نقدی بر ورود شارلاتانها و لمپنهای لاکچری دامپزشکنما به فعالیتهای حوزه صنفی دامپزشکی و دنیای حیوانات
دکتر جواد شایانخواه
امروزه اکثریت افراد جامعه، خواه و ناخواه کاربر فضای مجازی هستند، اما موردی که ما را با شگفتی مواجه میکند، نحوه استفاده و برخی اظهارات و اقدامات دامپزشکنماها، درون صنف دامپزشکی در شبکههای مجازی و اینترنتی متعلق به این گروههاست که رشد قارچگونه یافته و علم و دانش آکادمیک دامپزشکی را برهنه کرده و از سوی دیگر با افکار و احساسات عامه مراجعین به این گونه واحدهای دامپزشکی به قصد ثروتاندوزی بازی میکنند.
آیا شما به عنوان یک خواننده این مقاله، با این جمله موافق هستید که هر جا خوب و بد پیدا میشود و در هر قشر و صنفی هم میتوان افراد درستکار و یا افراد شارلاتان و دزد را مشاهده کرد!؟
چگونه میتوان عناصر مخرب (شومنها، شارلاتانها، لمپنها) را در حوزه فعالیت صنفی خود شناسایی و دفع نموده و با آنها برخورد لازم کرد؟
قبل از شروع موضوع بحث، به سراغ برخی تعاریف مد نظر در این مقاله میرویم که شارلاتانها و لمپنها چه کسانی هستند و چه اهداف و نیاتی دارند.
شارلاتان (به زبان فرانسوی charlatan ): به کسی که با زبان خوش مردم را فریب میدهد و دارای صفات حقهبازی، شیادی، چربزبانی و دروغگویی است و اگر فردی، جامعه را به خاطر مقاصد غیرمجاز خود فریب دهد، این صفت برازنده اوست.
لمپن: به معنای بیکاره و ژندهپوشی است که این افراد برای بدست آوردن پول، به اقدام و کار ناپسندی تن میدهند؛ دزدان، اراذل و اوباش و ولگردان و افراد مشابه این اقدامات در این دسته لمپنها هستند و افرادی بیریشه و فاقد هرگونه ریشه طبقاتی در جامعه هستند و در حاشیه جامعه و اجتماع با راههای مشکوک مانند گدایی، واسطهگری و کلاهبرداری امرار معاش میکنند.
در روزهای اخیر شاهد موج ورود برخی دامپزشکنماها با رشد افسار گسیخته در فضای مجازی برای تبلیغ حیطه کار خود هستیم که مترصد هر ترفند و فریبی برای نشان دادن فعالیت خود هستند و با القای فعالیت کاذب و جعلی خود به جای حقیقت، خوراک ذهنی برای بیننده این فضا آماده میکنند که صاحبین دامها، علیالخصوص دامهای کوچک (در حوزه پتشاپ و سایر فعالیتهای مرتبط) با حضور در این گونه کلینیکها به همراه دام بیمارشان مد نظر میباشند.
این دامپزشکنماها با ایجاد فضای طنز و بدون شأن حرفهای و بدون در نظر گرفتن شئونات کاری، اقدام به تصویربرداری (بعضا بدون اجازه صاحبین دامها) و درج در فضای مجازی مینمایند که هیچگونه کنترل و نظارتی از طریق سازمانها ونهادهای مربوط بر آنان انجام نمیشود.
متاسفانه دامپزشکنماها یا همین لمپنها و شارلاتانهای دنیای حیوانات با توجه به وجود حیاط خلوت خود در فضای مجازی و عدم حضور اساتید دانشگاهی و پیشکسوتان باتجربه به دلایل متعدد در این فضا، با توجه به بازنشسته یا مرحوم شدن برخی از اساتید و یا به دلایلی چون عدم آشنایی یا علاقه آنان با علم روز اینترنت و فضای مجازی، فضا را برای حضور خود فراهم دیده و با عدم جایگزینی افراد شایسته یا تربیت شده فرهنگی دانشگاهی در این گونه فضاها، شاهد رشد قارچگونه این لمپنها و شارلاتانها در فضای مجازی هستیم.
درد جامعه دامپزشکی و واقعیتهای حال حاضر ما درحوزه دامپزشکی، حضور برخی لمپنهای لاکچری هستند که هیچ سهمی در دانش نداشته و نخواهند داشت و به مانند نوکیسههای علمی هستند که فقط به فکر پر کردن جیب خود و همنوعان خود هستند و به نوعی درد و آفت امروز کل مجموعه دامپزشکی کشور هستند.
این لمپنها قدرت تشخیص حقیقت و یا باطل دامپزشکان واقعی و حرفهای را از صاحبین دامها گرفته و مردم را به خطا انداختهاند و کار به جایی رسیده که عامه مراجعین یا پیگیریکنندگان حوزه صنفی دامپزشکی، این لمپنها و شارلاتانها رابیشتر از بزرگان علمی این صنف میشناسند.
این دامپزشکنماها در بیان تواناییهای خود اغراق نموده و خود را بالاتر از آنچه که هستند، معرفی مینمایند و از خودشان در ذهن بیننده و صاحبین دام و مشتریهای خود، بتی میسازند درحالی که فاقد ویژگیهایی هستند که خودشان بیان میکنند و مدام به گزافهگویی و تعاریف کاذب و دروغپردازی راجع به بیمار مشتری میپردازند و با بزک کردن خود هر روز رنگ و لعابی به خود میگیرند و بسیار با مهارت بالا در فریبکاری، درصدد پنهان کردن چهره واقعی خود هستند تا بتوانند مال اندوزی بیشتری کنند.
