در یک ارزیابی کلی می‌توان ادعا نمود میانگین اثربخشی «مسئولین دامپزشک» برای حرفه دامپزشکی تفاوت معناداری با مسئولین غیردامپزشک نداشته و انتظار هم نمی‌رود در آینده تغییر چشمگیری در این ارتباط ایجاد گردد. ...
«مسئول دامپزشک» یا «دامپزشک مسئول»؛ مسئله این است!
دکتر سید بهمن نقیبی
در مقاطع مختلفی از زمان و بطور اخص هرگاه با انجام انتخاباتی در سطح جامعه مواجه می‌شویم، در حرفه دامپزشکی نیز مشابه سایر اقشار و صنوف جامعه خبرهایی از تشکیل گروه‌هایی به گوش می‌رسد که تلاش می‌کنند بر مبنای معیارهای عمومی و به‌ویژه ویژگی‌های اختصاصی، از کاندیداهایی حمایت کرده و به تبع آن جلساتی در هواداری از ایشان برگزار می‌گردد. در این ارتباط حتی تلاش‌هایی صورت می‌گیرد تا از بین دامپزشکانی که شناخته شده‌تر بوده و پتانسیل رأی‌آوری دارند، دعوت گردد که خود را در معرض انتخاب قرار دهند.
وضعیت سالیان اخیر بیانگر آن است که در انتخابات شورای اسلامی شهرها و مهم‌تر از آن مجلس شورای اسلامی، دامپزشکانی منتخب و در این موقعیت‌های اجتماعی مهم توفیق خدمت یافته‌اند. تلاش‌ها برای امکان حضور یک دامپزشک در سطح وزارت نیز محدود به حضوری شهاب‌وار در سطح سرپرستی یک وزارتخانه بوده که به سبب عدم معرفی برای اخذ رأی اعتماد از مجلس شورای اسلامی، اتفاقی ویژه برای حرفه دامپزشکی به شمار نیامد. در این نوشتار کوتاه قصد ارزیابی عملکرد «مسئولین دامپزشک» در موقعیت‌های پیش‌گفته را ندارم ولیکن در یک ارزیابی کلی می‌توان ادعا نمود میانگین اثربخشی ایشان برای حرفه دامپزشکی تفاوت معناداری با مسئولین غیردامپزشک نداشته و انتظار هم نمی‌رود در آینده تغییر چشمگیری در این ارتباط ایجاد گردد. انتظار اینکه دامپزشکان با حضور پررنگ در ارکان تصمیم‌گیری کشور امکان ارتقای حرفه دامپزشکی در کشورمان که همیشه از آن به عنوان حرفه‌ای ناشناخته یاد می‌گردد را داشته باشند، دل‌خوش کردن به سرابی است که سیرابی شاغلین و ذی‌ربطان این حرفه را در پی نداشته و رویایی دست‌نیافتنی است.
بدون عرق به حرفه‌ای که در آن شاغلم، به جرأت می‌توان بیان داشت که وسعت و گستره خدمت‌رسانی دامپزشکی در ذاتش قابلیت دفاع از جایگاه خود را دارد؛ آنجا که با کنترل و پیشگیری از بسیاری از بیماری‌های واگیردار دامی در عرصه تولید و امنیت غذایی حضور داریم و با تصمین سلامت و بهداشت تولیدات امکان صادرات این محصولات را فراهم می‌آوریم تا آنجا که در عرصه کنترل بیماری‌های قابل انتقال بین انسان و حیوان به عرصه بهداشت عمومی نفوذ می‌کنیم و شریک سلامت هم‌میهنانمان می‌گردیم؛ زمانی‌که در تشریک مساعی بخش دولتی و غیردولتی دامپزشکی در نظارت بهداشتی از مزرعه تا سفره و از تولید و نقل و انتقال تا عرضه فرآورده‌های خام دامی حضوری فعال و موثر داریم؛ مواقعی که در بروز حوادث غیرمترقبه در عرصه اماکن دامی و سلامت دام‌ها، به تنهایی عهده‌دار تمام وظایف و مسئولیت‌های چندین دستگاه متولی خدمت‌رسانی به انسان‌های آسیب‌دیده می‌شویم؛ آنگاه که با شرکت در طرح‌های پدافند غیرعامل تاب‌آوری سخت‌افزاری و نرم‌افزاری در حدود وظایف، مسئولیت‌ها و اختیاراتمان را فراهم می‌آوریم و حتی آنگاه که در مقابله با بیوتروریسم در دفاع از سلامت عمومی جامعه سینه سپر می‌کنیم و... اهمیت این حرفه بیش از پیش مشخص می‌گردد و چنانچه اقدامات دامپزشکی به درستی تبیین و منتشر گردد، در جایی نخواهیم ماند که اکنون هستیم.
با مداقه فزون‌تر بر آنچه شرح مختصر آن رفت، به نظر می‌رسد بیش از «مسئول دامپزشک» به «دامپزشک مسئول» نیازمندیم و این بسیار سهل‌الوصول‌تر از آن است. رئیس یک اداره دامپزشکی در شهرستان به شرط احساس مسئولیت و تعهد در خدمت‌رسانی به آحاد جامعه هدف و تشریح اقدامات همکاران تحت مسئولیت خود بدون نیاز به بزرگ‌نمایی عملکرد و تبیین آن در جلسات اداری و تهیه گزارشات موجز و موثر و ارسال برای مقامات از جمله نمایندگان مجلس و اعضای شورای اسلامی شهرستان محل خدمت، آنان را با حرفه دامپزشکی و مسئولیت‌های خطیر آن آشناتر می‌سازد و البته خواهد توانست نیازهای شغلی و پرسنلی دامپزشکی را در همان جلسات و گزارشات بیان و پیگیری نماید. بدیهی است که چنانچه همین اقدامات و البته بهره‌گیری از رسانه‌های اطلاع‌رسانی در عرصه استانی توسط مدیران کل و در سطح سازمان دامپزشکی در جایگاهی رفیع‌تر و مخاطبانی ملی اجرایی و عملیاتی گردد، مقصود حاصل خواهد شد و نهضتی برپا می‌شود از همراهی و همیاری «مسئولان غیر دامپزشک» در تحقق اهداف والای حرفه دامپزشکی.
به نظر می‌رسد نیازی به بهره‌گیری از دندان در گشودن گره مشکلات حرفه‌ای در جایی‌که امکان گشودن آن با دست وجود دارد، نداشته باشیم!
مردادماه ۱۴۰۳
چنان همیشه بسیار عالی 
