دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران؛ از آموزش‌های غیرکاربردی تا بی‌میلی اساتید به آموزش دام بزرگ/ ورودی‌های سال ۱۴۰۱ دانشکده دامپزشکی ۱۴۰ نفر بودند!

حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی:‌ دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران اگرچه به‌عنوان یک دانشگاه مادر و مرجع در حوزه دامپزشکی کشور، زبانزد خاص و عام و تربیت‌کننده حجم بالایی از مفاخر این رشته است، اما این مساله به هیچ عنوان آن را از وجود مشکلات متعدد در بدنه دانشکده، مبرا نمی‌کند.

به منظور بررسی میدانی این مساله و واکاوی سایر مشکلات دانشکده‌، پایگاه خبری تحلیلی حکیم مهر به سراغ دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران رفته‌ است و با تعدادی از دانشجویان به گفت‌وگو نشسته که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید:

آموزش‌ها کاربردی نیستند

«آموزش‌هایی که از طرف اساتید دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران به خصوص در حوزه بالینی و نه علوم پایه ارائه می‌شود، کاربردی نیست.» این را یکی از دانشجویان دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران به حکیم مهر می‌گوید: «آموزش‌ها صرفا مطابق تکست‌بوک ارائه می‌شود و این مساله در نظر گرفته نمی‌شود که دانشجویی که این مطالب را یاد می‌گیرد، بعدا چطور باید از اطلاعات خود در بالین استفاده کند؟ مثلا در دروس بالینی نیاز زیادی به بررسی کیس ریپورت وجود دارد و کیس‌های مختلف می‌بایست با توجه به اطلاعاتی که به دانشجویان آموزش داده می‌شود، بررسی شود. دانشجو باید ببیند که استاد چه پروسیجری را انتخاب می‌کند برای اینکه بخواهد روند درمانی آن کیس را پیش ببرد. این یکی از بزرگترین مشکلات آموزشی در دانشکده ما و سایر دانشکده‌های دامپزشکی است.»

امکانات کم است

وی با تاکید بر اینکه کمبود امکانات در حوزه آموزش تاثیرگذار است، این مساله را یکی دیگر از معضلات آموزشی دانشکده دامپزشکی برمی‌شمرد و توضیح می‌دهد: «مثلا مطابق تکست‌بوک، انجام برخی کارها برای بعضی درمان‌ها لازم است، اما امکانات آن برای ما وجود ندارد. البته به این معنا نیست که فقط در دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران وجود ندارد بلکه یک‌سری از امکانات آن کلا در ایران وجود ندارد که متاسفانه این یک نقص در حیطه درمانی دامپزشکی است.»

اساتید رغبتی به آموزش دام بزرگ ندارند

گلایه بعدی این دانشجوی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران درخصوص عدم علاقه و رغبت اساتید برای آموزش در حوزه دام بزرگ است: «این مساله باعث شده که علاقه و رغبت برای دانشجو هم وجود نداشته باشد، البته شاید هم عکس این قضیه صادق باشد. در هر صورت به نظر من باید یک فکر اساسی برای آن شود تا دانشجویان پذیرفته شده با علاقه وارد شوند و کار کنند.»

ورودی‌های سال ۱۴۰۱ دانشکده دامپزشکی ۱۴۰ نفر بودند

وی ضمن انتقاد از پذیرش بی‌رویه دانشجوی دامپزشکی در سال‌های اخیر در دانشکده دامپزشکی تصریح می‌کند: «تعداد ورودی‌های سال ۱۴۰۱ دانشکده دامپزشکی ۱۴۰ نفر بودند که واقعا رقم بالایی بود. ما که ورودی ۹۶ بودیم، قریب به ۸۰ نفر پذیرش و وارد رشته شدیم که نصف ما روزانه و نیمی دیگر شبانه بودند. اما متاسفانه تعداد مهمان‌های زیادی که حدود ۱۵ نفر بودند، از دانشکده‌های دیگر گرفته شد که همین‌ها باعث شد تعداد ما بیشتر و بیشتر شود. در ورودی‌های بعدی به طور کلی تعداد پذیرفته‌شدگان زیاد شد که این یک نقص بسیار بزرگ است، چون هم در آینده این رشته تاثیرگذار است و هم اینکه ما می‌بینیم اکثر دانشجویانی که وارد رشته می‌شوند، علاقه و رغبتی ندارند. همه این اتفاقات بد مثل دومینو باعث بروز مشکلات زیادی می‌شود.»

