به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، فسیل‌های این ماهی غول‌پیکر نشان می‌دهد که این موجود پلانگتون‌خوار 160 میلیون سال پیش و درست همزمان با دایناسورها می‌زیسته است.
محققان دانشگاه بریستول معتقدند که این ماهی استخوانی به نام Leedsichthys می‌توانسته ظرف 20 سال به طول 9 متر و طی 38 سال به طول 16.5 متری رسیده و اندازه آن از کوسه‌نهنگ‌های امروزی تجاوز کند.
این گونه برای نخستین بار در سال 1886 توسط آلفرد نیکلسون لیدز کشف شد اما امکان تخمین دقیق اندازه آن به دلیل وجود بقایای فسیلی شکسته‌شده و کوچک وجود نداشت.
دانشمندان هم‌اکنون موفق شده‌اند با کنارگذاشتن نمونه‌های این قطعات طول آن را تخمین بزنند.
تصور می‌شود این حیوان 21.5 تن وزن داشته و این رقم معادل وزن دو اتوبوس دو طبقه یا سه فیل افریقایی است.
موجود مورد مطالعه که حدود 40 سال زندگی کرده، دارای دهان عظیمی بوده که برای مکیدن هزاران ماهی کوچک شامل میگوها و عروس‌های دریایی عمل می‌کرده است.
به گفته پروفسور جف لیستون از مدرسه علوم زمین دانشگاه بریستول، وجود چنین ماهی از اهمیت فراوانی برخوردار است زیرا شاهدی آشکار بر تغییرات عمده در جوامع پلانگتونی موجود در اقیانوس‌های عصر ژوراسیک زمین است.
این امر همچنین مفاهیم مهمی را برای درک تولیدمثل زیستی در اقیانوس‌های مدرن و چگونگی تغییر این تولیدمثل در طول زمان ارائه می‌دهد.
دانشمندان حاضر در این تحقیق طیف وسیعی از نمونه‌ها، نه فقط استخوان‌ها بلکه سازه‌های درونی رشد این حیوان (که به حلقه رشد درختان شباهت داشت) را برای دستیابی به ایده‌هایی در خصوص ویژگی‌ها و اندازه آن بررسی کردند.
یکی از جوانب قابل‌توجه ماهی مزبور این است که ساختاری منحصربه‌فرد را بر روی آبشش‌هایش برای کمک به جذب پلانگتون‌ها به هنگام عبور آب دریا از دهان رشد داده بود.
این ساختار بی‌نهایت ظریف به الگوی کندوی زنبور عسل شباهت داشته و با رشد اندازه آبزی، به عنوان یک دام پلانگتونی بسیار کارا عمل کرده است.
ساختار شبکه‌مانند مزبور با آن‌چه امروزه در نهنگ‌ها و ماهی‌ها مشاهده می‌شود، کاملا متفاوت است.
طولانی‌ترین ماهی استخوانی زنده جهان Oarfish نام دارد که می‌تواند تا 17 متر رشد کند.
