حکیم مهر: کتاب «سلنیوم در تغذیه و سلامتی طیور» با ترجمه «دکتر مجتبی زاغری» و «دکتر لیلا لطفی» توسط انتشارات مینا طیور منتشر شد.
به گزارش حکیم مهر به نقل از اگنا، ﮐﺘﺎب ﺣﺎﺿﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪای از ﮐﺘﺎب Selenium in poultry nutrition and health، «سلنیوم در ﺗﻐﺬﯾﻪ و ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻃﯿﻮر» ﻧﻮﺷﺘﻪ «ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﭘﯿﺘﺮ اف ﺳﻮرای»، اﺳﺘﺎد ﺗﻤﺎم رﺷﺘﻪ ﺑﯿﻮﺷﯿﻤﯽ ﺗﻐﺬﯾﻪ در داﻧﺸﮑﺪه ﮐﺸﺎورزی اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ اﺳﺖ. اﯾﻦﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﺠﺘﺒﯽ زاﻏﺮی اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان و ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﻟﯿﻼ ﻟﻄﻔﯽﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺮﯾﻠﻨﺪ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺗﻮﺳﻂ اﻧﺘﺸﺎرات ﻣﯿﻨﺎﻃﯿﻮر ﺑﻪ زﯾﻮر ﭼﺎپ آراﺳﺘﻪﺷﺪه اﺳﺖ.
در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﺳﻠﻨﯿﻮم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﺎده ﻣﻌﺪﻧﯽ ﮐﻢ ﻧﯿﺎز وﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮاﻫﻤﯿﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮐﻤﺒﻮد ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﻠﻨﯿﻮم ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﺖ آن، ﻣﺤﺪود ﺑﻮدن ﻣﯿﺰان ﺳﻠﻨﯿﻮم ﺧﺎک ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و رﻫﺎﯾﯽ از آن ﺑﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ روشﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﮔﻨﺠﺎﻧﺪن اﯾﻦ ﻣﺎده در ﺧﻮراک و ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﻮاد ﺧﻮراﮐﯽ ﻏﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﺎ ﺳﻠﻨﯿﻮم اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ.
ساز و ﮐﺎر ﻣﻮﻟﮑﻮﻟﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺳﻠﻨﯿﻮم در ﻗﺎﻟﺐ ﺳﻠﻨﻮﭘﺮوﺗﺌﯿﻦﻫﺎ، ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻠﻨﯿﻮم ﮐﺎرا و ارﺗﺒﺎط آن ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺎه اﯾﻤﻨﯽﺑﺪن اﻧﺴﺎن و ﺣﯿﻮان و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻄﺢ اﯾﻤﻨﯽ ﺑﺪن ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﺻﺤﯿﺢ از ﺳﻠﻨﯿﻮم ﻣﻨﺘﻬﯽﺷﺪه اﺳﺖ .
برای اهل ﻋﻠﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ روش ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻗﺪرت دﻓﺎﻋﯽ ﺑﺪن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎریزا و رادﯾﮑﺎلﻫﺎی آزاد، ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﺧﻮراک و ﻣﻮاد ﺧﻮراﮐﯽ ﻣﺆﺛﺮ، ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ ﭘﺎداﮐﺴﻨﺪه ﺑﺪن، ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآﯾﺪ. در اﯾﻦ ﺑﯿﻦﺳﻠﻨﯿﻮم ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋهاش در ﺳﺎﻣﺎﻧﻪ دﻓﺎﻋﯽ، ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ دارد.
بر اساس ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮﺟﻊ ﺧﻮراک ﻣﺆﺳﺴﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ، ﻏﺬا و ﺗﻐﺬﯾﻪی واﺷﻨﮕﺘﻦ دی ﺳﯽ، ﻣﻘﺪار ﻣﺠﺎز ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﺪهی روزاﻧﻪی ﺳﻠﻨﯿﻮم ﺑﺮای اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪی ﺳﻦ و ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ از ۱۵ ﻣﯿﮑﺮوﮔﺮم ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن از زﻣﺎن ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎ ۶ ﻣﺎﻫﮕﯽ ﺗﺎ ۷۰ ﻣﯿﮑﺮوﮔﺮم ﺑﺮای ﻣﺎدران ﺑﺎردار و ﺷﯿﺮده، ﻣﺘﻐﯿﺮ اﺳﺖ.
به طور ﺧﺎص ﻃﯽ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎی اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺮای دام و ﻃﯿﻮر، ﻣﺼﺮف ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺿﺪ ﺗﻨﺶ ﭘﺮﻓﻮرﻣﮑﺲ” در آب آﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺒﻮد ﺿﺮﯾﺐ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺧﻮراک و رﺷﺪ، ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد از ﻧﻈﺮ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺿﺮوری ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز، از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻠﻨﯿﻮم ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ، ﮐﺘﺎب ﭘﯿﺶ رو، ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز وﺳﯿﻌﯽ را در ﻣﻮرد ﺳﻠﻨﯿﻮم در ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺪﮔﺎن ﻣﺨﺎﻃﺐﺧﻮد ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ و ﺧﻮاﻧﻨﺪهی اﯾﻦ ﮐﺘﺎب، ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺎﻣﻌﯽ در زﻣﯿﻨﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺳﻠﻨﯿﻮم در ﻃﺒﯿﻌﺖ، ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ درﯾﺎﻓﺖ و ﻣﺼﺮف آن ﺗﻮﺳﻂ ﮔﯿﺎه، اﻧﺴﺎن و ﺣﯿﻮان، زﯾﺴﺖ ﻓﺮاﻫﻤﯽ و ﺳﻤﯿﺖ آن، دﺳﺖ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
مترجمان ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ ﺗﺎ در اﻣﺮ ﺗﺮﺟﻤﻪ، ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻦ رﺳﻢ ﻧﯿﮑﻮی اﻣﺎﻧﺖ داری، ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن از واژهﻫﺎی ﻓﺎرﺳﯽِ روان و ﺳﺎده، اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺳﻄﺢ ﻋﻠﻤﯽ ﺑﺎﻻی ﮐﺘﺎب، ﺧﻮاﻧﺪن و درک آن ﺑﺮای ﻫﻤﻪﻋﻼﻗﻤﻨﺪان ﺑﻪ ﺗﻐﺬﯾﻪ، ﺑﯿﻮﺷﯿﻤﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﻋﻠﻮم زﯾﺴﺘﯽ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﯿﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻣﻄﺎﻟﻌﻪی ﮐﺘﺎب ﺣﺎﺿﺮ، اﯾﻦ ﻫﺪف، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از آن ﺑﺮای ﻫﻤﻪی ﻓﺎرﺳﯽ زﺑﺎﻧﺎن ِ دوﺳﺖدار داﻧﺶ، داﻧﺶ ﭘﮋوﻫﺎن و اﺳﺘﺎدان ﻓﻦ، ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮر ﺑﻀﺎﻋﺖ، ﻣﺤﻘﻖ و راه ﺑﻪ ﺳﻮی داﺷﺘﻦﺟﺎﻣﻌﻪای ﺳﺎﻟﻢ، آﮔﺎه و آﯾﻨﺪهای ﭘﻮﯾﺎ، ﻫﻤﻮار ﮔﺮدد و ﻫﻤﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﺮآﯾﯿﻢ ﮐﻪ: ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﺟﺎزه دﻫﯿﻢ ﺗﺎ ﻏﺬا، داروی ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و دارو، ﻏﺬای ﻣﺎ!
