دانشکده دامپزشکی؛ حکایت از اصل نیافتادن
وقتی که فرمانفرمایان تنها کار می‌کند
سعید برآبادی
در سال‌های بعد از افتتاح دانشگاه تهران، مهم‌ترین چالش توسعه فضاهای آموزشی این دانشگاه، معماری آن بود. چه طرحی باید اجرایی می‌شد تا ساختمان جدید، اولا حرفی برای گفتن داشته باشد، ثانیا تکرار مکررات قبلی نباشد و از همه مهم‌تر، پیوستگی ساختاری، محتوایی و مصالحش با بناهای قبلی به‌خوبی رعایت شود.
در چنین شرایطی، «عبدالعزیز فرمانفرمایان» مأمور ساخت دانشکده دامپزشکی می‌شود، آن هم در تاریخ 1324 که با تصویب مجلس شورای ملی، این دانشکده به فهرست دانشکده‌های دانشگاه تهران می‌پیوندد.
در این دوره، فرمانفرمایان دارای شخصیتی حسابگر و علاقه‌مند به حوزه مقاومت سازه شده است. او درست در فاصله سال‌های 1333تا 1347 خارج از دفاتر معماری سیحون، فروغی و دیگران، برای خودش کار می‌کرد و علاقه شدیدی به یافتن یک نظام ساختمان‌سازی بر مبنای مهندسی سازه داشت.
آنچه اکنون از او به‌عنوان دانشکده دامپزشکی در خیابان آزادی، تقاطع خیابان قریب به‌جا مانده چکیده‌ای از تمام این علاقه‌مندی‌ها در کنار پاسخ‌های درخور به سؤالاتی‌ست که در ابتدا مطرح شد.
فرمانفرمایان سعی کرده با انتخاب مصالح درست، شکل قرار گرفتن طبقات، ظواهر بیرونی بنا، محوطه‌سازی و... روح این دانشکده جداافتاده از محل دانشگاه تهران را به مجموعه دانشکده‌های آن پیوند بزند. در کنار این موضوع، توجه به مقاومت مصالح، ساخت دانشگاهی ضدزلزله و طراحی اقلیمی او که چشم‌نواز هم از آب درآمده، همگی از ویژگی‌های بارز معماری دانشکده دامپزشکی هستند.
در 1339 دانشجویان دانشکده دامپزشکی از ساختمان این دانشکده در خیابان انقلاب تقاطع خیابان فلسطین به این ساختمان آمدند و در طول این سال‌ها، این دانشکده توانسته یکی از بهترین جایگاه‌های علمی دانشگاه‌های کشور را در سطح جهان به‌خود اختصاص دهد.
وقتی که فرمانفرمایان تنها کار می‌کند
منبع: همشهری آنلاین
