دلنوشته ای در باب مظلومیت دامپزشکی

«دکتر مهدی سلیمانی» از همکاران دامپزشک و از بینندگان محترم حکیم مهر نامه ای در خصوص مظلومیت رشته دامپزشکی به ریاست سازمان دامپزشکی نگاشته اند و نسخه ای از آن را جهت درج در سایت برای ما ارسال نموده اند که ضمن تشکر از ایشان، عیناً به استحضار مخاطبین محترم حکیم مهر می رسد:

به نام یگانه هستی بخش منان، خالق کون و مکان، خداوند رحمان و درود بی کران بر رسول مهربان و رحمت عالمیان و با سلام و عرض تبریک خدمت شما مسئول گرامی که اخیراً بر کرسی مسند سازمان غریب دامپزشکی تکیه زده اید. گرچه مجال تنگ است و زمان اندک و زبان قاصر از بیان جزئیات و قلم ملول از نگارش اطناب وقایع، اما فرصتی هر چند کوتاه از وقت گرانمایه جنابعالی برای قرائت این نوشتار خرد که بر آمده از دل آزرده و خاطر رنجیده یک همکار می باشد کفایت می کند.

خسته از مشغله روزانه مقابل تلویزیون می نشینم، برنامه ای از شبکه سلامت درحال اجراست که شاکله اصلی آن در ارتباط با فرآورده های خام دامی است. در این میان فردی که خود را کارشناس بهداشت معرفی می نماید، با چشمانی بیرون زده و چهره ای برافروخته اطلاعاتی سراسر کذب را به بیننده مفلوک ارائه می کند و در اصطلاح عامیانه کاه را به کوه می چسباند.

از شبکه دیگر سیما میزگردی در ارتباط با کرونا ویروس و با حضور مسئولین وزارت بهداشت در حال انجام است که این جماعت نیز کما فی السابق با ابروانی درهم کشیده پتک دانایی را برسر مخاطب می کوبند؛ از کارشناسان سازمان دامپزشکی هم خبری نیست؛ انگار نه انگار باعث و بانی اتفاقات اخیر یک بیماری زئونوتیک است.

جهت رفع و تسکین آلام بیرون از منزل قدمی می زنم، در گوشه ای دو نفر پیرامون مطلب علمی مباحثه می کنند؛ همزمان با رسیدن من سکوت می کنند، انگار یکی از آن دو سوالی در ذهنش پیش آمده که می خواهد مطرح کند، ولی دیگری با پوزخندی رشته تحصیلیم را به او یادآوری می کند. دنیا روی سرم خراب می شود، حالا به عمق جهالت مردمی که شاید مقصر هم نباشند پی می برم، این سهل انگاری از سوی ماست که نتوانستیم خود را به طور شایسته به اجتماع معرفی کنیم.

باز می گردم و در فضای مجازی گشتی می زنم و خبری توجهم را به خود معطوف می کند، به این مضمون که عده ای پزشک از فرط بی کاری و به نام انسان دوستی، کتاب در دست جراحیهای دامپزشکی انجام می دهند. تنم می لرزد، حقیقتاً مسیر را در دریای متلاطم علمی و حرفه ای گم کرده ایم و بی هدف و شتابزده هر یک دیگری را محکوم می کنیم.

همکار و سرور ارجمند، رشته و حرفه ما سالهاست که از قافله علمی و تبلیغی کشور عقب مانده و تنها صدای زنگی مبهم گهگاه از آن به گوش می رسد. گمان دارم رشته همدلی میان همکاران به نوعی در حال گسستن است و به دور از اتفاق ها و رویدادها، غرق در مشغله روزانه و حس روزمرگی تنها منتظر مقرری ناچیز ماهیانه ای هستند که در زیر چتر جهاد کشاورزی به یکی از هزار زخمشان بزنند. به عنوان فردی کوچک از جامعه بزرگ دامپزشکی کشور حروف اختصاری را برای معرفی "جامعه دامپزشکان ایران" برگزیده ام: «جدا»، که به حق برازنده است.

وجودتان را بیش از این مکدر نکنم؛ جان کلام آنکه هم اکنون تمامی نگاهها خیره به سمت شماست که با عنایات حق تعالی بتوانید مرهمی بر زخمهای کهنه گذشته باشید و انقلابی را در جهت التیام و بازسازی در سایه همدلی و یکرنگی رقم بزنید. به امید آن روز.

منتظر پاسختان می مانم

با سپاس فراوان

دکتر مهدی سلیمانی

10/4/93