دامپزشکی فقط زمانی زنده می‌ماند که همه ما، از کلینیک‌های کوچک تا بیمارستانهای بزرگ، کنار هم بایستیم. امروز برای هونام اتفاق افتاد، فردا ممکن است برای هر کلینیک دیگری رخ دهد ...
پاسخی به رویداد پلمپ بیمارستان دامپزشکی هونام: از همبستگی تا اصلاح رویه‌ها
دکتر جواد شایان‌خواه
دیشب را با ذهن گرفتار، به اتفاقی که برای بیمارستان دامپزشکی هونام افتاد، به سختی گذراندم. چگونه می‌توان آرام گرفت، وقتی شاهد این هستیم که شغلی که برای آن سال‌ها زحمت کشیده‌ایم، با تصمیمات ناگهانی و ناعادلانه به خطر می‌افتد؟
نه فقط به خاطر یک بیمارستان دامپزشکی که پلمپ شد، بلکه به خاطر آینده‌ای که اگر سکوت کنیم، برای دامپزشکی باقی خواهد ماند: پوسته‌ای بدون روح، شغلی بی‌دفاع در برابر تصمیمات غیرکارشناسی برخی دستگاه‌های اجرایی کشور.
۱. روایت مستقیم از دکتر احمدی، مالک بیمارستان هونام
برای روشن شدن واقعیت، شب گذشته با دکتر احمدی، مالک بیمارستان دامپزشکی هونام، تلفنی صحبت کردم. او در شرح ماجرا گفت:
ساعت ۱۰ صبح، مأموران شهرداری بدون هیچ اخطار قبلی، بدون حتی تماس تلفنی یا زدن زنگ درب، در حالی که بیمارستان باز بود، مراجعه‌کنندگان با حیوانات بیمار داخل حضور داشتند و کارکنان مشغول کار بودند، اقدام به پلمپ کردند.
پس از این اتفاق، بلافاصله با رئیس سازمان نظام دامپزشکی تماس گرفتم. بعد از حدود ۲۰ دقیقه، ایشان در محل حاضر شدند و با مذاکرات فشرده، تا ساعت ۳:۳۰ بعدازظهر، توانستیم مانع از اجرای کامل پلمپ شویم. اما این اتفاق یک هشدار جدی برای کل جامعه دامپزشکی است؛ وقتی یک بیمارستان را بدون اخطار پلمپ می‌کنند، یعنی وسط یک جراحی اورژانسی هم ممکن است درِ اتاق عمل بسته شود. یعنی یک سگ یا گربه بیمار، به جای درمان، پشت درهای بسته می‌ماند. این فقط یک تهدید برای دامپزشکان نیست، بلکه برای حیوانات هم یک بحران است
۲. پلمپ بدون اخطار؛ تهدیدی برای امنیت شغلی و سلامت عمومی
پلمپ ناگهانی یک بیمارستان دامپزشکی در شهر تهران، با وجود مالک بیمارستانی که بیش از ۱۲ سال سابقه در حوزه دام کوچک داشته که ۸ سال آن در کلینیک دام کوچک و ۴ سال هم در بیمارستان دامپزشکی مشغول کار بوده و در بیمارستان مذکور (هونام) ۲ سال به عنوان مستاجر فعالیت دارد در حال حاضر، و آن هم در حضور بیماران، صاحبان حیوانات و کادر درمان، نه‌تنها نقض حقوق حرفه‌ای و قانونی است، بلکه سلامت حیوانات و اعتماد عمومی را به خطر می‌اندازد.
آیا رویه‌های نظارتی نباید به جای تهدید شغلی دامپزشکان، در جهت حمایت از سلامت عمومی باشند؟ آیا این شیوه برخورد، کمکی به بهداشت شهری و کنترل بیماری‌ها می‌کند؟
۳. ورود غیرتخصصی شهرداری به دامپزشکی؛ چالش بزرگ‌تر
در مقاله ۱۱ اسفند ۱۴۰۳ با کد خبر ۸۱۷۵۶ هشدار داده بودم که ورود نهادهای غیرتخصصی مانند شهرداری‌ها به حوزه نظارت دامپزشکی، بدون هماهنگی با سازمان نظام دامپزشکی، موجب آشفتگی حقوقی و اجرایی در آینده خواهد شد.
اتفاق امروز نمونه‌ای از همین بحران است:
- ادعای غیرقانونی بودن بیمارستان در ملک مسکونی، در حالی که مجوز رسمی دارد.
- نادیده گرفتن فرآیندهای قانونی سازمان دامپزشکی
- تضعیف جایگاه دامپزشکان در برابر تصمیمات اداری بدون پشتوانه کارشناسی
۴. اقدام قابل تحسین شخص اول سازمان نظام دامپزشکی کشور در محل وقوع حادثه و نیاز به اقدام جمعی
حضور رئیس سازمان نظام دامپزشکی در محل و تلاش برای جلوگیری از پلمپ، اقدامی مثبت بود. اما این اتفاق نشان داد که حضور یک فرد، هرچند در بالاترین مقام صنفی، کافی نیست.
دامپزشکی فقط زمانی زنده می‌ماند که همه ما، از کلینیک‌های کوچک تا بیمارستانهای بزرگ، کنار هم بایستیم. امروز برای هونام اتفاق افتاد، فردا ممکن است برای هر کلینیک دیگری رخ دهد.
۵. راهکارها و راه برون‌رفت از این مشکلات و موانع این‌چنینی چیست؟
- تشکیل اتحادیه‌های صنفی قوی‌تر: دامپزشکان باید صدای واحدی در برابر تصمیمات غیرکارشناسی داشته باشند.
- افزایش آگاهی عمومی: جامعه باید بداند که دامپزشکی صرفاً درمان حیوانات نیست؛ بلکه با سلامت عمومی گره خورده است.
- پیگیری حقوقی محکم‌تر: اگر در برابر این تصمیمات کوتاه بیاییم، این روند ادامه خواهد یافت.
- حضور فعال در سیاست‌گذاری‌ها: نباید اجازه دهیم مصوبات غیرکارشناسی، آینده دامپزشکی را تهدید کند.
در پایان باید بگویم؛ دامپزشکی زنده است، اگر بخواهیم
آیا دامپزشکی یک جسد بی‌جان است؟ این را رفتار جمعی ما تعیین می‌کند. هر زمان همکاری در تنگنا قرار بگیرد، هر زمان کلینیکی تهدید شود، و هر زمان که حیوانات بی‌دفاع از درمان محروم شوند، باید متحد شویم و صدایمان را بلند کنیم.
امروز نوبت بیمارستان هونام بود. فردا نوبت کیست؟
چرا باید این در قبال این وقایع بی تفاوت بود ،چرا سازمان های صادرکننده پروانه ها کاری نمی کنند 
