به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، دکتر کامران صافی و همکارانش مناطق دارای بیشترین تمرکز از این گونه‌ها را به عنوان اولویت‌های حفاظت جهانی مورد تاکید قرار داده‌اند.
این نقشه نشان داده که مناطق حفاظت شده با اولویت بالا برای پستانداران و دوزیستان متفاوت بوده و تاریخ‌های تکاملی و خطرات متفاوتی را که هر دو گروه با آنها مواجه هستند، منعکس کرده است. برای پستانداران، تلاش‌های مدیریتی بیشماری در جنوب شرق آسیا، جنوب آفریقا و ماداگاسکار متمرکز شده است؛ در حالیکه برای دوزیستان، آمریکای جنوبی و مرکزی به عنوان اولویت مورد تاکید قرار گرفته‌اند.
به گفته محققان، نتایج این نقشه‌برداری هشدارآمیز است. در حال حاضر تنها پنج درصد از مناطقی که به عنوان اولویت برای پستانداران متمایز و در معرض خطر و 15 درصد برای دوزیستان انتخاب شده، محافظت شده هستند. مناطق مورد تاکید باید اولویت‌های حفاظت جهانی باشند؛ زیرا دارای گونه‌هایی هستند که نه تنها در معرض خطر انقراض بوده، بلکه از لحاظ ظاهر، شیوه زندگی و رفتار متمایز هستند.
لمور طوقی سیاه و سفید ماداگاسکار بزرگترین نوع میمون پوزه‌دار جهان بوده و در اثر شکار و از دست دادن سکونتگاه جنگلی خود برای حفاری، معدن و زراعت، در معرض نابودی است.
مورچه‌خوار پولک‌دار یا پانگولین سندا که در جنوب شرق آسیا سکونت داشته، برای شکار غیرقانونی آن جهت استفاده از گوشت این موجود و همچنین پولک‌های آن که از ارزش پزشکی بالایی برخوردار بوده، در معرض خطر است.
دیگر پستانداران حوزه‌های اولویت‌دار شامل کرگدن سیاه و گوریل دشت غربی است.
دوزیستان نیز با نرخ وحشتناک انقراض مواجه هستند که آنها را به در معرض خطرترین مهره‌داران جهان تبدیل کرده است. سمندر سیاه به دلیل شهری‌سازی ، آبهای آلوده و یک ماهی غیربومی که نوزاد این حیوان را می‌خورد، به شدت در معرض خطر است. با کمک نقشه جهانی، دوزیستان از لحاظ زیستی متمایز و در سطح جهانی در معرض خطر اکنون می‌توان تلاشها را در کشورهایی مانند مکزیک، کاستاریکا و گواتمالا که بیشترین تعداد گونه‌های متمایز و در معرض خطر در آنها یافت شده، متمرکز کرد.
دکتر صافی، مولف اصلی این پژوهش اظهار کرد: این اولین نقشه جهانی است که متمایز و همچنین در معرض خطر بودن گونه‌ها را به شمار آورده است. اکنون که حوزه‌های اولویت‌دار را برای پستانداران و دوزیستان شناسایی کرده‌ایم، می‌توانیم بطور مؤثرتری برای حصول اطمینان از حفاظت از آنها ادامه دهیم.
این پژوهش در مجله PLOS ONE منتشر شده است.
