حکیم مهر - مریم خورسند در تعطیلات نو نوشت : نوشتن درباره راه اندازی نخستین باشگاه بین المللی قوشبازی در ایران بهسان نوشتن درباره ساماندهی برده داری در دنیای مدرن امروز است.
گو این که قرار است بنویسیم آیا بهتر نیست به جایی که سالانه هزاران نفر به صورت قاچاق با عنوان برده خرید و فروش شده و در این نقل و انتقال، تعداد زیادی از آنها فوت کرده یا شکنجه میشوند، باشگاهی برای ساماندهی بردگان راه اندازی شود تا دستکم سازمان ملل متحد از حضور و تعداد آنها مطلع بوده و برای این بردگان شناسنامه صادر کند تا بدین شیوه، میزان خشونتهای وارده به آنها به کمترین اندازه برسد!
حکایت تکثیر و نگهداری بازها، بالابانها و شاهینها برای صادرات و برای این که در فرآیند قاچاق و نقل و انتقال تلف نشوند، دست کمی از داستان ساماندهی بردگان در دنیای مدرن امروزی ندارد.
اکنون مانده ایم که میان این حجم قاچاق پرندگان شکاری در ایران و انتقال آنها به آنسوی مرزها و اعلام گهگاه خبر مرگ دسته جمعی این پرندگان شکاری به دلیل خفگی در زمان انتقال یا برخورد لنج حامل این پرندگان با ماموران و پرتاب جعبه های آنها دورن آب دریا و دهها عامل مرگآور دیگر، ساماندهی رسمی سلاطین پرنده آسمان ایران را برای تکثیر مصنوعی و صادرات و ارزآوری و ... بپذیریم یا نه؟! هر چند که با نگاهی به سابقه تکثیر مصنوعی در ایران درخواهیم یافت حتی در گونه هایی همچون یوزپلنگ آسیایی و پلنگ ایرانی چندان موفق عمل نکردهایم.
اما میان همه نگرانیهای ما «علیرضا خلیلی» مدیرکل دفتر حفاظت از مناطق و امور شکار و صید، دلیلی نمیبیند که با چنین فعالیتی که «هم مفرح است هم ارزآوری و اشتغالزایی دارد» موافقت نکند. اگر چه او در گفت وگو با خبرگزاریها تاکید دارد: «وقتی قوشبازی نظام مند شده باشد، به طبیعت آسیبی وارد نمیشود و از طرف دیگر برای کشور درآمد نیز به همراه دارد». در این شرایط باید در جستجوی ضمانت اجرایی برای وارد نشدن آسیب به طبیعت بود.
هرچند میان جمله های مسوولان برای این ماجرا، بارها جمله «احیای رسم قدیمی ایرانی» دیده و شنیده میشود؛ رسمی که به منظور تفریح و برگزاری مسابقات از سده ها پیش در ایران مرسوم بوده، اما راه اندازی این آیین باستانی تا چه اندازه برای طبیعت زخم خورده ایران با فهرست بلندبالای حیوانات در آستانه انقراضش حیاتی است؟ اکنون کدامیک بهتر است، ترویج حذف فرهنگ تفریح و خرید و فروش پرندگان شکاری یا ساماندهی آنها برای فروش و صادرات؟
نگاهی به سایتهای موجود در اینترنت که اتفاقا تعداد بسیاری از آنها به زبان فارسی است، به خوبی نشان میدهد علاقه مندان به این پرندگان تاکید دارند که به سختی میتوان سلامت پرنده شکاری رامشده را تضمین کرد.
یکی از نویسندگان مطالب مرتبط با تربیت «باز» در سایت خود می نویسد: قوشچیگری هنر روانشناسی طبیعت است. هنر تجزیه و تحلیل لحظه ها و تصمیمات درست در آن واحد است. بعد از آن روشها و ابزارها به کمک شما میآیند. اما در وهله اول ببینید که آیا زبان طبیعت را میفهمید یا نه. آیا شما هم جزیی از طبیعت هستید؟ پرسش من این است: آیا میتوان هنر و کمالگرایی انسانی را در تربیت یک «برده» به اوج خود رساند؟
