حکیم مهر- محسن طاهرمیرزایی: «دکتر حمید کریمی» دانشیار آناتومی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تبریز، یکی از چهرههای تأثیرگذار در تبدیل آموزشکده دامپزشکی تبریز به دانشکده، در مصاحبه با حکیم مهر، از مسیری پرفراز و نشیب سخن میگوید. او با صراحت از مخالفتهای داخلی و خارجی، دشواریهای تأمین امکانات و برنامههای بلندمدتی که به دلیل بیمهریها نیمهکاره ماندند، پرده برمیدارد. با این حال، کریمی معتقد است که دستاوردهای این دانشکده و فارغالتحصیلان آن، گواهی بر موفقیت این مسیر پرچالش است.
تاریخچهای از ایده تا اجرا
دکتر کریمی در ابتدای این گفتوگو، با نگاهی به گذشته، از دوران آغاز به کار خود در آموزشکده دامپزشکی تبریز میگوید: «سال ۷۷ پس از دفاع از پایاننامه رزیدنتی در دانشکده دامپزشکی ارومیه به تبریز آمدم. آن زمان، آموزشکده دامپزشکی تبریز در وضعیت بسیار نامناسبی قرار داشت و حتی دو سال پیش از انتصاب من بهعنوان رئیس، این آموزشکده به حالت منحل درآمده بود. مسئولیت من زمانی آغاز شد که این مجموعه عملاً برای انتقال به اهر تعریف شده بود. اما با کمک برخی ارتباطات سیاسی و حمایت استاندار وقت، توانستیم این تصمیم را لغو کرده و آموزشکده را مجدداً احیا کنیم.»
او ادامه داد: «از همان ابتدا متوجه شدم که اگر قرار باشد این مجموعه باقی بماند و به جایگاه مناسبی برسد، باید به دانشکده تبدیل شود. در سال ۸۱، زمانی که رئیس آموزشکده شدم، تلاشهای خود را برای این هدف آغاز کردم. اما مخالفتهای زیادی از سوی اساتید برجسته، از جمله مرحوم دکتر بازرگانی و دکتر تاجبخش، وجود داشت. آنها معتقد بودند که آموزشکده باید به همان شکل باقی بماند و نیازی به افزایش تعداد دانشکدههای دامپزشکی در کشور نیست.»
موانع و مخالفتها
دکتر کریمی در این بخش از گفتگو، از بزرگترین چالشهای مسیر خود سخن گفت: «یکی از تلخترین خاطراتم مربوط به زمانی است که به رئیس وقت دانشگاه برای درخواست تجهیزات اولیه مثل میکروسکوپ مراجعه کردم. او در پاسخ گفت: “آموزشکده دامپزشکی مایه آبروریزی دانشگاه است. ما در دانشگاه بیش از ۸۰ رشته دکتری تخصصی داریم و شما اینجا فقط یک آموزشکده کاردانی دارید.” این جمله، تلنگری برای من بود و عزمم را برای تغییر این وضعیت جزم کرد.»
کریمی افزود: «مشکل اصلی ما فقط در بیرون از آموزشکده نبود؛ برخی از همکاران داخلی هم از روی حسادت یا اختلافنظر، به جای حمایت، سد راه ما میشدند. مثلاً یکی از اساتید به دیگران گفته بود: "نمیگذاریم این افتخار دانشکدهشدن تنها به نام کریمی ثبت شود." حتی گروهی از همکاران نامهای به رئیس وقت دانشگاه نوشتند و مرا به خودرأیی و سرخود عمل کردن متهم کردند.»
مسیر سخت اما موفقیتآمیز
با وجود تمام این چالشها، تلاشهای مستمر دکتر کریمی و تیمش نتیجه داد: «پس از جلسات متعدد و نامهنگاریهای فراوان، سرانجام در سال ۸۴ موفق شدیم دانشکده دامپزشکی تبریز را تأسیس کنیم و برای اولین بار دانشجوی دکترای عمومی پذیرش کنیم. هرچند این موفقیت برای من گران تمام شد. بهخاطر اصرارم بر دانشکدهشدن، از ریاست برکنار شدم و حتی برای مدتی انفصال از خدمت خوردم. اما ارزشش را داشت.»
