حکیم مهر - تحقیقات روان‌شناسی جدید که توسط دانشگاه تگزاس انجام گرفته نشان می‌دهد، میزان بالای هورمون‌های استرس (کورتیزول) نقش مهمی در جلوگیری از تاثیر هورمون‌های تستسترون بر بدن دارد.
این مطالعات که در دانشگاه تگزاس و به رهبری رابرت ژوزف پروفسور روان‌شناس انجام گرفته برای اولین بار نشان می‌دهد که 2 هورمون تستسترون و کورتیزول به‌طور مشترک و پیوسته بر نفوذ یکدیگر تاثیر گذاشته و حدود آن را تنظیم می‌کنند. کورتیزول هورمونی است که در واکنش بدن به تهدیدها و خطرات ترشح می‌شود. هنگامی که ترشح این هورمون افزایش یابد بدن به‌جای واکنش به تستسترون و تاثیراتی که بر رفتار ما دارد در جهت فرار از خطر یا تهدید بسیج می‌شود.
شواهد جدید ناشی از این تحقیقات روانکاوانه نشان می‌دهد به منظور تنظیم و تعادل رفتارهای رقابتی و سلطه‌جویانه محورهای هورمونی خلاف یکدیگر عمل می‌کنند.
محورهای هورمونی شبکه‌های بازخوردی پیچیده‌ای میان هورمون‌ها و نواحی از مغز هستند که سطح تستسترون و کورتیزول را کنترل و تنظیم می‌کنند.
جلوگیری از تاثیر رفتارهای هورمون‌های تستسترون باعث ایجاد یک انطباق احساسی سودمند می‌شود؛ چرا که نمودار شدن رفتارهایی مانند رقابت‌طلبی، پرخاشگری و... که در نتیجه تاثیر تستسترون برماست در شرایط حیاتی قریب‌الوقوع می‌تواند کشنده باشد.
احساس محققان بر این است که محورهای هورمونی حالتی مخالفت‌آمیز (هم ستیزانه) دارند.
در بخشی از این میزان هورمون‌ها در نمونه بزاق دهان 57 شرکت‌کننده اندازه‌گیری شد.
به افراد فرصتی برای رقابت نفر به نفر (تک به تک) داده شد. در صورت برد یا باخت یک فرصت دیگر به افراد داده می‌شد.
در میان افراد بازنده 100 درصد افرادی که سطح تستسترون بالا و کورتیزول پایین داشتند برای بازپس‌گیری شرایطی که از دست داده بودند درخواست مسابقه مجدد داشتند اگرچه تمامی افرادی که تستسترون و کورتیزول بالا داشتند حاضر به شرکت در مسابقه مجدد نشدند.
اکثر افرادی که حاضر به مسابقه مجدد نبودند پس از شکست افت محسوسی در میــــزان تستستــرون داشتند که ممکن است توجیهی برای بی‌میلی آنها به حضور مجدد در مسابقه باشد.
براساس تحقیقات،افزایش مزمن سطح کورتیزول باعث ضعف جنسی و ناباروری می‌شود که دلیل آن جلوگیری بیش از حد فعالیت‌های تستسترون است. این موضوع در زنان باعث ایجاد مشکلات شدید در باروری و ناهنجاری در عادات ماهانه می‌شود.
