حکیم مهر: طرح پایش و شناسایی بز سرخ جبال بارز توسط محققان موسسه تحقیقات علوم دامی کشور با همکاری مدیران اجرایی و تشکل‌های بخش خصوصی، برای نخستین بار در جنوب کرمان آغاز شد.
به گزارش حکیم مهر به نقل از مهر، «آزاده ترابی» از اعضای هیات علمی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور با اشاره به اینکه در حال حاضر نژادهای مختلف بز بومی شناسایی و در حال ثبت هستند، گفت: یکی از بزهای بومی که تاکنون شناسایی نشده، بز سرخ جبال بارز در جیرفت است.
وی افزود: اجرای طرح پایش و شناسایی بز سرخ جبال بارز با همکاری موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، معاونت امور دام سازمان جهاد کشاورزی جنوب کرمان و اتحادیه دامداران جنوب کرمان در منطقه آغاز شده است.
ترابی ادامه داد: در این طرح محققان، کارشناسان، دامداران و نمانیده اتحادیه دامداران به صورت مشترک در منطقه حضور دارند و پایش و شناسایی این منبع ارزشمند ژنتیکی را که تا به حال هیچ‌گونه عملیات شناسایی و ثبت اطلاعات نژادی در خصوص این بز انجام نشده است، را به پیش می‌برند.
عضو هیات علمی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، رشد جمعیت، تحولات اجتماعی و افزایش شهرنشینی را یکی از دلایل مهم بالا رفتن سهم نژادهای غیربومی در تامین پروتئین کشور دانست و افزود: از آنجا که وابستگی به مواد ژنتیکی وارداتی، خارج از حیطه اهداف استراتژیک در کشور است، بنابراین ضرورت حفاظت از نژادهای بومی، به منظور تولید پایدار در اولویت قرار دارد.
به گفته وی، حتی سازمان خواروبار جهانی ملل متحد (فائو) نیز بر حفظ نژادهای بومی ممالک تاکید می‌کند، زیرا این منابع با اقلیم و شرایط زیستی منطقه خاستگاه خود سازگاری بیشتری دارند و می‌توانند امنیت غذایی پایدار را به ارمغان بیاورند.
زنگ خطر برای بقای بز سرخ
صابر جلوخانی نیارکی دیگر عضو هیات علمی موسسه تحقیقات علوم دامی کشور و هماهنگ کننده ملی منابع ژنتیکی دامی در سازمان فائو نیز در این خصوص گفت: بز سرخ جبال بارز، از ویژگی‌های منحصر به فردی برخوردار است که با حداقل نیازهای پرورشی از جمله قدرت کوهپیمایی بالا و مقاومت در برابر بیماری‌ها در تامین معیشت ساکنان مناطق محلی و روستایی منطقه نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کند.
وی ادامه داد: همچنین تولید کرک، گوشت قرمز و انواع محصولات لبنی از شیر این بز، از دیگر خصوصیاتی است که با اقتصاد روستاییان ارتباطی تنگاتنگ دارد.
جلوخانی نیارکی خاطرنشان کرد: جمعیت بز سرخ جبال بارز، طی یک دهه گذشته از ۴۵۰ هزار به حدود ۴۰ هزار راس کاهش یافته که این موضوع، زنگ خطری برای حفظ این توده بومی به شمار می‌رود. بنابراین لازم است هرچه سریع‌تر عملیات شناسایی و پایش و ثبت آن انجام شود که البته محققان علوم دامی با همکاری مدیران ذی‌ربط، این موضوع را به طور جدی دنبال می‌کنند.
