اگر در فضای مجازی کوچک‌ترین اشتباهی در رفتار خود داشته باشیم، افرادی می‌توانند آن را دستمایه قرار داده و برای کلینیک یا بیمارستان ایجاد مشکل کنند/ نباید بهانه به دست کسی بدهیم

حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی: از نظر رئیس بیمارستان دامپزشکی دکتر فتاحیان، در ابتدای امر که نظام دامپزشکی به کلینیک‌ها مجوز داد، این کار را بر مبنای مجوزهای پزشکی، وکلا و دفاتر مهندسی انجام داد و تصور نمی‌کرد که یک روزی شکایات مردمی و آسیب‌های احتمالی به دامپزشکی، می‌تواند برای آن مسئله جدی ایجاد کند و در واقع مجوزها بدون توجه به حواشی بعدی داده شد: «مسئله پلمپ کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها یا مناطق R و M بافت مسکونی، از شکایت یکی از همکاران دامپزشک ما از شهرداری به اینجا انجامید و شرایط را سخت‌تر کرد.»

«دکتر حمیدرضا فتاحیان» در گفت‌وگو با حکیم مهر معتقد است که اگر ما در فضای مجازی کوچک‌ترین اشتباهی در مورد رفتار خود و نوع خدماتی که ارائه می‌دهیم، داشته باشیم، افرادی که از بیرون محتوای تولیدی ما را می‌بینند، اگر موردی را مغایر با قوانین جاری در کشور ببینند، آن را دستمایه قرار می‌دهند و می‌توانند آن کلینیک یا بیمارستان را دچار مشکل کنند. پس نباید بهانه به دست کسی بدهیم.»

وی تصریح می‌کند: «ایجاد محدودیت در دسترسی دامپزشکان و کلینیسین‌ها به دارو، صرفا به خاطر اینکه در حوزه پزشکی هستند، باعث می‌شود که دامپزشکان هیچ منبعی برای تهیه داروهایی که بیماری‌های آنها بسیار شبیه به بیماری‌های انسانی است، نداشته باشند. پس یا باید از داروهای پزشکی استفاده کنیم یا داروهای وارداتی، فارغ از اینکه مجوز داشته باشند یا به صورت قاچاق وارد شوند. راه دیگر این است که به سبد کوچک و محدودی از داروهای دامپزشکی تولید داخل که اکثرا برای دام بزرگ، طیور و ماهی هستند، بسنده کنیم.»

حکیم مهر: آقای دکتر، ارزیابی شما از معضل پلمپ بیمارستان‌ها و کلینیک‌های دامپزشکی از سوی شهرداری‌ها چیست و چه راهکاری برای حل آن به ذهن شما می‌رسد؟

در مورد مسئله تاسیس کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها باید یک آیین‌نامه کلی از سازمان نظام دامپزشکی که متولی صدور مجوزهاست، صادر شود که مورد تفاهم شهرداری، شورای شهر یا هر نهاد دیگری باشد که می‌تواند ما را محدود کند. ما قبلا به این مقوله توجه نکرده بودیم، یعنی در ابتدای امر که نظام دامپزشکی به کلینیک‌ها مجوز داد، این کار را بر مبنای مجوزهای پزشکی، وکلا و دفاتر مهندسی انجام داد و تصور نمی‌کرد که یک روزی شکایات مردمی و آسیب‌های احتمالی به دامپزشکی، می‌تواند برای آن مسئله جدی ایجاد کند و در واقع مجوزها بدون توجه به حواشی بعدی داده شد. بعد از اینکه تعداد مجوزها زیاد شد، احیانا احتمالا یا یقینا شکایاتی به مراکز رسید که آنها را مجبور کرد این محدودیت‌ها را اعمال کنند.

