نجات حیات‌وحش با «کشت سلولی»/ آینده‌ای بدون انقراض!

حکیم مهر: معاون محیط‌زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست گفت: کشت سلولی حیات وحش روشی نوین برای حفظ گونه‌های در خطر انقراض است.

به گزارش حکیم مهر به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، «حسن اکبری» معاون محیط‌زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست اظهار کرد: کشت سلولی حیات وحش روشی نوین برای حفظ گونه‌های در خطر انقراض و حفاظت از تنوع زیستی است. این روش شامل استخراج و رشد سلول‌های حیوانات وحشی در محیط‌های کنترل‌شده آزمایشگاهی است. هدف از کشت سلولی حیات وحش، تولید بافت‌ها و سلول‌های مختلف برای مطالعات علمی، بازتولید گونه‌ها و حتی احیای گونه‌های منقرض‌شده است.

 مراحل کشت سلولی حیات وحش

او ادامه داد: ابتدا نمونه‌ای از سلول‌های یک حیوان وحشی، معمولاً از پوست یا بافت‌های دیگر گرفته می‌شود. این کار بدون آسیب جدی به حیوان انجام می‌شود. سلول‌های جمع‌آوری شده در محیط‌های غنی از مواد مغذی و فاکتور‌های رشد قرار می‌گیرند. این محیط‌ها شامل مواد ضروری برای تقسیم و رشد سلول‌ها مانند آمینواسیدها، ویتامین‌ها، قند‌ها و عوامل رشد هستند.

معاون محیط‌زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست تصریح کرد: سلول‌های کشت شده به مرور تقسیم می‌شوند و در شرایط مناسب قادر به تبدیل به سلول‌های خاص مانند سلول‌های عضلانی، غضروفی یا حتی سلول‌های عصبی می‌باشند. در برخی موارد، دانشمندان از فاکتور‌های رشد یا تغییرات ژنتیکی برای هدایت سلول‌ها به سمت نوع خاصی از سلول‌ها استفاده می‌کنند.

او گفت: سلول‌های کشت شده می‌توانند در تحقیقات علمی، آزمایش‌های دارویی یا زیست‌شناسی حفاظت استفاده شوند. یکی از کاربرد‌های مهم این روش، استفاده از سلول‌ها برای احیای گونه‌های در خطر انقراض است. برای این منظور، از سلول‌های بنیادی یا تولیدمثل برای ایجاد جنین‌های جدید استفاده می‌شود.

معاون محیط‌زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست بیان کرد: یکی از چالش‌های اصلی کشت سلولی حیات وحش، بهینه‌سازی شرایط رشد و تمایز سلول‌ها است تا آنها به سلول‌های سالم و عملکردی تبدیل شوند. همچنین، برخی از گونه‌ها به دلیل پیچیدگی ژنتیکی یا محیط‌های زیستی خاص، کشت سلولی دشوارتری دارند.

 اهمیت کشت سلولی حیات وحش

او گفت: این فناوری به دانشمندان کمک می‌کند تا بدون نیاز به شکار یا صدمه به حیوانات وحشی، به مطالعات ژنتیکی و فیزیولوژیکی بپردازند. همچنین در طولانی‌مدت، این روش می‌تواند به حفظ گونه‌ها و حتی بازگرداندن برخی گونه‌های منقرض‌شده کمک کند.