گزارش اختصاصی حکیم مهر درباره توقعات نابجای برخی حامیان حیوانات از دامپزشکان برای درمان رایگان کیس‌های حمایتی

حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی: دامپزشکان کشور و علی‌الخصوص افرادی که در حوزه دام کوچک فعالیت می‌کنند، همواره با معضلی تحت عنوان نحوه برخورد با حامیان حیوانات یا بعضا حامی‌نماها روبرو هستند. افرادی که حیوان مصدومی را به بیمارستان یا کلینیک دامپزشکی ارجاع داده و انتظار دارند که دامپزشک بدون دریافت هیچ هزینه‌ای و به شکل رایگان، امورات درمانی حیوان را انجام دهد. وضعیت جایی مخاطره‌انگیز می‌شود که کوچکترین قصور یا اشتباهی از سوی دامپزشک سر بزند تا فرد حامی‌نما، دامپزشک را آماج حملات خود در شبکه‌های اجتماعی قرار دهد.

حال سؤال اینجاست که نحوه مواجهه صحیح با کیس‌های حمایتی به چه صورت است؟ دامپزشکان بخش خصوصی تا چه مقدار باید از وقت و جیب خود در این موارد هزینه کنند؟ اصلا نحوه برخورد مناسب دامپزشکی بخش خصوصی با توقعات بیجای برخی حامی‌نماها که همیشه هم طلبکار هستند، چگونه باید باشد؟ آیا باید کیس را قبول نکنند یا ابتدا هزینه‌های درمان را بگیرند؟

دو دسته افراد حامی وجود دارند

«مسلما تمام جانداران مخلوقات بی‌زبان خدا هستند و اینکه ما بتوانیم به آنها کمک کنیم یا به آنها آسیب نرسانیم، خیلی مساله مهمی است که باید به آن دقت داشته باشیم.» این را مدیر یکی از بیمارستان‌های دامپزشکی پایتخت به حکیم مهر می‌گوید: «به طور کلی دو دسته از افراد وجود دارند که نام خود را حامی حیوانات می‌گذارند؛ دسته اول افرادی که به صورت فردی یا نهایتا با خانواده خود و تحت عنوان خیر، به حیوانات رسیدگی می‌کنند. مثلا یک حیوان آسیب‌دیده را به کلینیک دامپزشکی می‌رسانند تا مورد درمان قرار گیرد. در این شرایط ما هم به‌عنوان دامپزشک تلاش می‌کنیم که نهایت رعایت حال آنها را کرده و دستمزد کمتری بگیریم یا اصلا نگیریم. اما به هر حال برای تهیه برخی ملزومات، هزینه کرده‌ایم و نمی‌توانیم آنها را به صورت رایگان در اختیار این افراد قرار دهیم. معمولا مشکل ما با این افراد بسیار محدود است، چون اینها عملا بر اساس یک حس مهربانی این کار را انجام می‌دهند.»

وی می‌افزاید: «گروه دوم افرادی هستند که خود را تحت عنوان گروه‌های حمایت از حیوانات می‌نامند. گروه حمایت از حیوانات درست مثل هر گروه و دسته دیگری، قاعدتا باید ثبت شده باشد، اساسنامه داشته باشد، شرایط آن مشخص باشد که بر چه اساسی کار می‌کند و جا و مکانش کجاست؟ یکی از وظایف اینها همانطور که اسم خود را گروه می‌گذارند، این است که اسپانسر پیدا کنند. یعنی فردی را بیابند که مایل باشد به این گروه و سیستم کمک مالی کند. از آنجاکه دامنه عملکردی‌ این گروه زیادتر می‌شود، مسلما تعداد حیواناتی هم که می‌خواهند به آنها کمک کنند، بیشتر می‌شود. اما متاسفانه غالب این افراد انتظار دارند که وقتی به یک مجموعه دامپزشکی می‌روند، خدمات رایگان بگیرند.»

تجربه سایر کشورها چیست؟

این دامپزشک تصریح می‌کند: «در بعضی کشورها، اگر یک دامپزشک چنین کاری کند، یعنی از دستمزد خود بگذرد و خدمات رایگان ارائه کند، بعد از پایان کار، یک فرم را پر می‌کند و مراجعه‌کننده از هر گروهی که بوده، پای آن امضا می‌زند. دامپزشک به کمک این برگه، بر اساس هزینه‌ای که انجام داده، امتیاز می‌گیرد و از مالیات‌های نهایی او کم می‌شود. در صورتی که در کشور ما اصلا چنین سیستمی وجود ندارد و ما در همین حالت عادی هم برای پیدا کردن خیلی از داروها و لوازم مورد نیاز، دچار سختی و زحمت هستیم.»

وی در ادامه به تورم جامعه و افزایش هزینه‌های خرید ملزومات دامپزشکی اشاره و خاطرنشان می‌کند: «در شرایط کنونی، هزینه‌های کلینیک‌های دامپزشکی به قدری بالا رفته که برای کسی که در محل اجاره‌ای فعالیت می‌کند، مقدور نیست خدمات رایگان به گروهی ارائه دهد که این کار را به‌عنوان شغل خود انتخاب کرده‌اند. لذا می‌بایست افرادی که در گروه‌های مختلف حمایت از حیوانات کار می‌کنند، همانطور که در مسیر پیدا کردن حیوانات نیازمند کمک زحمت می‌کشند، به دنبال اسپانسرینگ هم باشند و کسی یا افرادی را پیدا کنند که از آنها حمایت مالی انجام دهد.»

