حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی: در روزهای پر التهاب جنگ با ویروس ناشناخته کرونا، چشم و دل مردم به جامعه پزشکی دوخته شده و غالب رسانه‌ها و فضای مجازی، از مجاهدت‌های پزشکان می‌گویند. از انتشار کلیپ‌های مختلف رقص کادر درمانی با روپوش‌های سفید و صورت‌های پوشیده با ماسک گرفته تا تصاویر خستگی و استراحت آنها در راهروها و اتاق‌های تنگ بیمارستان، همه و همه دست به دست هم داده تا نفش دیگر سربازان این خط مقدم، نادیده گرفته شود.
مظلومیت دامپزشکان و محرومیت آنها از حداقل امکانات و تجهیزات بهداشتی، رئيس انجمن صنفی مراکز مایه‌کوبی، درمانگاه‌ها و آزمایشگاه‌های دامپزشکی استان کرمانشاه را بر آن داشت تا با ارسال یک نامه خطاب به رؤسای سازمان دامپزشکی و نظام دامپزشکی کشور، از آنها استمداد یاری هرچه سریع‌تر کند.
«دکتر کامیار محمدزاده» می‌گوید که در این وضعیت ماسک و ژل ضدعفونی کننده موجود نیست، لباس‌های یک‌بار مصرف خیلی کم و نایاب است و تهیه آنها خیلی سخت و با هزینه بالاست. از نظر او دیواری کوتاه‌تر از دیوار دامپزشکی نیست و سوالی که مدتی است ذهن او را به خود مشغول کرده، این است که «سهم ما دامپزشکان از بودجه بهداشت و درمان این مملکت چقدر است؟»
حکیم مهر: آقای دکتر، حال و هوای دامپزشکان در روزهای کرونا چگونه است؟
در روزهای اخیر ما هم مثل خیلی از مردم ایران نگران بحث کرونا هستیم اما متاسفانه شرایط همکاران دامپزشکی، به سمتی می‌رود که علی‌رغم توصیه‌ها مبنی‌بر ماندن در منزل، امکان قرنطینه خانگی وجود ندارد. دامپزشکان با وجود آنکه مهجور مانده‌اند، اما در واقع همواره خط مقدم همه مباحث بهداشتی هستند. کمااینکه این روزها باید در محل کار حاضر شده و در اکیپ‌های مختلف واکسیناسیون، طرح‌های ملی را انجام دهند. در این میان برخی دوستان درگیر بیماری‌هایی هستند که یا به شکل روتین از قبل وجود داشته یا در حال حاضر بیشتر شده است.
حکیم مهر: وضعیت تجهیزات بهداشتی دامپزشکان به چه شکل است؟
در این وضعیت ماسک و ژل ضدعفونی کننده موجود نیست، لباس‌های یک‌بار مصرف خیلی کم و نایاب است. تهیه آنها خیلی سخت و با هزینه بالاست. همه همکاران دامپزشکی و مخصوصا کلینیسین‌ها در وضعیتی قرار دارند که کار آنها قابل تعطیل نیست و در هر شرایطی که هست، باید وظایف خود را انجام دهند. به طور کلی دیواری کوتاه‌تر از دیوار دامپزشکی نیست و سوالی که مدتی است ذهن من را به خود مشغول کرده، این است که سهم ما دامپزشکان از بودجه بهداشت و درمان این مملکت چقدر است؟ ما به لحاظ جغرافیایی در پرخطرترین و آلوده‌ترین اماکن و از لحاظ فرهنگی، متاسفانه با قشری در تماس هستیم که درصدی از آنها از لحاظ بهداشتی و پیشگیری در رده پایین‌تری هستند.
در شرایطی که نیروهای دامپزشکی حتی روز تعطیل در تمام استان‌های درگیر کار می‌کنند، اما از حداقل وسایل و ملزومات مورد نیاز، بی‌بهره‌اند. دامپزشکان به شکل همزمان مشغول درمان بیماریهای دامی بوده و در کشتارگاه‌ها و میدان دام کار می‌کنند. لذا امروز بیش از هر زمانی، هم باید به فکر حفظ سلامت خود باشیم و هم وظایف خود را به نحو احسن انجام دهیم.
