حکیم مهر: مشاور رئیس و رئیس مرکز حوزه ریاست دانشگاه تهران با اشاره به توقف اجرای شیوهنامه انتخاب رئیس دانشگاه تهران از معرفی «دکتر سید حسین حسینی» برای ریاست احتمالی دانشگاه تهران به شورایعالی انقلاب فرهنگی خبر داد.
به گزارش حکیم مهر به نقل از تسنیم، وزیر علوم هفته گذشته از قطعی نبودن تصمیم خود برای انتخاب رئیس دانشگاه تهران بر اساس شیوه مشورتی و دریافت گزینههای پیشنهادی ریاست از سوی دانشگاهیان این دانشگاه گفته بود. همین سخنان باعث شد اکثر افراد، حسینی سرپرست این دانشگاه را گزینه نهایی ریاست دانشگاه تهران بدانند.
با این وجود نام حسینی، سرپرست دانشگاه تهران در جلسه اخیر کمیته انتخاب روسای دانشگاههای شورای عالی انقلاب فرهنگی در میان سرپرستان تایید صلاحیت شده قرار نداشت.
البته سخنان رئیس مرکز حوزه ریاست دانشگاه تهران این احتمال و گمانهزنی را قطعی کرد.
«دکتر جمال موسوی» مشاور رئیس و رئیس مرکز حوزه ریاست و روابط عمومی دانشگاه تهران در گفتگو با خبرنگار تسنیم، با اشاره به فرایند انتخاب و معرفی رئیس این دانشگاه گفت: قرار بر این بود دانشگاه شیوهنامهای را در این زمینه تدوین کند. با تجربهای که قبلاً در سال 92 در این زمینه وجود داشت این شیوهنامه تدوین و به تصویب هیئت رئیسه دانشگاه رسید. شیوهنامه مربوطه به وزارت علوم ارسال شد تا هر طور که وزیرعلوم صلاح بدانند به آن عمل شود.
توقف اجرای شیوهنامه انتخاب رئیس دانشگاه تهران
وی افزود: اجرای این شیوهنامه در دانشگاه تهران بستگی به دستور وزیر علوم دارد اگر دستور دهند آن را اجرا میکنیم. شاید هم دیگر لازم نباشد این شیوه نامه اجرا شود، در هر صورت تصمیم با وزارتخانه است.
این استاد دانشگاه تهران با اشاره به اینکه وزارتخانه دکتر حسینی را به عنوان سرپرست معرفی کرده است، خاطرنشان کرد: پیشنهاد دکتر حسینی این بود که با توجه به بزرگی دانشگاه تهران رئیسی که معرفی میشود، برآمده از نظر استادان دانشگاه تهران باشد بود ولی اجرای این شیوهنامه یا توقف آن به نظر وزیرعلوم بر میگردد.
موسوی افزود: با توجه به اینکه شیوهنامه اجرا نشد لذا گزینههایی نیز از سوی دانشگاه برای معرفی رئیس به وزارت علوم ارسال نشده است. در شیوهنامه مکانیسمی برای معرفی گزینهها وجود داشت. به عنوان مثال قرار بود از هر 50 عضو هیئت علمی یک نفر به عنوان عضو شورای اصلی انتخاب شود البته این افراد نباید جزو کاندیداها باشند. این افراد گزینههایی را که از سوی اساتید معرفی میشدند را بررسی و در نهایت سه نفر به وزیرعلوم معرفی میشد. و وزیر یک نفر را به عنوان گزینه نهایی و سرپرست به شورایعالی انقلاب فرهنگی معرفی میکرد ولی چون این مراحل طی نشده است لذا از گزینههای پیشنهادی نمیتوان سخن گفت.
وی گفت: با این تفاسیر فعلاً تنها گزینه حاضر برای ریاست دانشگاه دکتر حسینی است که با معرفی وزیر علوم سرپرست دانشگاه هستند. اخیرا هم به شورای عالی انقلاب فرهنگی معرفی شدند و یا در حال معرفی شدن هستند.
آیا رییس دانشگاه انتخابی توسط اساتید در جهت اهداف کلان دانشگاه پیش خواهد رفت؟
اکنون که نیاز دولت و ملت چاره جویی دانشگاه برای کاهش مشکلات صنعت و مردم است، رییس دانشگاه انتخابی به این هدف کلان می رسد.
ایا دانشگاه جزیی از اموال دولت و مردم است یا از ان اسانید است؟
ایا خواسته های اساتید با مصلحت ها و نیازهای مردمی همسو است؟
اساسا، ضرورتی به وجود همسویی نیازهای اساتید با نیازهای مردمی است؟
ایا روسای دانشگاه های پیشرفته دنیا با انتخاب توسط اساتید تعیین میشوند؟
ایا روسای دانشگاه ها باید هر دو یا سه سال تغییر کنند؟
ایا روسا با برنامه می آیند و پس از انجام برنامههایشان می روند؟
ایا کسی به انجام قطعی برنامههایشان نظارتی و ممیزی دارد؟
ایا اساسا رییس دانشگاه باید برنامه داشته باشد؟ و ایا می تواند به جز اجرای اسناد بالا دستی برنامه دیگری داشته باشد؟
چرا برخی روسای دانشگاه های خارجی معتبر بیش از ده سال است که رییس هستند؟
اگر برای دولت رفع برخی نیازهای صنعت از طریق دانشگاه مهم است، برای اساتید که انتخاب می کنند هم همین هدف مهم است؟
اگر برای دولت ارتباط با صنعت مهم است، رییس دانشگاه نیز باید خود مرتبط با صنعت بوده باشد؟
ایا وقتی دولت ها روی انعقاد قرارداد توسط اساتید علوم کاربردی با صنعت تاکید می کنند، سابقه رییس دانشگاه هم باید دارای قراردادهای متعدد باشد؟
انتخاب رییس دانشگاه، در بسیاری کشورها، توسط سنای دانشگاه، دولتها ویا دربار پادشاهی و یا حزب ها صورت می گیرد.
ایا با تغییر دولت ها حتما باید رییس دانشگاه هم تغییر کند؟ یا رییس بر اساس عملکرد باید تغییر کند؟
ایا صرف استاد بودن در رشته های مدیریتی و علوم انسانی و یا حتی علوم صنعتی، به معنای شایستگی تام برای رییس شدن است؟
عزیزان، دانشگاه ها را مهارت آفرین کنید تا اشتغال و کارآفرینی بیشتر شود. تا دانشگاه جایگاه موثر در جامعه پیدا کند. رشته ها را براساس ارتقای اساتید تعریف نکنیم. بر اساس کاربرد ان ها و پیشرفت اشتغال تعریف کنیم. محکم جلوی برخی نمایندگان و افراد ذی نفوذ را که به دنبال ایجاد دانشگاه جدید هستند را بگیریم.