این دامپزشک با تاکید بر اینکه نباید دامپزشک را موظف به انجام این کار دانست، توضیح می‌دهد: «در اورژانس بیمارستان‌های انسانی نیز تا شخص بیمار هزینه‌ها را پرداخت نکند، هیچ کار مفیدی برای او انجام نمی‌دهند. پس چطور از یک مطب دامپزشکی یا یک بیمارستان دامپزشکی که چرخش مالی بسیار پایین‌تری نسبت به یک بیمارستان انسانی دارد، انتظار دارند که این کار را انجام دهد؟ شاید در گذشته که هزینه‌ها پایین‌تر بود، می‌شد در این حوزه کمک‌هایی کرد اما الان با این شرایط کمک کردن به این صورت و آن هم به اجبار، شدنی نیست و کار سختی است.»

راهکار چیست؟

اما سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که بالاخره راهکار چیست و دامپزشک وقتی در این موقعیت قرار می‌گیرد، چه برخوردی باید از خود نشان دهد؟

یکی دیگر از رؤسای بیمارستان‌های دامپزشکی تهران معتقد است تا زمانی که حامیان خود را به‌عنوان یک انجمن به ثبت نرسانند، این معضل حل نمی‌شود: «ما یک زمانی انجمن حمایت از حیوانات داشتیم که به لطف دکتر آل‌داود شکل گرفته بود. آن زمان شرایط فرق می‌کرد، چون انجمن به ثبت رسیده و می‌توانست کمک مالی جمع کرده و هزینه کند.»

وی در گفت‌وگو با حکیم مهر توضیح می‌دهد: «امروز در سیستم‌های مختلف اداری این امکان هست که اگر یک نفر از یک شرکت، به یک مرکز خیریه یا به یک تیم فوتبال و یک تیم ورزشی کمک کند، آن مبلغ از مالیات او کسر خواهد شد. لذا اگر حامیان در قالب یک سیستم ثبت شده و مورد تایید وزارت کشور فعالیت کنند، چون اسم خیریه روی آن می‌آید، امکان دارد که از آن طریق بتوانند اسپانسرهایی بگیرند که آنها هم بدانند پولی که کمک می‌کنند، در نهایت از مالیات آنها کسر خواهد شد. شاید این راهکاری باشد که بتوان به کمک آن از این مخمصه خارج شد.»

این دامپزشک نیز با تاکید بر اینکه نباید انتظار داشت که دامپزشک به صورت رایگان کار کند، تصریح می‌کند: «این همه انسان فقیر در سطح شهر وجود دارند که به دنبال سیر کردن خود با تکه‌ای نان هستند. چند نفر از این افراد اگر به مغازه بقالی بروند، به آنها پنیر رایگان داده می‌شود که انتظار دارند دامپزشکی که این همه زحمت کشیده و سرمایه‌گذاری کرده، به صورت رایگان این کار را انجام دهد؟ واقعیت این است که یکی از وظایف انجمن و گروه حمایت از حیوانات، تامین هزینه‌هاست. آنها باید بگردند و ببینند که افراد خیر چه کسانی هستند و چه کسانی دوست دارند که کمک کنند؟ مسلما در این راه دامپزشکان هم کمک خواهند کرد اما اینکه انتظار وجود داشته باشد که همه چیز باید به عنوان وظیفه و رایگان در مقابل این کار صورت گیرد، چیزی است که جا انداختن آن خیلی سخت است و شدنی نیست. چون با این شرایط دامپزشکی درآمد آن چنانی ندارد که بتواند چنین هزینه‌ای کند.»

ویزیت من رایگان است اما توان ارائه ملزومات رایگان ندارم

یکی دیگر از دامپزشکانی که اظهار می‌دارد هیچ‌گاه هزینه و دستمزدی بابت ویزیت حیوانات بی‌سرپرست نگرفته، به حکیم مهر می‌گوید: «اعتقاد من این است که حیوانات بی‌سرپرست بندگان بی‌زبان خدا هستند و خدا یک نعمتی به من داده که دامپزشک شدم، پس باید به نحوی دین خود را ادا کنم. اما واقعا از توان من خارج است که بخواهم جنس هم مصرف کنم.»

وی تصریح می‌کند: «یک پین ساده که قبلا ۲۰ هزار تومان بود، الان ۴۰۰ هزار تومان شده است. چند تا از اینها را می‌شود در طول هفته استفاده کرد؟ این مشکلات باعث شده که کمک کردن از عهده ما خارج باشد، با این حال هم باز اگر کسی حیوانی را در خیابان پیدا کند و بیاورد، باز هم کار او را انجام می‌دهم و پول نمی‌گیرم.»

در بخش بعدی گزارش به سراغ مسئولین سازمان دامپزشکی یا نظام دامپزشکی خواهیم رفت تا راهکارهای این معضل را به شکل قانونی بررسی کنیم ...