در مورد ماهی «تیلاپیا» بیشتر بدانیم

به گزارش حکیم مهر به نقل از سلامانه، ماهی «تیلاپیا» که امروزه در سبد غذایی آمریکایی ها جایگاه خاصی پیدا کرده پس از میگو، ماهی آزاد و ماهی تن، رتبه چهارم را در بین طرفداران غذاهای دریایی دارد.

وقتی امگا6 دردسرساز می شود

براساس اعلام موسسه بین المللی بهداشت تغذیه آمریکا، ماهی تیلاپیا حاوی مقادیر مناسبی از اسیدهای چرب امگا 3 است، اما میزان امگا 6 موجود در آن، بیش از اندازه زیاد و نگران کننده است.

در سال 2008 گروهی از متخصصان دانشکده پزشکی دانشگاه «ویک فارست» نتیجه مطالعه ای را منتشر کردند که در آن به مقایسه سطح اسیدهای چرب در میان انواع ماهی ها پرداخته شده بود.

در این بررسی مشخص شد که میزان اسید چرب امگا 3 در ماهی تیلاپیا نسبت به برخی دیگر از ماهی ها همچون ماهی آزاد پایین تر است.

اسید چرب امگا 3 با دارا بودن خاصیت ضدالتهابی نقش قابل توجهی در رشد مغز و بهبود عملکرد قدرت شناختی آن بازی می کند و همچنین ممکن است از بروز بیماری هایی از قبیل دیابت و آلزایمر پیشگیری کند.

همچنین در این بررسی آمده است ماهی تیلاپیای پرورشی حاوی سطح بالایی از اسید «آراشیدونیک»، نوعی اسید چرب امگا 6 است. این نوع اسید چرب در حالی که برای بهبود وضعیت بافت های آسیب دیده بدن ضرورت دارد مصرف زیاد آن با بروز اختلال های مغزی همچون آلزایمر و التهاب وخیم مرتبط است.

امگا 3 و امگا 6 از دسته اسیدهای چرب غیر اشباع هستند که به وفور در گوشت ماهی یافت می شوند.

تناسب ناموزون این دو اسید چرب در گوشت ماهی تیلاپیا تردیدهایی در مصرف آن پدید آورده است.

ترکیب مناسب این دو اسیدچرب در سبد غذایی روزانه می تواند اثرات مفیدی نظیر کنترل فشار خون، بهبود وضعیت انعقاد خون، کاهش کلسترول، کاستن خطر ابتلا به بیماری های التهابی روده، ورم مفاصل و برخی از انواع سرطان و نیز اثر محافظت کننده بر سیستم قلب و عروق داشته باشد.

تیلاپیا مضرتر است یا فست فودها

میزان پایین اسید چرب امگا 3 در مقابل میزان بالاتر امگا 6 در انواع پرورشی ماهی تیلاپیا موجب طرح پرسش در مورد سودمند بودن آن شده به نحوی که برخی حتی خوردن آن را از فست فود مضرتر می دانند.

این ادعایی نادرست محسوب می شود و مجامع علمی نیز آن را نپذیرفته اند.

برخی از مطالعات انجام شده در آمریکا نشان می دهد که با تغییر در نوع تغذیه و نگهداری این ماهی ها می توان نسبت اسیدهای چرب امگا 3 و 6 را در ترکیب آن متعادل ساخت تا جای هر گونه تردیدی از بین برود.

فقط با استناد نامناسب بودن مقادیر این دو اسید چرب نباید افراد را از مصرف ماهی تیلاپیا منع کرد.

به گفته هاشمی گنجاندن ماهی تیلا پیا در سبد غذایی دارای مزایای متعددی است و می توان برای تامین امگا 3 و بهبود این نسبت از سایر منابع غذایی یا در برخی حالات از مکمل ها استفاده کرد.

لحاظ نمودن دو وعده ماهی در طول هفته از اصول سبد غذایی سالم است و انحصار مصرف ماهی به تیلاپیا می تواند به سلامت این سبد غذایی لطمه بزند لذا توصیه می شود انوع ماهی های چرب به ویژه سالمون را در جیره غذایی خود بگنجانید و در بین دفعات نیز با رعایت سایر اصول صحیح تغذیه، از تیلاپیا استفاده کنید.

ارزیابی تیلاپیای چینی

آنچه امروزه به عنوان تیلاپیا از کشور چین در بازار مواد غذایی ایران یافت می شود، محصولی است که به واسطه منبع تولید آن بایستی توسط مسئولین ذیربط در وزارتخانه های بازرگانی و بهداشت مورد ارزیابی قرار بگیرد.

با توجه به اهمیتی که تغذیه در سلامت اجتماع و بهره وری عمومی دارد شایسته است مسئولان امر ضمن بررسی دقیق به صراحت در مورد آن اظهار نظر کنند.

در مورد ماهی تیلاپیا بیشتر بدانیم

تیلاپیا نامی است که بر روی گونه ای متجاوز از یکصد نوع ماهی که در آب های شیرین زندگی می کنند اطلاق می شود و تاریخچه مصرف آن توسط انسان به آفریقا و دوران مصر باستان بر می گردد.

قابلیت انطباق پذیری و رشد سریع این گونه آن را برای انتخاب به عنوان ماهی پرورشی بسیار مناسب ساخته است.

گوشت این ماهی منبع مناسبی برای تامین پروتئین بدن است؛ ضمن اینکه میزان پایین چربی های اشباع شده، کربوهیدرات و سدیم در ترکیب آن در کنار مقادیر متنابهی از ریز مغذی هایی نظیر فسفر، نیاسین، ویتامین ب 12 و پتاسیم موجب افزایش ارزش غذایی آن به عنوان یک خوراکی کم کالری و سودمند است.

تولید انبوه و طعم متبوع این ماهی موجب شده است که پس از اوج گیری مصرف آن از سال 2000 در حال حاضر به عنوان چهارمین غذای دریایی مجبوب در آمریکا شناخته شود که هر روز نیز بر طرفداران آن افزوده می شود.

امروزه این ماهی در تعداد زیادی از کشورها در قاره های آسیا، آفریقا و آمریکا پرورش داده می شود.

در گذشته و در قاره آفریقا به خصوص در کشور کنیا، این ماهی با هدف کنترل بیولوژیک پشه مالاریا و نیز کنترل برخی از گیاهان آبی استفاده می شد و بنا به دلایل مختلف و به دنبال کشف ویژگی های خاص آن به عنوان یک گونه پرورشی مورد توجه قرارگرفت.