دامپزشک رها شده در دریای شیلات - علیرضا کیهان‌پور

حکیم مهر: «علیرضا کیهان‌پور» در یادداشتی با عنوان «دامپزشک رها شده در دریای  شیلات»در اکوپرشین نوشت:

بدون شک و تردید آنان که دستی به قلم و نگارش داشته و در سپهر مکتوبات نقشی ولو کوتاه داشته‌اند هرگز نمی‌میرند و با آثارشان همواره زنده بوده زیرا به جامعه هدف خود خدمت کرده‌اند .

«دکتر مهرداد عبدالله مشایی» اسفند ماه ۱۰ سال پیش در واپسین روزهای سرد زمستانی سال ۱۳۸۹ به آسمان‌ها پرکشید و جاودانه شد.

آن مرحوم دانش‌آموخته مقطع دکترای رشته دامپزشکی دانشگاه شیراز بود که به دلیل علاقه فراوان به فعالیت‌های شیلاتی، از ابتدای اشتغال و مراحل استخدامی جذب شیلات استان‌های جنوبی کشور شد.

دکتر مشایی فرزند ساحل بود و در سال ۱۳۴۵ در استان زیبای مازندران و شهر تنکابن پا به عرصه وجود نهاد و در زمان مرگ ناگهانی که بر اثر ایست قلبی به وقوع پیوست حدود ۴۵ سال داشت و در آغاز مسیر شکوفایی هرچه بیشتر علمی خویش بود، اما بنابر تقدیر الهی جوانمرگ شد.

تالیف و ترجمه بیش از ۲۵ کتاب با موضوع ماهی و میگو و سایر آبزیان توسط مرحوم دکتر مهرداد عبدالله مشایی تا سال ۱۳۸۹ نوید یک ستاره درخشان و بی‌ادعای عرصه مکتوبات تخصصی گستره شیلات وآبزیان را در کشور می‌داد که متاسفانه اجل مهلت بیشتری به ایشان نداد.

بغض و کینه نسبت به درخشش وی در عرصه نوشتاری هرگز از صبوری و آرام بودن شخصیت درون‌گرای ایشان نکاست، زیرا با اخلاق و ورزشکار رزمی و رهنورد همکاران خود در فتح بسیاری از قلل مرتفع در مسیر کوهنوردی ایران بود.

دکتر مشایی از هیچ امکانات اداری بهره‌برداری نکرد؛ هیچ‌گونه رانت و پروانه پرورش ماهی و میگو و… را تصاحب نکرد و اسیرش نشد و از بند (ب) تبصره ۱۳ قانون بودجه کل کشور مصوب سال ۱۳۷۳ مبنی بر واگذاری اتومبیل‌های اداری (غارت بیت‌المال) به مدیران شکم‌سیر (دولت سازندگی وقت) هرگز استفاده نکرد.

این همه مفید به فایده بودن، نگارش و تالیف، مستاجر بودن در تهران همراه خانواده سه نفره‌اش و خدمت به کشور و جامعه، باید هم حس حسادت و بغض و کینه برخی نامدیران رانتی بی‌لیاقت و بی‌کفایت و باندی را سد راه نگارش خود می‌دید ولی دم فرو بسته بود.

شخصیت والا و جنتلمنی مرحوم دکتر مشایی آنقدر در اوج بود که هرگز کوتوله‌های فکری را نمی‌دید و برایش اهمیتی نداشت.

فرزندان مرحوم دکتر مهرداد مشایی یعنی سپهر ۲۰ و سارینا هم اینک ۱۳ ساله هستند که ادامه‌دهنده راه باشکوه پدر مرحومشان هستند.

دکتر مشایی رها شده در دریای شیلات بود و با باقیات صالحات عرصه نوشتاری شیلاتی نام خود را جاودان نمود و در آن مقطع هرگز وامدار و اسیر لمپن‌های رانت‌خوار نشد.

نگارنده بر این اعتقاد است که به دلیل تنگ‌نظری‌ها و عقده‌های درونی برخی افراد در این عرصه حتی و هرگز به حق و حقوق قانونی خود دست نیافت و در روز حسابرسی موعود یعنی یوم‌القیامه خیلی‌ها باید پاسخگوی جفای روا شده در حق ایشان و خانواده و فرزندان آن مرحوم باشند، اگر به پل صراط اعتقاد داشته باشند.

در دهمین سالگرد درگذشت دکتر مهرداد عبدالله مشایی نام و یادشان گرامی و روحشان در سرای ابدیت و آرامش غرق شادی و آسایش.

فراموش نکنیم که گاهی اوقات حسادت‌ها و بغض و کینه‌های برخی بیکاران و شعار دهندگان بی‌محتوا و کوتوله‌های فکری، افراد شایسته و دارای خط فکری خاص را دق‌مرگ کرده و خواهد کرد، اما مهم اثربخشی مفید افراد است که جاودانه خواهد ماند …