حکیم مهر: ماجرای نامه‌ای که خطاب به رؤسای سازمان دامپزشکی و نظام دامپزشکی نوشتید، چیست؟
این نامه را به این علت نوشتم که دکتر رفیعی‌پور و دکتر صفری به‌عنوان متولیان خانواده بزرگ دامپزشکی در بخش دولتی و خصوصی توجه کنند که در حال حاضر نیروهای دامپزشکی شامل همکاران محترم در ادارت کل دامپزشکی، شبکه‌های دامپزشکی، مسئول فنی و... باید ضوابط بهداشتی را بیش از هر زمانی رعایت کنند و نظارت‌های آنها دقیق‌تر باشد. اکیپ‌های مایه‌کوبی در حال کار هستند اما علی‌رغم انجام وظایف، متاسفانه با کمبود مواجه‌اند. انجام اقدامات ضدعفونی نیازمند بودجه و فعالیت‌های بخش خصوصی هزینه‌بر است. در حال حاضر اکیپ‌ها با تعرفه‌های پایین کار می‌کنند. بحث‌های حقوقی مسئولین فنی سالهاست که قرار شده خود را در قالب ماده ۱۹ نشان دهد و الان که احتیاج به سرعت عمل بیشتری داریم، این مسائل، فعالیت‌ها را بیشتر تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. باز هم سوال خود را تکرار می‌کنم که سهم ما دامپزشکان به عنوان خط مقدم مبارزه با تمام بیماری‌ها کجاست؟ در حالی که وقتی درگیری ایجاد می‌شود، ما باید جواب دهیم.
حکیم مهر: مهمترین اقلام مورد نیاز دامپزشکان در شرایط کنونی چیست؟
مهمترین اقلامی که الان مورد نیاز ماست، شامل ماسک، وسایل ضد عفونی، لباس یک‌بار مصرف و دستکش‌های لاتکس است. بدون اینها ادامه کار با توجه به محیط آلوده پرخطر می‌شود و این خطر می‌تواند جان خانواده‌هایمان را تحت تاثیر قرار دهد.
حکیم مهر: آیا امکان تهیه این اقلام از داروخانه‌ها نیست؟
اقلامی مثل دستکش، ماسک، کلاه، لباس یک بار مصرف و... را حتی اگر خود دامپزشک بخواهد تهیه کند، قطعا هزینه زیادی را به همکاران تحمیل می‌کند. در صورتی که چاره‌ای نیست و باید انجام دهند. یک واکسیناتور در طول یک روز برای یک طرح، با یک تعرفه بسیار پایین مجبور است ۱۰۰ خانه را بررسی کند. در هر خانه‌ای را که می‌زند، واقعا نمی‌داند در آن خانه فردی با علائم بیماری کرونا هست یا نه. الان یک همکار ما در بخش خصوصی مخصوصا در اکیپ‌های مایه‌کوبی اگر بخواهد هر روز فقط یک دستکش لاتکس و یک لباس یک بار مصرف و یک سری وسایل برای محافظت از خود تهیه کند، حداقل شاید رقمی بین ۳۰ تا ۵۰ هزار تومان باید هزینه کند. این رقم در یک ماه فشار می‌آورد و اگر هم رعایت نکند جان خودش به خطر می‌افتد. اگر هم بخواهند رعایت کنند مباحث هزینه و مالی آن جوابگو نیست. خیلی‌ها ممکن است بیمه و حقوق ثابت نداشته باشند و از طرفی هیچ امکانی برای ماندن در خانه ندارند. شرایط مالی آنها محدود است و چاره‌ای جز کار کردن ندارند.
ما باید از این تهدید، یک فرصت بسازیم. دامپزشکان خط مقدم مبارزه با بیماری هستند اما دید اجتماع نسبت به ما، به این شکل نیست. با تمام احترامی که برای گروه پزشکی قائل هستم، واقعیت این است که دامپزشکان هم همین تلاش را می‌کنند. در عین حال که باید مواظب باشند که خودشان درگیر نشوند و این درگیری را به خانواده‌هایشان منتقل نکنند. وظیفه ما حفظ سرمایه‌های دامی مملکت است. بیماری کرونا یا هر بیماری دیگر یک اوج دارد و می‌رود اما مهم این است بعد از اینکه رفت، چقدر توانستیم سرمایه‌های دامی کشور را برای ادامه حیات مملکت حفظ کنیم؟ ما چیز زیادی نمی‌خواهیم و فقط سهم خودمان را از بودجه بهداشتی مملکت می‌خواهیم. شاید این فرصتی باشد که تمام خانواده دامپزشکی دست به دست هم دهند و خواسته به حق خود را مطرح کنند.
