کتاب «آشنایی با حیوانات آزمایشگاهی» نوشته «دکتر جواد چراغی» دانشیار دانشکده پیرادامپزشکی دانشگاه ایلام منتشر شد

حکیم مهر: کتاب «آشنایی با حیوانات آزمایشگاهی» نوشته «دکتر جواد چراغی» دانشیار دانشگاه ایلام، در ۸ فصل و  ۹۶ صفحه منتشر شده است.

به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، در این کتاب آمده است: تاریخچه کار با حیوانات آزمایشگاهی روش‌های آزمایش‌های تجربی در قرن ۱۷ توسط گالیله و بیکن کشف شدند. تا قبل از قرن ۱۷ کالبد شکافی حیوان زنده به‌طور محدود انجام می‌گرفت قرن ۱۷ شروع پیشرفت‌های علمی در زمینه طب و فیزیک و شیمی بود. بیکن اصرار زیادی روی استفاده از حیوان زنده در تحقیقات داشت. در آن زمان در انگلیس و فرانسه این کار بسیار مرسوم شد. آن‌ها اعتقاد داشتند که حیوان درد را درک نمی‌کند، دکارت فیلسوف، فرانسوی حیوانات را به ماشینی تشبیه کرد که فریاد آن‌ها چیزی بیش از صدای تیک تیک ساعت معنا نداشت در قرن ۱۹ با انقلاب صنعتی که رخ داد انجام آزمایش‌ها شدت گرفت.

محققان به‌طور تمام وقت در آزمایشگاه‌های مخصوص حیوانات به کار گرفته شدند دو فیزیولوژیست فرانسوی به نام‌های ماگندی و کلود برنارد روش‌های جدید علمی با استفاده از حیوان را ابداع و متداول کردند در همین زمان بود که جنبش‌های ضد کالبد شکافی موجود زنده در انگلستان به طور رسمی شکل گرفت. اکثر ازمایش‌های ماگندا قبل از سال ۱۸۴۶ انجام می‌شد که هنوز داروی بی حسی کشف نشده بود. او هیچ احتیاط و محدودیتی در ایجاد درد در حیوان در نظر نمی گرفت، اغلب آزمایش‌ها در انظار عموم تکرار می‌شد.

هدف آزمایش‌های او بررسی کار سیستم عصبی و جذب سموم از بافت‌های بدن بود در یکی از نمایش‌ها که در لندن انجام می‌داد آنقدر حیوان را دچار زجر و درد و شکنجه کرد که صدای خشم و اعتراض مردم در آمد این اتفاق منجر شد به اینکه مجلس انگلیس به فکر ایجاد قوانینی برای کنترل آزمایش روی حیوان افتاد که البته ۵۰ سال بعد این قانون تصویب شد.

نه تنها مردم بلکه دانشمندانی مانند چارلز بل اناتومیست انگلیسی نیز با کارهای ماگندا مخالفت کردند در سال ۱۸۳۹ در London medical Gazette بحث اخلاقی کردن آزمایشها و نظریه نوین روش‌های جایگزین مطرح شد. در سال ۱۸۹۰ پزشکی انگلیسی بنام Alfred perry از دانشکده دامپزشکی نزدیک پاریس دیدن کرد و گزارشی در The lancet به این قرار نوشت

دانشجویان مهارت‌های جراحی را روی اسب‌هایی که به هوش بودند انجام می‌دادند. اسب‌ها و قاطرهای از کار افتاده را هر هفته از ۹ صبح با جراحی‌های کوچک‌تر از ناحیه گردن و پا شروع کرده تا اواسط روز به جراحی‌های جدی‌تر مانند قطع اعصاب و سوزاندن با آهن داغ و برداشتن سنگ میرسیدند. کلاس تا ۵ ادامه داشت و در آخر اگر حیوان از درد و اثر خونریزی نمرده بود او را به داخل حیاط کشیده و از بین می‌بردند.