این دامپزشکنماها (شارلاتانهای دامپزشکی) به دنبال القای این هستند که با مراجعه دام بیمار و صاحبین بیمار به واحد آنها، اعم از کلینیک و یا بیمارستان آنان، وضعیت جسمی بیمار و وضعیت روحی و روانی صاحبین دام بهتر میشود و به نوعی حال دلشان خوب (از نوع کاذب و موقتی) میشود.
این افراد با ظاهری آراسته با کروات و پاپیون و ظواهر کاملا غربی و حتی استفاده برخی اصطلاحات دامپزشکی و عامه با لهجههای انگلیسی و امریکایی که گاها همان اصطلاحات را اشتباه تلفظ میکنند، در محیط کار در صدد القا و آمادگی فریب به مشتری هستند و در فضای مجازی هر روز با عکس گرفتنها و ویدیوکلیپهای پیدرپی از اتاق عمل، حضور برخی از سلبریتیها و چهرههای مشهور در راهروهای مطب و مشتریان خاص در محیط کارشان، تا خوردن بیسکویت، نسکافه و شکلات و... خودشان و بغل نمودنهای متعدد هر حیوان متعلق به مشتری بصورت پی در پی توسط خود و پرسنل تحت امرشان، اعم از پست و استوری در اینستاگرام، تلگرام و... آنرا خوراک ذهنی ببننده نموده و ادعا مینمایند که روزانه چندین عمل و اقدامات بالینی خاص حساس داشته و مطب یا محل کارشان شلوغ است، درحالیکه اینچنین نبوده و اگر این واحدها، اینهمه مراجعهکننده واقعی (بیمار به همراه صاحبین بیمار) داشته باشند، دیگر فرصتی برای این قرتیبازیها، هرزهگوییها، شوآفها یا پروپاگاندای رسانهای نداشته و ندارند.
دامپزشکنماها چون در محل کارشان مراجعهکننده بیمار و فعالیت کاری نداشته با تهیه فیلم و عکس درصدد مهم نشان دادن و مطرح کردن خود و کار خود هستند و ممکن است این دسته از افراد برای مطرح کردن خود تصمیم بگیرند با طنزپردازی، لوسبازی و حرف زدن با حیوانات نزد مشتری و همزمان تصویربرداری در صدد فریب مشتری باشند. این گونه افراد، روزی در قامت نوازنده ظاهر شده و گیتار و سایر آلات موسیقی به دست میگیرند و مینوازند و روز دیگر در نقش خواننده ظاهر میشوند و حتی مدعی برگزاری کنسرت نیز میشوند و روز دیگر در نقش ماساژور حیوانات قد علم میکنند.
هدف این شارلاتانها فقط کسب ثروت و دوشیدن مراجعهکنندگان به این گونه واحدها است و هیچ گونه نقشی در کمک به صاحبین دامها و دامهایشان نداشته و ندارند و به هر قیمتی اهل معامله هستند. برایشان فرقی نمیکند خود را تا حد انسانیت، خوار و خفیف جلوه دهند یا شرافت حیثیتی و کاری سایر همکاران خود را به خطر بیاندازند.
علیایهاالحال تنها راهکار مقابله با موضوعات اینچنینی، آگاهیبخشی به عنوان مهمترین عامل نجات و پیشرفت هر جامعهای است، زیرا که وقتی که آموزش و فرهنگ علمی کمرنگ شود، فرهنگهای لمپنیسم، شارلاتانیسم و پوپولیسم جایگزین میگردد و این موضوع میتواند یکی از حلقههای مفقوده این روزهای صنف دامپزشکی کشور باشد.
در پایان میتوان گفت: حمایت از این گونه شارلاتانها در فضای مجازی با لایک، نظر دادن و... جز بتسازی برای خودمان از این افراد و آب به آسیب این متقلبان ریختن، چیزی دیگری نیست، پس با صراحت بگوییم:
ما گوهر خود نمیفروشیم
تو سیم سپید خود نگه دار
علیایهاالحال، آنچه گفته شد این سؤالات را در ذهن خواننده تداعی میسازد:
- آیا ما توانستهایم از فضای مجازی در جهت نیل به اهداف صنفی دامپزشکی استفاده بهینه کنیم یا خیر؟
- آیا مسائل اینچنینی نیاز به کارگروههای مشخصی در سازمان دامپزشکی کشور (حراست، بازرسی، ادارات دارو و درمان، حوزه تکریم ارباب رجوع)، سازمان نظام دامپزشکی (هیاتهای بدوی انتظامی و بخشهای دخیل در این موضوع)، انجمنها و صنف خاصی ندارد که این فرآیندها را آسیبشناسی کند و برخورد لازم اعم از تذکر، اخطار شفاهی، کتبی و درج در پروانه و سلب امتیاز از پروانه را به عمل آورد؟
- آیا در زمینههای اینچنینی، جامعه دامپزشکی کشور و متخصصان و صاحبنظران و مسئولین دامپزشکی کشور با دادن خط مشی و دستوالعملهای ابلاغی و ارائه به آن واحدها و نشان دادن خطوط قرمز قانونی، تکلیف را بر همگان مشخص نموده است یا خیر؟
- آموزش در این راستا چقدر میتواند کمککننده باشد؟
متشکرم از نقد ومطالعه این مقاله و درخصوص برخی نواقص و...همین نقدها سازنده به همراه پیشنهادات می تواند راهگشای کل جامعه دامپزشکی کشور باشد .انشالله
و در پایان خدمت تمامی منتقدین عزیزم الخصوص این عزیز:
ما کر ز سر بریده میترسیدیم
در محفل عاشقان نمیرقصیدیم
چوب رو که برداری گربه ای که کار ناشایست کرده واکنش نشان میدهد !!!!!
( ضرب المثل همراه با کمی تغییر )