حال اگر به دنبال حل این مسائل باشیم، دوباره باید سازمان نظام دامپزشکی، سازمان دامپزشکی یا هر ارگانی که اقدام به صدور مجوز می‌کند، در سطح کلان با شورای اسلامی شهر تهران یا شهرهای دیگر یا شهرداری تهران یا کلان‌شهرها به تفاهم برسد. در غیر این صورت چانه‌زنی بین دامپزشکان، کلینیسین‌ها و بیمارستان‌ها با شهرداری، معاونت شهرسازی و معماری شهر تهران یا هر شهر دیگری، می‌تواند تبعات بدتری را به دنبال داشته باشد.

حکیم مهر: اصلا این مسئله از چه زمانی شروع شد؟

مسئله پلمپ کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها یا مناطق R و M بافت مسکونی، از شکایت یکی از همکاران دامپزشک ما از شهرداری به اینجا انجامید و شرایط را سخت‌تر کرد. مسئولین دست‌اندرکاری که ارتباطاتی در شورا و شهرداری دارند، می‌توانند مصوبات را رقیق یا به شکلی تغییر دهند که حداقل عطف به ماسبق نشود و این کار از این به بعد با نظارت انجام شود. یعنی من صاحب کلینیک یا بیمارستان که این کار را انجام دادم، پیش از این، مصوبه‌ای نبوده و بعد از این اگر قرار باشد مصوبه‌ای از شورا بیاید، باید برای افرادی باشد که بعد از این، کلینیک یا مجموعه‌ای داشته باشند که بعدها دچار مشکل نشوند. البته در همین مورد نیز متولیان نظام یا همکاران ما که مسئول ذی‌ربط هستند، می‌بایست رایزنی‌های جدی‌تری کنند که این محدودیت‌ها هم از روی آن برداشته شود.

حکیم مهر: به نظر شما آیا برای فعالیت دامپزشکان در پلتفرم‌هایی نظیر اینستاگرام باید خطوط قرمز تعیین کرد؟ کمااینکه گاهی شاهد رفتارهایی از سوی بعضی همکاران هستیم که به دور از شأن دامپزشکی است.

همه ما محدودیت‌هایی را که در نظام جمهوری اسلامی برای حرفه دامپزشکی وجود دارد، به خوبی می‌شناسیم و نسبت به آن آگاه هستیم. لذا از ابتدا باید تبعات پخش یک پست در اینستاگرام را بر اساس قوانین خودمان منظور کنیم. به عبارتی می‌دانیم که سگ با مسائلی روبروست یا کلینیک‌های دامپزشکی با مشکلاتی مواجه هستند که البته مشکل واقعی نیست، بلکه مسائلی است که در قالب یک پروپاگاندا عنوان شده و از حقیقت به دور است. متاسفانه خدمات درمانی ارائه شده از سوی کلینیک‌های دامپزشکی به شکل دیگری جلوه پیدا می‌کند. اگر ما در فضای مجازی کوچک‌ترین اشتباهی در مورد رفتار خود و نوع خدماتی که ارائه می‌دهیم، داشته باشیم، افرادی که از بیرون محتوای تولیدی ما را می‌بینند، اگر موردی را مغایر با قوانین جاری در کشور ببینند، آن را دستمایه قرار می‌دهند و می‌توانند آن کلینیک یا بیمارستان را دچار مشکل کنند. پس نباید بهانه به دست کسی بدهیم.

دامپزشکان با ارائه برخی خدمات درمانی و بهداشتی در سطح شهر، نقش موثری در جلوگیری از بیماری‌های مشترک علی‌الخصوص بیماری هاری بازی می‌کنند و می‌توانند این نقش را در فضای مجازی منتشر کنند، چون تاثیرات آنها بیشتر از پست‌های تجاری است. لذا اگر همکاران در اینستاگرام مسائل کلینیک‌ها، امور درمانی، پیشگیری و بهداشتی را به شکل اصولی انعکاس دهند، علاوه بر اینکه اهمیت این کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها بیشتر می‌شود، افرادی هم که نسبت به این کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها موضع گرفتند، متوجه می‌شوند که دامپزشکان امر مهم‌تری را حتی برای سلامت خود، خانواده و اطرافیان آنها انجام می‌دهند.