حکیم مهر: نقش تجهیزات در جلوگیری از بیماری چقدر است؟
الان تمام اطلاع‌رسانی‌هایی که در بحث جلوگیری از انتقال ویروس کرونا صورت می‌گیرد، بر جلوگیری از تماس تاکید می‌کند. گزینه اول احتمال درگیری، بحث تماسی است و شغل ما هم کاملا تماسی است. مسئولین فنی ما که در کشتارگاه‌های دام یا طیور کار می‌کنند، همکارانی که در میدان دام کار می‌کنند و از همه اینها بدتر کلینسین‌ها، در قلب مواجهه با بیماری هستند. هر کلینیسین به طور متوسط با ۵۰ نفر افراد مختلف با شرایط مختلف در تماس است.
دامپزشکان با دام در تماس هستند و بیماریهای داپزشکی به این شکل نیست که وقتی اتفاق می‌افتد، مانند بیماریهای پزشکی قابل مانور دادن باشد و یک فرد هنرمند یا سلبریتی از این فرصت استفاده کند و با مردم همگام شود. درست است که خیلی از بیماریهای ما دامی است و وقتی همه‌گیری آن اتفاق می‌افتد، هیچ کس سراغ ما را نمی‌گیرد، اما بحث بیماریهای زئونوز نیز مطرح است. به طور خلاصه شرایط برای ادامه فعالیت کلینسین‌ها واکیپ‌های مایه کوبی مناسب نیست و آنها از حداقل تجهیزاتی که بتوانند خود را در برابر بیماری محافظت کنند، برخوردار نیستند.
حکیم مهر: انتظار شما چیست؟
انتظار ما این است که حداقل دکتر رفیعی‌پور و دکتر صفری تلاش کنند که درصدی از اقلام مورد نیاز، به بخش خصوصی و دولتی دامپزشکی ارائه شود. شرایط خیلی بغرنج است. فشار کاری به حدی روی ما زیاد است که نمی‌دانیم باید چه کنیم. اکثر بچه‌ها در استان‌های پرخطر کرونا درگیر بیماری‌هایی هستند که سال‌ها با آن می‌جنگیم. دامپزشکان سالهاست در جنگ با ویروس‌ها هستند اما متاسفانه هیچ وقت هیچ حمایتی از ما نشده است.
اگر قرار باشد تجهیزات به خط مقدم بهداشت جامعه در خصوص تولیدات دامی و تمام مواردی که مرتبط با سفره مردم است، نرسد، جنگ را باید به خانه‌هایمان ببریم که امیدوارم به این شکل نشود. حداقل انتظاری که داریم فراهم کردن امکانات است. ما حداقل در استان کرمانشاه، تا این لحظه هیچ کلینیکی را نبستیم؛ همه کار می‌کنیم و با تمام وجود به دل خطر می‌رویم.
حکیم مهر: ممنون از فرصتی که در اختیار ما قرار دادید.
اتحادیه نه جناب دکتر کانون سراسری.ولی قبول دارم تعرفه ها خیلی پایینه.این کرونا شاید زیونوز باشه دکتر جان خیالت راحت هم دکتر رفیعی هم دکتر صفری بسیار در اندیشه کمک هستند البته در حد اندیشه 
در مبارزه با بیماریهای فوق حاد تنفسی طیور جان برکف در مرغدارها کار کردیم ولی همیشه همه چیز محرمانه بود و مظلومیت بیشتر از این می خواهید که نمدانستیم فردا زنده هستیم و یا خانواده مان چه می شود درود.
سابقه دامپزشکان و تجربه انها در قرنطینه بیشتر از پزشکان است بهتر است وزارت بهداشت در هر شهرستان از دامپزشکان دعوت به همکاری کند | جناب تو این وضعیت کمبود نیرو عجب نسخه ای پیچیدی برای دامپزشکی . احسنت دکتر محمدزاده عزیز و همیشه ب فکر 