رسالتهای محققشده و برنامههای نیمهتمام
کریمی در ادامه به برخی از اهدافی که محقق شد و آنهایی که ناتمام ماندند اشاره کرد: «یکی از برنامههای من این بود که مقطع کاردانی را حذف کنیم و فقط دانشجوی دکتری پذیرش کنیم. همچنین قصد داشتم کلینیک دام کوچک و فارمهای تخصصی گاو و گوسفند را در زمینی که برای این کار اختصاص داده بودیم، راهاندازی کنم. حتی طرحی برای ایجاد بیمارستان تخصصی دامپزشکی در کنار کشتارگاههای صنعتی داشتیم که متأسفانه این برنامهها به دلیل تغییر مدیریت و برخی مخالفتها نیمهتمام ماند.»
او ادامه داد: «با این حال، از اینکه امروز فارغالتحصیلان ما در عرصههای علمی و تحقیقاتی، چه در داخل و چه در خارج از کشور، موفق هستند، خوشحالم. فارغالتحصیلان ما در حوزههای علوم پایه مثل نوروساینس، ویروسشناسی و کرونا، در کشورهایی مثل آلمان، کانادا و آمریکا فعالیتهای برجستهای دارند.»
چالشهای کلینیکی و استانداردهای آموزشی
کریمی در پاسخ به این سؤال که آیا دانشکده توانسته استانداردهای علمی لازم را محقق کند، گفت: «در زمینه علوم پایه، دانشجویان ما سطح بسیار بالایی دارند و اغلب با رتبههای برتر جذب میشوند. اما در بخش کلینیک دام کوچک و دام بزرگ، ضعفهایی وجود دارد. دلیل آن هم این است که برنامههای توسعهای کلینیکی که در نظر داشتم، عملی نشد. با این حال، فارغالتحصیلان ما در سایر زمینهها توانستهاند به موفقیتهای زیادی دست یابند.»
نقش دانشکده در بهداشت و دامپروری منطقه
دکتر کریمی درباره نقش دانشکده در توسعه بهداشت و دامپروری منطقه گفت: «اگرچه دانشکده توانسته در زمینه بهداشت دام بزرگ و بازرسی گوشت نقشآفرینی کند، اما پتانسیلهای زیادی وجود دارد که به دلیل سیاستهای حکومتی و مدیریتی بلااستفاده مانده است. برای مثال، مناطق صنعتی بزرگی مثل مغان میتوانند به قطبهای دامپروری و بهداشت دام تبدیل شوند، اما مدیریت ضعیف و دیدگاههای غیرعلمی مانع از تحقق این ظرفیتها شده است.»
اقبال عمومی و آینده دانشکده
کریمی درباره وضعیت فعلی دانشکده و اقبال عمومی گفت: «هر ساله دانشجویان با رتبههای بالا به دانشکده ما میآیند. در حال حاضر، دورههای تخصصی مثل دکتری آسیبشناسی، طیور و بیوتکنولوژی تولیدمثل را داریم و در حال برنامهریزی برای پذیرش در رشتههای جراحی و داخلی دام بزرگ هستیم. اما این گسترش باید با افزایش امکانات و زیرساختها همراه باشد.»
حرف پایانی
دکتر کریمی در پایان گفت: «مسیر تبدیل آموزشکده به دانشکده، مسیری پرفراز و نشیب بود که با زحمات فراوان به نتیجه رسید. اگرچه مشکلات زیادی را متحمل شدیم، اما از اینکه این دانشکده امروز بهعنوان یکی از مراکز معتبر علمی شناخته میشود و فارغالتحصیلانی موفق دارد، بسیار خرسندم. امیدوارم این دانشکده با برنامهریزی درست، روزبهروز جایگاه بهتری در عرصه ملی و بینالمللی پیدا کند.»
آنچه دکتر حمید کریمی در این مصاحبه بیان کرد، داستان تلاش، ایستادگی و امیدواری است. دانشکده دامپزشکی تبریز امروز مدیون عزم راسخ او و تیمش است که با وجود مخالفتها و موانع، توانستند این مجموعه را به جایگاهی برسانند که امروز به آن افتخار میشود.