از سوی دیگر خود دامپزشکان در این کلینیک‌ها فعال هستند و می‌توانند به کمک مسئولین سازمان دامپزشکی و سازمان نظام، این دیدگاه را تقویت کنند که همکاران ما در بخش خصوصی کارهای بسیار مهمی انجام می‌دهند و به همین دلیل ما هم از منافع این بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها حمایت می‌کنیم. به بیان دیگر، انتشار محتواهایی که اهمیت بهداشتی، درمانی و پیشگیری به خصوص در امر بیماری‌های مشترک و سلامت جامعه دارد، می‌تواند مسئولین ما را برای مواجهه با حملاتی که از بیرون به دامپزشکی وارد می‌شود، قدرتمند کند. اما اگر یک محتوا، دست و بال مسئولینی را که به ما مجوز داده‌اند، ببندد، آنها نمی‌توانند از حقایق خدماتی که در ذات دامپزشکی دام کوچک است، دفاع کنند.

حکیم مهر: ارزیابی شما از بخشنامه اخیر سازمان دامپزشکی کشور در خصوص ممنوعیت استفاده از داروهای انسانی در دامپزشکی چیست؟ نیاز بیمارستان‌های دامپزشکی به داروهای انسانی چقدر است؟

لیست دارویی یا فارماکوپه داروهایی که در درمان دامپزشکی استفاده می‌شود، دقیقا شبیه لیست دارویی پزشکی است و در نوع اقلام و داروهای نام‌گذاری شده، تفاوتی با آن ندارد. اگر به فرض فلان تعداد دارو در پزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرد، کمی بیش یا کمی کمتر از آن نیز در دامپزشکی استفاده می‌شود. اما مبادی ورودی قانونی خیلی از داروها وجود ندارد و به صورت قاچاق وارد می‌شود. از سوی دیگر مجبور هستیم به داروهای موجود در خط تولید داروهای انسانی تکیه کنیم، چون خودمان دارویی را به صورت مستقل نداریم و شاید در حد چند داروی اندکی باشد که در حد درمان چند بیماری مصرف می‌شود.

ما اگر بخواهیم به بازار تولید داخل دامپزشکی در کشور فکر کنیم، یک محدوده وسیعی از داروها را از دست می‌دهیم و از سوی دیگر باید نیم‌نگاهی به واردات داشته باشیم، در حالی که واردات خیلی از داروها ممکن نیست. وقتی کسی قصد دارد که مقوله‌ای را محدود کند، باید برای آن یک حق انتخاب یا پلن دیگر در نظر بگیرد که اگر از مبادی وارداتی به شما دارو نمی‌رسد، پس باید یک کارخانه یا یک مجموعه به شما کمک کند، اما این مجموعه‌ها وجود ندارند و دارویی که خط تولید پزشکی دارد، فاقد خط تولید دامپزشکی است.

ایجاد محدودیت در دسترسی دامپزشکان و کلینیسین‌ها به دارو، صرفا به خاطر اینکه در حوزه پزشکی هستند، باعث می‌شود که دامپزشکان هیچ منبعی برای تهیه داروهایی که بیماری‌های آنها بسیار شبیه به بیماری‌های انسانی است، نداشته باشند. پس یا باید از داروهای پزشکی استفاده کنیم یا داروهای وارداتی، فارغ از اینکه مجوز داشته باشند یا به صورت قاچاق وارد شوند. راه دیگر این است که به سبد کوچک و محدودی از داروهای دامپزشکی تولید داخل که اکثرا برای دام بزرگ، طیور و ماهی هستند، بسنده کنیم. لذا سبد دارویی معرفی شده برای درمان بیماری‌ها در طیف دام کوچک عملا این مهم را پوشش نمی‌دهد.

حکیم مهر: ممنون از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید.