: «دانشجوی پزشکی بعد از اتمام سال چهارم تحصیل، وارد بیمارستان می‌شود اما این مهم، برای دانشجوی دامپزشکی اتفاق نمی‌افتد و او به دور خود می‌چرخد. فقط به برخی کلینیک‌ها می‌رود و یک سری دام بومی به آنجا می‌آورند و یک سری درمان‌ روی آنها انجام می‌دهد، اما رسالت اصلی دامپزشکی که طبق آن دانشجو باید با چگونگی پرورش دام آشنا شود، در دانشکده‌های ما تدریس نمی‌شود و کلیه فارغ‌التحصیلان، وقتی وارد دامپروری‌های بزرگ و ایستگاه‌های بزرگ می‌شوند، می‌بینند که هیچ گونه آموزشی در اینجا ندیدند، سرخورده می‌شوند و به سراغ مشاغل دیگر می‌روند و مثلا نماینده‌های دارویی در کارخانه‌های مواد غذایی می‌شوند. اگر نه کسی که ۶ سال عمر خود را می‌گذارد و دامپزشک می‌شود، به آنجاها نمی‌رود، بلکه در جایگاه اصلی خود کار می‌کند.»

پروفسور نوری عدم وجود اراده برای بسط رشته دامپزشکی را یکی دیگر از معضلات این رشته برشمرد و خاطرنشان کرد: «شاید علت این مساله، وجود اراده برای واردات است که باعث شده این رشته بسط پیدا نکند. وقتی هم رشته بسط پیدا نکند، متاسفانه در افراد سرخوردگی ایجاد می‌شود.»

وی با بیان اینکه یک بخش این معضل به خود صاحبان دامپزشکی برمی‌گردد، افزود: «عدم آموزش دامپرورها یکی از مشکلات ماست. کمااینکه در انگلستان درسی به نام قانون دامپزشکی داشتیم که استاد آن، هم دامپزشک و هم حقوقدان بود. آنها برای هر حیوانی یک سری قوانین داشتند. وقتی به گاو رسید، گفت که گاو یک سرمایه ملی است که در دست دامدار به امانت گذاشته شده تا جهت منافع ملت از آن بهره‌برداری کند. اگر زمانی دیدیم که این فرد نمی‌تواند از این سرمایه ملی استفاده کند، آن را باید از او گرفت و به دست کسی داد که بتواند از گاو استفاده کند.»

استاد تمام بازنشسته دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهید چمران اهواز اضافه کرد: «در ایران به یک دامپروری ۲۰ هزار راسی می‌رویم و مشکل عمیقی را مشاهده می‌کنیم، اما دامدار حاضر به اصلاح آن نیست و به شدت به سرمایه ملی ضرر می‌زند، اما هیچ جایی نیست که من به حمایت از آن بتوانم این دامدار را سر جای خود بنشانم. قانون دامپزشکی انگلستان یک تبصره‌ هم برای دامپزشکان داشت که اگر روزی یک دامپزشک به این سرمایه ملی آسیب برساند، دامدار بتواند از او شکایت کند و خسارت خود را بگیرد. متاسفانه این قانون در کشور ما وجود ندارد. به هر حال هم دامدار می‌تواند به گاو آسیب برساند و هم من دامپزشک که در دانشکده آموزش ندیدم و وارد آنجا شدم. به این دلیل است که ما در ایران در این حوزه پیشرفتی را مشاهده نمی‌کنیم.»