طرح واحدهای اختیاری خوب است، اما از نظر تئوری

این دانشجوی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ضمن مثبت ارزیابی کردن طرح ارائه واحدهای اختیاری به دانشجویان، خاطرنشان می‌کند: «طرح ارائه واحد اختیاری خیلی خوب بود اما از نظر تئوری. کمااینکه همان فرایندی که یک سری مطالب را یاد می‌گیریم اما نمی‌دانیم که در بالین چطور از آنها استفاده کنیم، در آن حیطه هم حس می‌شود. هم اساتید و هم رزیدنت‌های ما در خصوص  مباحث جدیدی که در دروس اختیاری ارائه می‌شد، خیلی زحمت کشیدند اما تدریس‌ها صرفا تئوری هست و من نمی‌توانم در بالین از آنها استفاه کنم. رشته دامپزشکی زمانی می‌تواند در حیطه آموزش پیشرفت کند که هم مبحث تئوری و هم کار عملی توامان باشد.»

شرایط پژوهش کاملا فراهم است

وی درخصوص ساختار پژوهش در دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران می‌گوید: «در دانشکده دامپزشکی، شرایط پژوهش برای دانشجوی علاقه‌مند کاملا مهیاست و کافی است که به اساتید بگوییم و علاقه و رغبت خود را نشان دهیم و خودمان را به اساتید ثابت کنیم. در این صورت اساتید با ما کار می‌کنند و به ما یاد می‌دهند و به خصوص در حیطه پایان‌نامه خیلی همراه هستند. پژوهشکده دانشکده دامپزشکی و آزمایشگاه دکتر رستگار تجهیزات کاملی دارند و برای کسی که علاقه‌مند و پیگیر باشد و بخواهد در کنار اساتید کار کند، شرایط آن کاملا مهیاست.»

قدیمی بودن ساختمان و تجهیزات انرژی ما را می‌گیرد

وضعیت امکانات و تجهیزات قدیمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، یکی دیگر از گلایه‌های دانشجویان این دانشگاه است. یکی دیگر از دانشجویان دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران در این خصوص به حکیم مهر می‌گوید: «یکی از موضوعاتی که انرژی ما دانشجویان را در دانشکده می‌گیرد، قدیمی بودن همه وسایل و ابزار و امکانات است. علی‌الخصوص ساختمان دانشکده خیلی قدیمی است و هیچ‌گونه نوسازی در آ ن اتفاق نیفتاده است، البته ممکن است در برخی نقاط کارهایی شده باشد اما حداقل در ظاهر چیزی مشخص نیست. البته این معضل در همه دانشکده‌های دانشگاه تهران وجود دارد و دانشجویان در زمان ورود، آن تازگی را حس نمی‌کنند.»

وی ادامه می‌دهد: «خیلی از وسایل را می‌توانیم داشته باشیم که نداریم. البته که معمولا در اکثر موارد بحث کمبود بودجه مطرح است. به این معنا که ما درخواست خود را ارائه می‌هیم اما از طرف دانشکده به ما می‌گویند که کمبود بودجه داریم. در هر صورت باید برای آن برنامه‌ریزی و بودجه تامین شود. حداقل دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران به‌عنوان دانشکده مادر و مبدا باید شروع‌کننده برخی کارها و روندها و صاحب برخی امکانات باشد تا این امکانات حداقل در ۱۰ سال آینده به سایر دانشگاه‌های ایران هم منتقل شود و یک روند رو به رشد داشته باشیم، نه مثل الان که تقریبا می‌توان گفت یک روند رو به افول را احساس می‌کنیم.»

