قوی‌ترین جانور دریایی دوران کامبرین، ضعیف‌تر از تصور بوده است

حکیم مهر: یک جانور دریایی میگو شکل که اکنون نسل آن منقرض شده، یکی از بزرگ‌ترین حیواناتی بوده که در دوران کامبرین (یکی از دوره‌های زمین‌شناسی) زندگی می‌کرد؛ محققان با بازسازی سه‌بعدی آن متوجه شدند که این حیوان ضعیف‌تر از تصور دانشمندان بوده است.

به گزارش حکیم مهر به نقل از آنا، یک مطالعه بیومکانیکی نشان می‌دهد که جانور دریایی منقرض‌شده «آنومالکوریس کندنسیس» (Anomalocaris Canadensis) که زمانی در دوران کامبرین (یکی از دوره‌های زمین‌شناسی) به‌عنوان یک شکارچی در نظر گرفته می‌شد، ممکن است آن‌طور که قبلاً تصور می‌شد قدرتمند نبوده باشد.

تیم پژوهشگران بین‌المللی با استفاده از بازسازی سه‌بعدی این موجود با استفاده از سوابق فسیلی و تکنیک‌های مدل‌سازی بیومکانیکی مدرن، دریافتند که زائده‌های جلویی این جانور احتمالاً هنگام گرفتن طعمه سخت آسیب‌دیده‌اند.

اولین گام برای تیم تحقیقاتی که شامل دانشمندانی از آلمان، چین، سوئیس، بریتانیا و استرالیا بود، ساختن بازسازی سه‌بعدی از فسیل‌های به‌خوبی حفظ‌ شده، اما مسطح شده این حیوان بو د که در «برگس شیل» (شهری که در صخره‌های کانادایی بریتیش کلمبیا، کانادا قرار دارد و دارای ذخایر فسیلی است) پیداشده است.

با استفاده از بازسازی‌های سه‌بعدی و مدل‌سازی بیومکانیکی، پژوهشگران دریافتند که زائده‌های جلویی این جانور برای گرفتن طعمه‌های سخت مانند تریلوبیت‌ها (گونه‌ای منقرض‌شده از جانوران بندپای قدیمی) ساخته نشده‌اند، و این نشان می‌دهد که عمدتاً از طعمه‌های نرم‌تر تغذیه می‌کرده.

این تحقیق بر پیچیدگی شبکه‌های غذایی دوران کامبرین تأکید می‌کند و برخی فرضیات را در مورد اکوسیستم‌های دریایی باستانی رد می‌کند. مطالعات بیومکانیکی روی پا‌های جلویی عنکبوتی مانند این شکارچی منقرض‌شده نشان می‌دهد که این حیوان دریایی (۶۰ سانتی‌متری) احتمالاً بسیار ضعیف‌تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد.

راسل بیکنل (Russell Bicknell)، نویسنده اصلی، محقق فوق دکترا در بخش دیرینه‌شناسی موزه تاریخ طبیعی آمریکا (American Museum of Natural History’s Division of Paleontology)، گفت: «این موضوع برای من قابل‌قبول نبود، زیرا تریلوبیت‌ها اسکلت بیرونی بسیار قوی دارند درحالی‌که این حیوان عمدتاً نرم و لزج بوده است.»

علاوه براین، تحقیقات اخیر روی قسمت‌های دهانی حلقه‌ای شکل و زره‌دار این حیوان، توانایی در پردازش غذای سخت را موردتردید قرار داده است. آخرین مطالعه باهدف بررسی این موضوع انجام شد که آیا زائده‌های جلویی بلند و خاردار شکارچی می‌توانند این کار را انجام دهند.

یک تکنیک مدل‌سازی برای بررسی رفتار این موجود استفاده شد، که نشان می‌دهد زائده‌های آن در حین گرفتن طعمه‌های سخت مانند تریلوبیت‌ها آسیب‌دیده‌اند. محققان از دینامیک سیالات محاسباتی برای قرار دادن مدل سه‌بعدی شکارچی در یک جریان مجازی استفاده کردند تا پیش‌بینی کنند که احتمالاً هنگام شنا در چه وضعیت بدنی بوده است.

ترکیبی از این تکنیک‌های مدل‌سازی بیومکانیکی، که برای اولین بار باهم در یک مقاله علمی استفاده شد، تصویر متفاوتی ازاین‌گونه منقرض‌شده را به تصویر می‌کشد. قبلاً تصور می‌شد این حیوان احتمالاً شناگر سریعی بوده است و با زائده‌های جلویی آن شکارش را دنبال می‌کرده.

بیکنل افزود: «تصورات قبلی این بود که این حیوانات به دنبال هر شکاری که می‌خواستند می‌رفتند، اما ما درمی‌یابیم که پویایی شبکه‌های غذایی کامبرین احتمالاً بسیار پیچیده‌تر از چیزی است که قبلاً فکر می‌کردیم».

بر اساس این تحقیق، این موجود سریع بوده است، اما به‌اندازه کافی قوی نبوده که پوسته‌های تریلوبیت را بشکند.