اگرچه معمولا تصور می‌شود که فاصله‌گذاری اجتماعی مخصوص انسانها است اما بسیاری از گونه‌های حیوانی نیز این اصول را رعایت می‌کنند.
به گزارش حکیم مهر به نقل از ایسنا، با گسترش همه‌گیری کووید- ۱۹، همه مردم بیشتر با مفهوم فاصله‌گذاری اجتماعی آشنا می‌شوند اما پژوهش‌ها حاکی از این هستند که حیوانات نیز این اصول را در قلمروی خود رعایت می‌کنند.
این پژوهش نشان می‌دهد که پرندگان، میمون‌ها، ماهی‌ها و حتی حشرات از اعضای بیمار جامعه خود دوری می‌کنند.
برخی از حیوانات، رفتارهایی مانند کندی حرکات و کم‌اشتهایی را بروز می‌دهند. در برخی موارد نیز به نشانگرهای بیوشیمیایی دقت می‌کنند.
شاه میگو می‌تواند یک ماده شیمیایی خاص را در ادرار میگوهای بیمار تشخیص دهد و از آنها دوری کند.
سخت‌پوستان اجتماعی معمولا به صورت فشرده دور هم جمع می‌شوند تا امکان شکار کردن آنها وجود نداشته باشد. «دانا هاولی» (Dana Hawley)، زیست‌شناس "دانشگاه ایالتی و مؤسسه پلی‌تکنیک ویرجینیاVirginia Tech گفت: فاصله‌گذاری اجتماعی، یک چشم‌انداز خطرناک برای سخت‌پوستان به شمار می‌رود اما می‌تواند خطر تماس با ویروسی که نیمی از شاه‌میگوهای جوان را از بین می‌برد، کاهش دهد.
دانشمندان در آزمایش خود، اندام منتشرکننده ادرار شاه میگوهای مبتلا را با کمک چسب مسدود کردند و دیدند که شاه‌میگوهای جوان دیگر از آنها دوری نمی‌کنند.
فنچ‌های خانگی نیز از پرندگانی که بیمار به نظر می‌رسند، دوری می‌کنند اما این کار به سلامت سیستم ایمنی آنها بستگی دارد.
پژوهشگران طی آزمایشی، فنچ‌های سالم را در کنار فنچ‌های بیمار قرار دادند و مشاهده کردند فنچ‌هایی که سطح بالاتری از پادتن را در بدن خود دارند، کمتر از فنچ‌هایی که واکنش ایمنی ضعیف‌تری دارند، از فنچ‌های بیمار دور می‌شوند.
میمون‌های مندریل(Mandrill) اگرچه از دوستان بیمار خود دوری نمی‌کنند اما اگر آنها به انگل آلوده شوند، از نظافت آنها دست می‌کشند.
پژوهشگران در آزمایش‌های خود دریافتند که اگر میمون‌های بیمار را درمان کنند، روابط اجتماعی آنها با دوستانشان از سر گرفته می‌شود.
خفاشان خون‌آشام نیز از نظافت همتایان بیمار خود دست می‌کشند اما غذا آوردن برای آنها را ادامه می‌دهند. این کار هم جلوی شیوع بیماری را می‌گیرد و هم ساختار اجتماعی را حفظ می‌کند.
در قلمروی حشرات، ماجرا کمی متفاوت است و حشرات بیمار خود را قرنطینه می‌کنند. اعضای قلمروی حشرات مانند اعضای خانواده انسانی، ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند؛ در نتیجه حاضر هستند تا خود را برای خانواده بزرگتر قربانی کنند.
مورچه‌های بیمار، از تعامل با اعضای سالم قلمروی خود خودداری می‌کنند و حتی ممکن است از لانه بیرون بروند تا در تنهایی بمیرند.
هنگامی که لاروهای زنبور عسل به باکتری مبتلا می‌شوند، نوعی از مواد شیمیایی را منتشر می‌کنند که زنبورهای دیگر می‌توانند آن را تشخیص دهند. در نتیجه گروه این اعضای بیمار را از لانه بیرون می‌کنند.
منبع: دیلی‌میل
