نقشه پراکنش آهو در ایران تدوین شد + فهرست زیستگاه‎ها

حکیم مهر -  سازمان محیط زیست نقشه پراکنش آهو را تدوین کرد.در نقشه ای که توسط این سازمان تهیه شده ، زیستگاههای آهوی ایرانی در مرکز ، شمال و شمال شرق متمرکز شده اند.
گروه خودروسازی سایپا که به مدت 5 سال از آهوی ایرانی حمایت می کند ، تهیه چنین نقشه ای را به سازمان محیط زیست سفارش داده بود.
در نقشه مذکور 9 زیستگاه که محل سکونت آهوی ایرانی است ، مشاهده می شود. این زیستگاهها عبارتند از موته ( اصفهان) ، شیر احمد ( خراسان رضوی) ، کالمند ( استان یزد) ، خارک و خارکو ( استان بوشهر)، بیدوئیه ( استان کرمان)، سالوک( استان خراسان شمالی) ، سرخ آباد ( استان زنجان) ، باشگل ( استان قزوین ) و خجیر و سرخه حصار ( استان تهران) .
موته یکی از زیستگاههای بسیار مناسب آهو به شمار می آید. اما فعالیتهای بهره برداری از معادن منطقه تبعات زیست محیطی منفی به دنبال داشته است. موته کوهستانی است و 204350 هکتار مساحت دارد.
زیستگاه شیراحمد از سال 1357 با هدف حمایت از آهو تحت حفاظت قرار گرفت و در سال 1381 به پناهگاه حیات وحش تبدیل شد.مساحت این زیستگاه 22847 هکتار است.
زیستگاه کالمند اما به واسطه حفظ شرایط زیستگاهی مناسب برای پرنده های کمیاب هویره و همچنین گونه های آهو و زاغ بور در سال 1369 حفاظت شده اعلام شد. کالمند با مساحت 229107 در استان یزد قرار دارد.
خارک و خارکو در استان بوشهر در سال 1346 تحت حفاظت قرار گرفت و در سال 1354 به پناهگاه حیات وحش تبدیل شد. از گونه های مهم جانوری این منطقه می توان به آهو ، خرگوش ، کلاغ هندی ، فلامینگو، حواصیل و لاک پشت اشاره کرد.
بیدوئیه اصفهان اما با مساحت 16534 هکتاری ، در سال 1357 تحت حفاظت قرار گرفت . طبق اعلام سازمان محیط زیست ، بیدوئیه زیستگاه با ارزشی برای آهو محسوب می شود.
سالوک در استان خراسان شمالی در سال 1352 حفاظت شده اعلام شد و 11677 هکتار مساحت دارد. سرخ اباد در زنجان با مساحت 119325 هکتاری از سال 1375 تحت حفاظت قرار گرفت . آهو ، پلنگ و گراز از جانوران مهم این منطقه هستند.
زیستگاه باشگل در قزوین 25344 هکتار مساحت دارد و در سال 1375 حفاظت شده اعلام شد . دشت های منطقه زیستگاه مناسب آهو و تپه ماهورهای آن محل زندگی قوچ و میش محسوب می شوند.
خجیر و سرخه حصارنیز از قدیمی ترین شکارگاههای ایران به شمار می ایند که از سال 1358 به عنوان بخشی از منطقه جاجرود ، تحت حفاظت قرار گرفتند. سپس در سال 1361 به پارک ملی ارتقا یافتند.