آیا قوانین و آیین‌نامه‌ها با توجه به وسعت شکل‌گیری درمان‌های غیرمجاز، تاکنون قدرت بازدارندگی کافی در برخورد با افراد خاطی را داشته است؟ و اساساً چگونه باید جلوی درمان‌های غیرمجاز را گرفت؟
بازدارندگی قوانین و آیین نامه ها در جلوگیری از درمان غیرمجاز در دامپزشکی
دکتر بهروز کبیری
دامپزشک فعال در بخش خصوصی استان اصفهان
آنچه همیشه درمان را در حرفه دامپزشکی تهدید کرده و باعث زیان های اقتصادی شده و به دنبال آن سلامت جامعه انسانی و حیوانی را به خطر انداخته، درمان های غیرمجاز است.
درمان های غیرمجاز در طیف های مختلفی قرار می گیرد و متاسفانه روز به روز نیز بر حجم آن افزوده می شود.
درمان های غیر مجاز را می توان به دو بخش تقسیم کرد:
۱- افرادی که دارای شماره نظام دامپزشکی کشور هستند و بدون داشتن پروانه، اقدام به درمان می کنند.
۲- افرادی که فاقد شماره نظام هستند و اقدام به درمان می کنند.
دسته اول: باید به سازمان نظام دامپزشکی و هیئت بدوی معرفی شوند تا در هییت بدوی به تخلف آنها رسیدگی شود.
دسته دوم: باید از طریق ماده ۱۱ و ۱۲ قانون سازمان دامپزشکی کشور به دستگاه قضایی معرفی شوند تا به تخلف آنها رسیدگی شود.
اما آیا قوانین و آیین نامه ها با توجه به وسعت شکل گیری درمان های غیرمجاز، تاکنون قدرت بازدارندگی کافی در برخورد با افراد خاطی را داشته است؟ و اساساً چگونه باید جلوی درمان های غیرمجاز را گرفت؟
پاسخ این است که میزان حکم صادره در آیین نامه تخلفات حرفه‌ای که در هیئت بدوی نظام برای فرد دارای شماره نظام و فاقد پروانه قانونی در نظر گرفته شده است، تاکنون کافی نبوده و باید این آیین نامه با توجه به نوع پروانه های درمانی و گسترش درمان در حرفه دامپزشکی و تخصصی تر شدن آن، به شکل تخصصی مورد بازنگری قرار گیرد.
اما برای افرادی که خارج از مجموعه حرفه دامپزشکی و بدون عضویت در سازمان نظام دامپزشکی، به فعالیت درمانی مشغول هستند، نیاز است طی یک روند حقوقی و متناسب با میزان جرم و تخلف های صورت گرفته، پروتکل های جداگانه ای تنظیم شود و پس از کارشناسی فنی و حقوقی، به دستگاه قضایی کشوری و استانی ابلاغ شود تا بتواند ظرفیت برخورد قاطع و پیشگیرانه با افراد خاطی را داشته باشد.
قطعاً فعال کردن مواد ۱۱ و ۱۲ قانون سازمان دامپزشکی و راه اندازی آن توسط دستگاه نظارتی سازمان دامپزشکی، کمک موثر و قاطعی در زمینه برخورد با درمان های غیرمجاز در حیطه حرفه دامپزشکی خواهد کرد.
عملا ماده ۱۱و۱۲ ای درکارنیست وتمام این مناقشات برسر کاردانها وکارشناسان انگشت شمار که آنها خودبه این تخلفات راضی نیستند وناگزیر ازروی اجحافهای مختلف سیستماتیک دردامپزشکی انجام میدن شکسته میشه به دادگاه بدوی فراخوانده میشن وغالبا محکوم بدون رسیدگی درست ولیکن با خیل بزرگ بیطاران محلی فاقد سواد وشماره نظام کاری برخورد نمیشه تخلفات صنفی گسترده کلینیسنها وداروخانه ها و افراد دامپزشک فاقد پروانه برخوردی نمیشه ودنبال قوانین بازدارنده مناسب هم کسی نیست .درکارگروههای استانی برای درمان غیرمجازدامپزشکانی که گاهاتخلفاتی درپرونده دارند مشارکت دارند 
یا فقط قسمت پول گرفتنش رو در نظر میگیرن... خب این بد بختا اگه یه جا استخدام نشن که خیلی شانسشون هم کمه و از طرفی تو روند درمان هم بکارگیری نشن... دیگه باید برن بمیرن؟؟؟
اولا وضعیت خیلی رشته‌ها در کشور به همین صورت است و وجود رشته و مدرک دانشگاهی به هیچ وجه تضمین کننده وجود آینده شغلی نیست.
ثانیا در پزشکی هم همینگونه است و دکترای عمومی وزارت بهداشت لازمه انجام امور درمانی است. حتی همکاران دکتر دامپزشک ما که تخصص‌های وزارت بهداشت رو میخونن محدودیت‌ها شغلی بسیاری در برابر پزشکانی که اون رشته تخصصی رو میخونن دارن