حکیم مهر - عضو هیئت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران به مشکلات پیش روی سازمان دامپزشکی در کشور اشاره کرد و گفت: توانایی مسئولان سازمان دامپزشکی در تصمیم گیری حتی در حیطه قدرت خود محدود است و این امر باعث می شود امکانات، نیروهای متخصص و امکانات اولیه لازم برای فعالیت های مختلف از جمله آموزش وجود نداشته باشد که باعث ضعف در این حوزه شده است.
به گزارش حکیم مهر به نقل از سپیدپوش، «دکتر سید جاوید آل داود» عضو هیئت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران جایگاه دامپزشکی در کشور را در ده سال اخیر تشریح کرد و گفت: به دلیل اینکه جایگاه قانونی دامپزشکی در بخشی از وزارت جهاد است، بسیاری از توانمندی های این حوزه در این سال ها به دلیل قدرت توسط وزارت بهداشت، معاونت امور دام و غیره از ما گرفته شده است.
عضو هیئت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران روند تأیید کیفیت منابع غذایی مثل گوشت، شیر و لبنیات و غیره در دنیا را بر عهده سازمان دامپزشکی دانست و گفت: این در حالی است که در ایران، وزارت بهداشت به این مقوله رسیدگی می کند و به جای اینکه دامپزشکان در این جریان حضور مؤثر داشته باشند، افراد با تخصص های غیر مرتبط در این جایگاه مشغول به فعالیت هستند و باعث به وجود آمدن مشکلات عدیده ای در حوزه غذا شده است.
آل داود با ابراز تأسف از اینکه متخصصین دامپزشکی در جایگاه خود قرار ندارند، گفت: همه این مشکلات به دلیل این است که از لحاظ رتبه بندی سازمان دامپزشکی در مقامی پائین تر از وزارتخانه قرار دارد.
وی در ادامه به جایگاه حیوانات در زندگی بشر پرداخت و گفت اظهار کرد: از ۲۵۰۰ سال پیش تا به امروز در بین ایرانیان حضور حیوانات خانگی و سگ های شکاری، به صورت ملموس حتی در آثار برجای مانده از تخت جمشید به چشم می خورد؛ حتی در فرهنگ اسلامی نیز روایات متعددی برای حقط حریم حیوانات دیده می شود.
عضو هیئت علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران در مورد نگهداری حیوانات و بیماری های شایع آن در منزل اشاره کرد و افزود: بروز بیماری ها می تواند ناشی از حساسیت های فردی باشد و ارتباطی به محیط بیرونی ندارد، به عنوان مثال گروهی به گرده گل حساسیت دارند گه گرده به خودی خود باعث ایجاد آن نمی شود، بلکه زمینه آنتی ژن یا آنتی بادی بدن بعضی افراد به شکلی است که باعث بروز آلرژی به گرده گل می شود.
آل داود در ادامه گفت: تعداد بیماری هایی که انسان به انسان منتقل می کند، به مراتب بیش از مقداری است که از حیوانات به انسان انتقال می یابد و یک کودک بیشتر از آنکه از سگ خانگی اش آلوده شود، از کودکان هم کلاسی می تواند بیماری را دریافت کند، زیرا شباهت سلولی انسان ها بیشتر از حیوانات است.