هر کسی در سایر رشته‌های دکترای پیوسته رتبه نمی‌آورد، وارد دامپزشکی می‌شود

وی با تاکید بر اینکه الگوی ما می‌بایست دانشکده‌های خارج از کشور باشند، تصریح می‌کند: «رشته دامپزشکی در کل ایران، نه صرفا در دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران بلکه در همه دانشکده‌ها نسبت به سایر کشورها عقب‌تر است و لازم است که امکانات آن تامین و علم و اطلاعات اساتید آن به روز شود. از طرفی باید دانشجوها با میل و رغبت جذب این رشته شوند، نه اینکه صرفا هر کسی که این رشته را انتخاب کرد، به آن ورود کند. متاسفانه رشته دامپزشکی تبدیل به رشته‌ای شده که هر کسی که سایر رشته‌های دکترای پیوسته را نیاورد، وارد رشته دامپزشکی می‌شود که این مساله اصلا آینده خوبی را برای رشته دامپزشکی رقم نمی‌زند. نتیجه آن تعداد انصرافی‌های زیاد می‌شود و کسانی که بی‌میل و رغبت تحصیل خود را فقط تمام می‌کنند که یک مدرک بگیرند و بعد کار دیگری را انجام دهند. همچنین افرادی هستند که حدود ۱۰ سال طول می‌کشد تا دکترای عمومی بگیرند.»

کیس‌های زیادی داریم

این دانشجوی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ضمن مثبت ارزیابی کردن وضعیت تعداد کیس‌های دانشکده، خاطرنشان می‌کند: «دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران کیس‌های خوب و قابل توجهی نسبت به سایر بیمارستان‌ها و دانشکده‌ها دارد. کیس‌هایی که مشکلات نادر دارند و همین مساله یکی از جذابیت‌های بیمارستان دانشکده است که کیس‌های نو و جدید زیاد می‌بینیم. البته در یک سال اخیر تعداد کیس‌ها نسبت به قبل کاهش پیدا کرده که آن هم به نظر من به خاطر شرایط اقتصادی است که لود کیس پایین آمده و مراجعه‌کننده‌ها کمتر شده‌اند. این وضعیت در تمام بیمارستان‌های دامپزشکی تهران وجود دارد.»

دامپزشکان باید با جامعه هم بجنگند

برخی از دانشجویان دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران چشم‌انداز خوبی نسبت به آینده خود ندارند. یکی از این دانشجویان به حکیم مهر می‌گوید: «نمی‌دانم این حس درونی من است یا سایر افراد هم این حس را دارند، اما به صورت کلی این مساله در هر فیلد و رشته‌ای صدق می‌کند که افرادی که راه خود را در هر فیلدی پیدا می‌کنند و می‌دانند که به چه چیزی علاقه دارند و در همان حیطه به صورت مستمر و علاقه‌مند فعالیت می‌کنند، می‌توانند نتیجه خیلی خوبی بگیرند. این مسیر در دامپزشکی نسبت به سایر رشته‌ها سخت‌تر است، چون متاسفانه یکی از چالش‌های دامپزشکان این است که علاوه بر رشته خود، باید با جامعه هم بجنگیم. یعنی صرفا آن جنگ تلاش کردن برای موفقیت برای ما وجود ندارد بلکه یک جنگ دیگر هم داریم برای گفتن اینکه ما دامپزشکان قصد فعالیت و کار کردن داریم.»

با این روند چشم‌انداز خوبی نمی‌بینم

وی ادامه می‌دهد: «اگر سخت‌گیری‌های کنونی ادامه‌دار باشد، چشم‌انداز خوبی نمی‌بینم ولی اگر قرار باشد به صورت کلی تغییری در حیطه دامپزشکی در ایران اتفاق بیفتد، این رشته آینده خوبی خواهد داشت چون بازار کار بسیار گسترده‌ و نامحدودی دارد و فارغ‌التحصیلان در هر فیلدی از دام کوچک گرفته تا طیور و آبزیان و... می‌توانند ورود کنند. بخش زیادی از این رشته وابسته به صنعت است و رشته‌ای که بخش زیاد آن وابسته به صنعت باشد، قطعا رشته پول‌سازی خواهد بود. به نظر من مهمترین مشکلی که در این میان وجود دارد این است که من دانشجو در کنار آن تلاشی که باید برای موفقیت داشته باشم، باید یک جنگ بیرونی هم با سایر انسان‌ها و قوانین و سنگ‌هایی که جلوی پای ما انداخته می‌شود داشته باشم تا بتوانم ادامه دهم و کار خود را پیش ببرم.»

وی در پایان می‌گوید: «حیف ایران و حیف این همه دانشجوی باانگیزه است که سال اول با انگیزه فوق‌العاده وارد این رشته می‌شوند اما متاسفانه در این چند سال تحصیل این انگیزه کم و کمتر می‌شود.»